Ποιος κρατάει το πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Ποιος κρατάει το πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου;

Στιγμιότυπο από το συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΚΚΕ ενάντια στο «σχέδιο Ανάν»

Η ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη στην κοινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, την περασμένη Πέμπτη, υπήρξε ένα μνημείο αποκάλυψης, όσον αφορά στις τεράστιες ευθύνες που έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τις σημερινές αρνητικές και άκρως επικίνδυνες εξελίξεις που σημειώνονται στο Κυπριακό. Ευθύνες που, μάλιστα, ο Ελληνας πρωθυπουργός όχι μόνο δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποκρύψει, αλλά - θέλοντας να δημιουργήσει κλίμα προπαγανδιστικής αντεπίθεσης - δήλωσε και υπερήφανος! Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτήν την ομιλία.

«Τη "λύση", που υποτίθεται ότι "δόθηκε" το '74, αρχίσαμε να την αμφισβητούμε αποτελεσματικά στην πράξη μόνο μετά το 1994, όταν Ελλάδα και Κύπρος θεμελιώσαμε μια νέα εθνική στρατηγική. Προτάξαμε την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Και παρακάτω: «Στη σημερινή εξέλιξη, οδήγησε η ωρίμανση της εθνικής στρατηγικής μας για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η σημερινή εξέλιξη είναι αποτέλεσμα δικού μας σχεδίου, δικών μας προσπαθειών επί οχτώ χρόνια».

Τι έχουμε εδώ; Εχουμε την εκτίμηση ότι μόνον όταν εντάξαμε στη στρατηγική μας την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση γίναμε «αποτελεσματικότεροι» στη λύση του κυπριακού προβλήματος. Μόνον τότε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην αρχή της ομιλίας του, «καταφέραμε να συσπειρώσουμε όλη τη διεθνή κοινότητα και όχι μόνον τον ΟΗΕ στην ανάγκη πίεσης για λύση». Δηλαδή, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στη βάση των οποίων ζητούσαμε όλα αυτά τα χρόνια να λυθεί το Κυπριακό, δεν αποτελούσαν έκφραση της θέλησης της διεθνούς κοινότητας; Και σε ποιο ακριβώς θέμα γίναμε «αποτελεσματικότεροι»; Στο να οδηγήσουμε τα πράγματα σε μια λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, όπως, από το '74 ακόμη, Ελλάδα και Κύπρος συμφωνούσαν, ή, μήπως, στο να κάμψουμε με οδυνηρά τελεσίγραφα την αντίσταση του κυπριακού λαού, ώστε να αποδεχτεί μια λύση, που να απέχει όσο ο ουρανός με τη Γη από τη λύση που περιέγραφαν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ; Και αν οχτώ χρόνια πριν ο σχεδιασμός της λύσης του Κυπριακού περιλάμβανε και την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προς τι όλες οι διαψεύσεις προς όσους - πρώτα και κύρια τους κομμουνιστές - υποστήριζαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι έχουν άρρηκτα συνδεθεί τα δύο αυτά θέματα;

«Πριν 2,5 εβδομάδες λάβαμε το σχέδιο λύσης του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν. Δεν είναι ένα σχέδιο, που ήρθε απροσδόκητα, απροειδοποίητα. Εμείς ωθήσαμε τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση της εκδήλωσης συγκεκριμένων προτάσεων». Εδώ, πλέον, έχουμε πλήρη ομολογία. Η ελληνική κυβέρνηση δεν αιφνιδιάστηκε από το περιεχόμενο του «σχεδίου Ανάν». Οχι. Γνώριζε εκ των προτέρων τι ακριβώς θα πρότεινε ο Κ. Ανάν. Και πώς να μη γνώριζε, όταν είχε «ωθήσει τις εξελίξεις» προς αυτήν την κατεύθυνση; Οταν είχε δηλαδή, να το πούμε σε απλά ελληνικά, βοηθήσει - συμμετάσχει στη διαμόρφωση του «σχεδίου Ανάν»; Αποδείχνεται, λοιπόν, πως είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για το περιεχόμενο του «σχεδίου», που ο Κόφι Ανάν έδωσε στις δύο πλευρές. Ενός «σχεδίου», για το οποίο οι ίδιοι οι Ελληνοκύπριοι, παρότι βρίσκονται με το πιστόλι στον κρόταφο, υποστηρίζουν σ' όλους τους τόνους πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό όπως είναι, πως πρέπει να γίνουν σημαντικές «βελτιώσεις», ενώ δεν παύουν να σημειώνουν πως είναι έξω από τη φιλοσοφία και τη λογική των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, για την εφαρμογή των οποίων τόσα χρόνια αγωνίζονταν.

«Κατά το παρελθόν, ο ΟΗΕ είχε διατυπώσει προτάσεις που είχαν απορριφθεί. Για πρώτη φορά, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, που, παρόλη τη δυσφορία της, η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν μπόρεσε να απορρίψει». Τι δε μας λέει ο κ. Σημίτης; Πως μια τέτοια εξέλιξη είναι πολύ πιθανή - κανείς δε γνωρίζει ακόμη με βεβαιότητα τι ακριβώς θα κάνουν οι Τουρκοκύπριοι - γιατί ακριβώς το «ολοκληρωμένο σχέδιο», όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ - τα οποία υπηρετούσαν οι προηγούμενες προτάσεις του διεθνούς οργανισμού - αλλά τα τοποθετεί οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και τι συνειδητά αποφεύγει να σημειώσει σ' αυτό ακριβώς το σημείο; Οτι αυτοί που δυσφορούν - και, μάλιστα, δε χάνουν ευκαιρία να δείχνουν τη δυσφορία τους σ' όλο τον κόσμο - για το αποτέλεσμα που είχε η «ώθηση» της ελληνικής κυβέρνησης στις εξελίξεις είναι οι Ελληνοκύπριοι, που βρίσκονται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο.

