Στη νομοθετική κατοχύρωση των απαιτήσεων και των αξιώσεων του τραπεζικού κεφαλαίου προχωρά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά από διαδοχικές συναντήσεις που είχε το τελευταίο διάστημα με την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών. Το «ναι σε όλα» περιλαμβάνει την πλήρη και προκλητική φοροαπαλλαγή των τραπεζών και των άλλων ρεντιέρηδων για τα «νέα προϊόντα» τζόγου που ετοιμάζονται να διαθέσουν στην κατανάλωση κάτι που αποτελούσε και πάγιο αίτημα των τραπεζών.

Το νέο κανονιστικό πλαίσιο για την «τιτλοποίηση απαιτήσεων» των μεγάλων ΑΕ, φωτογραφίζει με τρόπο ανάγλυφο τις τράπεζες, που προορίζονται να αναδειχτούν σε βασικό μοχλό των γενικότερων αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, αλλά και των ανακατατάξεων και συγχωνεύσεων που ετοιμάζονται και μέσα στον ίδιο τον τραπεζικό κλάδο, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Οταν οι ρυθμίσεις αυτές πάρουν σάρκα και οστά, αποτελέσουν μια νέα μορφή τζόγου με απροσδιόριστες για την ώρα διαστάσεις, πολύ πιο επικίνδυνες σε σχέση με το «κλασικό» χρηματιστήριο.

Με το εν λόγω «σχέδιο συζήτησης» η κυβέρνηση έρχεται να ρυθμίσει:

• Τα λεγόμενα εταιρικά ομόλογα. Πρόκειται για έκδοση χρέους από μεγάλες ΑΕ εταιρίες, με επιτόκιο που υποτίθεται ότι θα καθορίζεται ανάλογα με τη θέση τους στην αγορά, τη φερεγγυότητα τους κλπ. Οσο ισχυρότερη είναι (ή θεωρείται ότι είναι) κάποια εταιρία τόσο μικρότερο επιτόκιο θα πετυχαίνει. Τα συγκεκριμένα ομόλογα θα είναι αντικείμενο καθημερινής αγοραπωλησίας από τους λεγόμενους επενδυτές, όπως συμβαίνει και με τις μετοχές των εταιριών. Οι τράπεζες έχουν εδώ τον πρώτο λόγο, καθώς θα «αξιολογούν» τις επιχειρήσεις, θα εμπορεύονται τη συγκεκριμένη πραμάτεια, ενώ ταυτόχρονα αισιοδοξούν ότι τα εταιρικά ομόλογα θα λειτουργήσουν σαν εναλλακτική πηγή άντλησης κεφαλαίων από τις μεγάλες επιχειρήσεις και να «αποσυμφορήσει» το χρηματιστήριο.
• Η λεγόμενη τιτλοποίηση απαιτήσεων, που αφορά κύρια τις τράπεζες, οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να εμπορεύονται τις απαιτήσεις από δάνεια των πελατών τους (δηλαδή να πουλούν τα δάνεια αυτά σε άλλη τράπεζα ή τρίτο) ή και - με βάση το ύψος των απαιτήσεων - να εκδίδουν ομόλογα και να τα διαθέτουν σε «επενδυτές». Οι εμπνευστές των σχεδίων αυτών επεκτείνουν τη λειτουργία αυτής της αγοράς και στις λεγόμενες «τιτλοποίησεις ακινήτων», ρύθμιση που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις τράπεζες, καθώς οι περισσότερες από αυτές διαθέτουν μεγάλη ακίνητη περιουσία και ψάχνονται να την αξιοποιήσουν με μορφές χρηματιστηριακού τζόγου.