Μιας και μιλάμε σήμερα για σημαντικές γυναικείες φυσιογνωμίες, για μορφές που χάραξαν μια σημαντική πορεία στο είδος τους, δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την Ρόζα Ιμβριώτη και να μην αναφερθούμε σε ένα εκλεκτό βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους». Πρόκειται για την «Γυναίκα στο Βυζάντιο». Η πρωτότυπη αυτή μελέτη της Ρόζας Ιμβριώτη, μιας από τις πιο σημαντικές εκπροσώπους της διανόησης και του φεμινιστικού αγώνα στην Ελλάδα, γράφτηκε όταν ο φεμινισμός στη χώρα μας έκανε τα μεγάλα του βήματα. Η συγγραφέας παρακολουθεί ιστορικά τη θέση της Βυζαντινής γυναίκας μέσα στην οικογένεια, στην κοινωνία και την πολιτεία, της οποίας η γυναίκα αποτελεί το μισό κομμάτι. Ποιες είναι, λοιπόν, οι σχέσεις, τα δικαιώματα, τα καθήκοντα της γυναίκας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τι γνώμη είχαν οι ρήτορες και οι φιλόσοφοι γι' αυτήν; Ο λόγος που γράφτηκε η ιδιαίτερα σημαντική αυτή μελέτη είναι, όπως αναφέρει στον πρόλογό της η συγγραφέας, ότι «ενώ για τη γυναίκα στο Βυζάντιο, υπάρχουν πολλές μελέτες και μάλιστα σοφών Βυζαντινολόγων, συνέβη κείνο που 'ταν φυσικό να συμβεί: Οι άντρες αυτοί κοίταξαν τη γυναίκα με ανδρικό μάτι και μας την παρουσίασαν σαν κούκλα, σαν μοντέλο, σαν ιδιοτροπία, ακόμα και σαν ξεχωριστό άτομο, αλλά έξω από τις σχέσεις μέσα στις οποίες ο φεμινισμός έχει ανάγκη να τη δει».

Η Ρόζα Ιμβριώτη (1898-1977) γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στη Γερμανία και τη Γαλλία. Παντρεύτηκε έναν φιλόσοφο τον Γιάννη Ιμβριώτη και συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Δελμούζο στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Κατηγορήθηκε για υλιστική διδασκαλία της ιστορίας, που αποτέλεσε αφορμή του ξεσπάσματος των Μαρασλειακών (1924). Ενταγμένη στο χώρο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), η Ιμβριώτη υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα εκπαιδευτικός που έφτασε ως το βαθμό του γυμνασιάρχη (1934). Δυο χρόνια αργότερα ίδρυσε το Πρότυπον Σχολείον Ανωμάλων Παίδων, όπου εφάρμοσε πρωτοποριακές για την εποχή της παιδαγωγικές μεθόδους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στη σύνταξη του εκπαιδευτικού προγράμματος της ΠΕΑΕΑ, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ο ΕΛΑΣ της ανέθεσε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας, στα πλαίσια της λειτουργίας του οποίου συνεργάστηκε και στη συγγραφή του σχολικού αναγνωστικού «Τ' αετόπουλα». Από το 1948 και για τρία χρόνια έζησε εξόριστη για πολιτικούς λόγους. Το 1967 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Πέθανε στην Αθήνα.