Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη έχει την προπαγανδιστική ικανότητα να εμφανίζει τον πολιτικό κυνισμό της, σαν «πολιτικό ρεαλισμό». Η ικανότητα αυτή τη βοήθησε να περάσει, «αβρόχοις ποσί» για την ίδια, την «εγκληματική» πολιτική της σε εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.

Την ίδια τακτική, ακολούθησε από την κατάληψη των Ιμίων από τους Τούρκους, που έγινε αμέσως μετά την ανάδειξη του Κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία - κι έκτοτε η περιοχή είναι «γκρίζα ζώνη» - τη ματαίωση της εγκατάστασης των «S-300» στην Κύπρο, την παράδοση του Οτσαλάν, τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, μέχρι την αποδοχή του διχοτομικού «σχεδίου Ανάν» για το Κυπριακό κι από το συνταξιοδοτικό, το εργασιακό και το αγροτικό, μέχρι την «εξάρθρωση» της «17 Ν» και το «δώρο» των 4, 6 δισ. δρχ., που δίνουμε στον Γλύξμπουργκ για όσα «πρόσφερε» ο ίδιος και η οικογένειά του στην πατρίδα μας.