Κάποιοι, υποτίθεται «διεθνιστές», προκειμένου να συγκαλύψουν τη ροπή τους προς τον «κοσμοπολιτισμό», δηλαδή το «διεθνισμό του κεφαλαίου», τον οποίο επιδιώκει να κάνει υπόθεση του λαού η άρχουσα τάξη, δηλαδή να αποδεχτεί ότι είναι προς το δικό του συμφέρον η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, εξαπόλυσαν επίθεση στο ΚΚΕ για την αντίθεσή του στο «σχέδιο Ανάν» για το Κυπριακό. Για την εναντίωσή του στη λύση διχοτόμησης στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Η υπόκλιση από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις στην καπιταλιστική διεθνοποίηση, η αποδοχή του καπιταλισμού ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που μπορεί να «εξανθρωπιστεί», συνοδεύεται με επίθεση στο διεθνισμό της εργατικής τάξης. Ιδιαίτερα έντονα δε, όταν στις διεθνείς εξελίξεις, εμφανίζονται ζητήματα που αποκαλύπτουν ανάγλυφα το νεοταξίτικο περιεχόμενο των διεθνών σχέσεων, (π.χ. Κυπριακό). Είναι στοιχείο του οπορτουνισμού, που στο όνομα της υπεράσπισης του δίκιου των λαών, τους αφήνουν, με την ταχτική τους, ανυπεράσπιστους στο θυσιαστήριο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, (η αποδοχή ή η απόρριψη του «σχεδίου Ανάν» είναι υπόθεση του κυπριακού λαού, λένε κάποιοι όπως οι της ΚΕΔΑ, οι του ΣΥΝ, όπως και η κυβέρνηση των μονοπωλίων, εμείς συμπαραστεκόμαστε στη δική του βούληση). `Η θεωρούν τη διεθνιστική άποψη ούτε λίγο ούτε πολύ επέμβαση στις υποθέσεις του. Και στην προκειμένη περίπτωση, λόγω του ζητήματος της κοινής εθνικής καταγωγής διανθίζουν την επίθεσή τους στην πραγματική διεθνιστική στάση με το χαρακτηρισμό της ως εθνικιστικής!.
Ας δούμε, όμως, την πραγματική ουσία του συγκεκριμένου ζητήματος. Το Κυπριακό είναι διεθνές ζήτημα, αφού έχει σχέση με την εισβολή ξένου κράτους (Τουρκία), με την αγγλοαμερικανική στήριξη, και την κατοχή εδαφών του. Αφορά, βεβαίως, ανεξάρτητο κράτος. Αλλά η λύση που προτείνεται, (ιμπεριαλιστικής κατασκευής και προέλευσης, είτε αγγλοαμερικανικής, είτε του «G 7+1») το έχει αποδιεθνοποιήσει, μετατρέποντάς το σε υπόθεση δύο κοινοτήτων. Σ' αυτό οι «αριστεροί κοσμοπολίτες», με την ταχτική τους, αντικειμενικά συμφωνούν. Είναι υπόθεση των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, λένε. Αλλά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σχέδιο είναι εις βάρος τους, πώς το αντιπαλεύουν; Με το να στηρίζουν την υπόθεση της διαπραγμάτευσης μ' αυτό το σχέδιο, δηλαδή την αποδιεθνοποίησή του; Δηλαδή, με το να συμφωνούν με μια λύση εις βάρος αυτών που λένε ότι είναι υπόθεσή τους; Τότε πού είναι η «αλληλεγγύη και ο διεθνισμός τους»; Πώς συμβάλλουν στην υπόθεση δίκαιης για τον κυπριακό λαό λύσης και στην πάλη του για την κατάχτησή της;
Είναι γεγονός ότι ο πραγματικός προλεταριακός διεθνισμός, εκφράζεται έμπρακτα, με την προβολή και δράση της πολιτικής εκείνης που είναι προς στο πραγματικό συμφέρον του λαού της χώρας για την οποία εκφράζεται. Στις σύγχρονες συνθήκες αυτό σημαίνει δράση κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης. Και ταυτόχρονα, αυτό πρέπει να γίνεται υπόθεση του κινήματος στη δική μας χώρα, αφού ένα από τα στοιχεία του διεθνισμού ενός κόμματος της εργατικής τάξης, είναι η ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης, (στην προκειμένη περίπτωση ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη συνολικά με αφορμή και το Κυπριακό), στη δική του χώρα. Η μη αντίθεση, η αποδοχή στη διαπραγμάτευση στο «σχέδιο Ανάν», υποτάσσει το κίνημα στη χώρα μας στον ιμπεριαλισμό, ενώ δυσκολεύει τον αγώνα του κυπριακού λαού για το δίκιο του. Αυτή είναι η ουσία.
