Σχεδόν με εθιμοτυπική λογική έχει καθιερωθεί, κάθε χρόνο, το ποδόσφαιρο να ταλανίζεται από προβλήματα (λίγο ή πολύ) ίδια. Οι ταγοί (;) του εξαγγέλλουν, υπόσχονται και κυρίως αποποιούνται κάθε ψήγματος ευθύνης, αποδίδοντάς το σε όποιον άλλο, εκτός, φυσικά, από τους ίδιους. Στο τέλος βέβαια, «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Μας θεωρείτε υπερβολικούς; Το κείμενο που ακολουθεί, με τον τίτλο «Κρίση στο ποδόσφαιρο», συντάχθηκε από έναν εργάτη και βαθύ γνώστη του ποδοσφαίρου. Τον Μάκη Τσολακίδη (πτυχιούχο Παντείου), από τα ιδρυτικά μέλη, αλλά και κάποια περίοδο γενικό γραμματέα του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών. Επίσης διατελέσαντα και μέλος του ΔΣ της ΕΠΟ. Το εκπληκτικό είναι ότι το πόνημά του πήρε μορφή πάνω σε χαρτί το 1990, πριν, δηλαδή, από 12 χρόνια. Το εκπληκτικότερο είναι πως παραμένει επίκαιρο...

«Είναι γενικά παραδεκτό ότι, στο χώρο του ποδοσφαίρου, κυριαρχεί η άποψη ότι το άθλημα διέρχεται κρίση. Οι μόνιμες αιτίες που παρουσιάζονται είναι η έλλειψη αθλητικής παιδείας, οργάνωσης, προγραμματισμού, υλικοτεχνικής υποδομής, νομοθετικού πλαισίου. Η άγνοια, η κακή νοοτροπία, η διαιτησία, ο Τύπος, οι παράγοντες, οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, η βία, οι δωροδοκίες κ.ά. Κάνοντας μια προσεκτικότερη ταξινόμηση και ανάλυση, μπορούμε να διατυπώσουμε ότι η κρίση που πραγματικά υπάρχει, δεν προέρχεται από το ίδιο το άθλημα, αλλά είναι αποτέλεσμα της κρίσης που διέρχεται η κοινωνία μας. Κρίση θεσμών, αξιών, αντιλήψεων, νοοτροπίας, προτύπων κλπ. Είναι αποτέλεσμα της ενασχόλησης ατόμων (σ' όλες τις εκφράσεις και τα επίπεδα του αθλήματος) που διακατέχονται από τάσεις κυριαρχικές, επιδειξιομανίας, προβολής, κοινωνικής καταξίωσης, κερδοσκοπίας. Και βέβαια άγνοια, αφού πολλοί από αυτούς δεν προέρχονται από το χώρο του ποδοσφαίρου. Οι πανανθρώπινες αξίες του αθλητισμού (ευγενική άμιλλα, συμμετοχή, καλώς αγωνίζεσθαι κ.ά.) έχουν μεταβληθεί σε αρρωστημένο πρωταθλητισμό, νίκη πάση θυσία και όλα τα παράγωγά τους, όπως βία, δωροδοκίες, κρίση των αγώνων έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, δικαστήρια.

Αυτονόητο θεωρείται, λοιπόν, ότι η κρίση είναι μεταφερόμενη. Μπροστά σ' αυτήν τη διαμορφωμένη κατάσταση, εύλογα, ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα: Πού οδηγείται το ποδόσφαιρο; Ποια είναι η προοπτική του; Εχει μέλλον ή θ' ακολουθήσει το δρόμο προς τον οποίο το οδηγούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, όσοι το βάλλουν; Κατά την άποψή μας, το ποδόσφαιρο έχει μια τέτοια δυναμική, που στο τέλος θα κατορθώσει να ξεπεράσει την κρίση που του έχει μεταφερθεί και επισυσσωρευθεί επικίνδυνα. Και βέβαια, ο καθένας που καλοπροαίρετα ενδιαφέρεται για το άθλημα, θα θέσει το επόμενο ερώτημα. Πώς;

Αποτελεί πλέον αναγκαιότητα άμεσα να στρατευτούν όλοι αυτοί που αγαπούν το ποδόσφαιρο, ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους και να το καθοδηγήσουν εκεί που του αρμόζει. Μέσα στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας και του καλώς αγωνίζεσθαι, αποδεχόμενοι και σεβόμενοι το όποιο αποτέλεσμα των αγώνων. Αναγνωρίζοντας ότι τα λάθη γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται από όλους όσοι εμπλέκονται με το χώρο (ποδοσφαιριστές, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες κλπ.). Δίνοντας βάση στην καλλιέργεια και ανάπτυξη του αθλήματος, διευρύνοντας τις παιδικές εφηβικές ομάδες, ώστε να μειωθούν στο ελάχιστο και οι μεταγραφές. Και, παράλληλα, μεταβάλλοντας τα σωματεία σε χώρους μόρφωσης, πνευματικής καλλιέργειας και διαπαιδαγώγησης της νεολαίας μας (που τόσο βάλλεται από παντού και βέβαια δεν ευθύνεται για όλα όσα της καταλογίζονται) να απαλείψουν το συντομότερο δυνατόν, όλες εκείνες τις λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές που το ταλανίζουν και το υποβαθμίζουν.

Κυρίαρχο ρόλο σ' αυτήν τη διαδικασία μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει (και θα διαδραματίσει) το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Η τεράστια δυναμική που εμπεριέχει ο αιμοδότης του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τα περίπου 4.000 σωματεία και το πλήθος των ανθρώπων που μοχθούν καθημερινά για να το στηρίζουν, πέρα και έξω από παχυλές αμοιβές και σκοπιμότητες, εγγυάται ότι μέσα από αυτόν το χώρο θα προχωρήσει η αναγέννηση του αθλήματος, σε πείσμα όλων αυτών που το πολεμούν. Αναμφίβολα, καθοριστικό στοιχείο αποτελεί ο χρόνος εκκίνησης της διαδικασίας ενοποίησης όλων εκείνων των παρήγορων φωνών που συχνά ακούγονται.

Οι καιροί "ου μενετοί..."».