«Ακούστηκε η πρόταση να απορρίψουμε εμείς το σχέδιο. Ομως, η άρνηση θα ανέτρεπε μέσα σε 1 ώρα τη βεβαιότητα, που επί 28 χρόνια εμπεδώνουμε στη διεθνή κοινότητα ότι η στασιμότητα οφείλεται στην άρνηση και την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Θα αποδυνάμωνε τη στρατηγική μας για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε και να αποδυναμώσουμε εμείς οι ίδιοι τη μακρόχρονη, σταθερή και ενιαία στρατηγική μας». Ομολογούμε πως δεν μπορούμε, παρά να εκφράσουμε το «θαυμασμό» μας για τη λογική της «στρατηγικής μας». Ούτε λίγο - ούτε πολύ, στο σημείο αυτό ο κ. πρωθυπουργός μας λέει πως ό,τι και αν μας σερβίρουν σαν λύση οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, η Ελλάδα πρέπει να λέει ναι - και ας είναι εξόφθαλμα σε βάρος των δικαιωμάτων του κυπριακού λαού - γιατί, στην αντίθετη περίπτωση, ο διεθνής παράγοντας θα μας χρέωνε με αδιαλλαξία και έτσι θα ...αποδυναμώναμε «τη μακρόχρονη, σταθερή, και ενιαία στρατηγική μας». Μα, αυτή η «μακρόχρονη, σταθερή και ενιαία στρατηγική» δεν περιέχει και κάποιους άξονες, που πίσω από αυτούς δεν μπορούμε να κάνουμε; Οπως αυτόν που αναφέρεται στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, θέση που πίσω από αυτήν δε δέχονται να πάνε οι Ελληνοκύπριοι; Μπορούν στα σοβαρά να ισχυριστούν οι Ελληνες κυβερνώντες πως οι προτάσεις του «σχεδίου Ανάν» είναι, έστω και κάπως, κοντά σε μια τέτοια θέση;

«Σήμερα το ιστορικό δίλημμα "λύση ή μη λύση" είναι πιεστικό για την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους». Αυτή και αν είναι εξέλιξη για την επίσημη ελληνική θέση. Ξέφυγε, πλέον, η κυβέρνησή μας από τα παρωχημένα και αρτηριοσκληρωτικά διλήμματα, που έθετε το πάλαι ποτέ «ιστορικό» ερώτημα «ποια λύση» - με την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά να προβάλει σαν τελευταία γραμμή άμυνας τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία - και υιοθέτησε το άκρως εκσυγχρονιστικό, μοντέρνο ιστορικό δίλημμα «λύση ή μη λύση». Και μετά από αυτήν την εξέλιξη, «ανακάλυψε» πως αυτό το ιστορικό δίλημμα «είναι πιεστικό για την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους». Φαίνεται πως όλοι εμείς, που από την πρώτη μέρα της επίδοσης του «σχεδίου Ανάν» βλέπουμε ολοφάνερη την πίεση που ασκείται στην ελληνοκυπριακή πλευρά, ζούμε σε μιαν οφθαλμαπάτη.

Οχι, λοιπόν. Οι Ελληνοκύπριοι δεν πιέζονται καθόλου. Νιώθουν απόλυτα ...άνετοι. Τόσο άνετοι, που, την ίδια, ακριβώς, ώρα που ο Ελληνας πρωθυπουργός έλεγε τα παραπάνω, το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσιζε να μην απαντήσει στον Ανάν την προκαθορισμένη ημερομηνία (χτες, 30/11) σε ό,τι αφορά στα σημεία που θέλει να αλλάξουν στο υπό συζήτηση «σχέδιο», να παραβιάσει, δηλαδή, το συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και να συνεδριάσει εκ νέου αύριο (Δευτέρα, 2/12), συνεχίζοντας τη συζήτηση πάνω σ' αυτά τα σημεία και ...βλέπουμε.

Οι ευθύνες, λοιπόν, της ελληνικής κυβέρνησης για την αρνητική εξέλιξη που έχει πάρει η πορεία λύσης του Κυπριακού είναι ιστορικές και τεράστιες.

- Συνειδητά, ναι συνειδητά, συνέδεσε τη λύση του Κυπριακού με την ενταξιακή πορεία της Κύπρου.

- Συνειδητά, ναι συνειδητά, «βοήθησε» τους αξιωματούχους του ΟΗΕ να «απεμπλακούν» από τη λογική των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και να προχωρήσουν σε προτάσεις, η υλοποίηση των οποίων και στη διχοτόμηση οδηγούν και την ένταση αυξάνουν στο μαρτυρικό νησί.

- Συνειδητά, ναι συνειδητά, πιέζουν ασφυκτικά τους Ελληνοκύπριους να αποδεχτούν αυτές τις προτάσεις και να βάλουν έτσι μια ωρολογιακή βόμβα στο μέλλον της Κύπρου.

Οχι. Δεν έχουν βάλει οι ιμπεριαλιστές μέσω του ΟΗΕ το πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου. Απλά, έχουν δώσει το πιστόλι στην κυβέρνηση Σημίτη να το βάλει. Και αυτή το έβαλε ήδη και είναι έτοιμη να πατήσει τη σκανδάλη. Θα την αφήσουμε;

Του
Βασίλη ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