Ποιο είναι, όμως, το έδαφος στο οποίο αναπτύσσονται αυτές οι επιζήμιες πολιτικές, σε συνδυασμό με την επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Είναι γεγονός ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού η αστική τάξη έχει περάσει ολοκληρωτικά στην αντίδραση. Αυτό το πέρασμα βάζει τη σφραγίδα του σ' όλα τα πεδία της εσωτερικής, για κάθε αστικό κράτος - έθνος, κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας, αλλά και στις διεθνείς σχέσεις. Βεβαίως, «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα». Μα στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου επιβάλλεται στις διεθνείς σχέσεις με την εξαγωγή κεφαλαίων, ως μια από τις πιο σπουδαίες δραστηριότητές του, με το εδαφικό μοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, σαν ένα επίσης κυρίαρχο γνώρισμα, που χωρίς αυτό ο καπιταλισμός ασφυκτιά. Και η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική δράση και γιατί προσδοκά μέρος από το μοίρασμα της λείας και από μια ορισμένη εξαγωγή κεφαλαίων.
Η συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση κλπ., εκφράζει το «διεθνισμό» της. Αλλά επειδή ξέρει καλά πως απέναντί της αντιτάσσεται ο προλεταριακός διεθνισμός, το δικό της «διεθνισμό» τον προβάλλει με τη λογική ότι κάθε «πολίτης αυτού του έθνους», πρέπει να αισθάνεται σαν «πολίτης αυτού του κόσμου», του καπιταλιστικού. Είναι ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου. Ετσι, η αντιμετώπιση - λύση των «εθνικών θεμάτων», από τις κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης εντάσσεται στα πλαίσιά του. Ετσι, επιδιώκει την υποταγή της εργατικής τάξης και του λαού στον κοσμοπολιτισμό, δηλαδή στη συμμετοχή συνειδητά ή ασυνείδητα και των λαϊκών μαζών στην ιμπεριαλιστική δράση. Το Κυπριακό είναι βεβαίως διαφορετικής φύσης πρόβλημα, διεθνές που αποδιεθνοποιήθηκε, αλλά έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα εμπλέκεται στην υπόθεση. Και η κυβέρνηση φρόντισε να συμφωνήσει με τη λύση που δίνουν οι ιμπεριαλιστές.
Η συμμετοχή κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα από υποδεέστερη θέση, όπως η Ελλάδα, έχει και «τίμημα», όχι για την κυρίαρχη αστική τάξη, αλλά για την εργατική τάξη της χώρας. Το τίμημα είναι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που συμμετέχει, (π.χ. ΝΑΤΟποίηση Αιγαίου). Είναι γεγονός ότι αυτή η συμμετοχή γίνεται κατ' αναλογία με την οικονομική ισχύ κάθε αστικής τάξης. Είναι αναγκαία αντικειμενική διαδικασία για την κυρίαρχη τάξη, προκειμένου να εδραιώνει την κυριαρχία της, αλλά και να αποκομίζει κέρδη. Αυτή είναι και η βάση συμμετοχής της ελληνικής πλουτοκρατίας στη «νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων».
Για την εργατική τάξη, και τ' άλλα εκμεταλλευόμενα από το κεφάλαιο λαϊκά στρώματα, η αντίσταση στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, δηλαδή στη συμμετοχή της πατρίδας τους στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στη δράση τους και στη «νέα τάξη», αποτελεί ένα από τα θεμέλια της αντιιμπεριαλιστικής πάλης έως την ανατροπή της εξουσίας που επιβάλλει τη «νέα τάξη». Γιατί αυτή η εναντίωση, είναι εναντίωση στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, άρα υπεράσπιση και προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Είναι ταυτόχρονα άρνηση συμμετοχής του λαού μας στην υποταγή άλλων λαών. Αυτή είναι η μόνη πραγματικά διεθνιστική θέση. Γιατί, ο λαός που συμμετέχει στην καταπίεση άλλων λαών δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, ούτε μπορεί να απελευθερωθεί ο ίδιος από τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης.
Σε ό,τι έχει σχέση με την πολεμική στη διεθνιστική θέση του ΚΚΕ για το «σχέδιο Ανάν», αυτή αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα στην επιδίωξη λύσης του Κυπριακού στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, επειδή ακριβώς αυτή η θέση αναδεικνύει την ουσία του ζητήματος και συμβάλλει στην αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Σ.Λ.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
ΠΡΟΣΦΟΡΑ 
