Συνειρμοί για το κίνημα ειρήνης | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Συνειρμοί για το κίνημα ειρήνης

Στον απόηχο της δίκης των έξι αγωνιστών της ειρήνης στο Κιλκίς, ζωντάνεψαν στη μνήμη γεγονότα που συνέπραξαν στην ελπιδοφόρα ανάπτυξη του ειρηνευτικού κινήματος της δεκαετίας του 1980. Ηταν τότε που σε πείσμα των προθέσεων συγκεκριμένων πολιτικών ηγεσιών και κάποιων επικεφαλής ειρηνιστικών οργανώσεων, το κίνημα ειρήνης βάδιζε διεθνώς τον ανηφορικό του δρόμο με καταπληκτική αντοχή. Το γεγονός αυτό βάζει σήμερα στην Ελλάδα καίρια ερωτηματικά για τους ανθρώπους που τότε πρωτοστατούσαν και σήμερα επιλέγουν την, κατ' ουσία, σιωπή έως και άρνηση του μαχόμενου κινήματος ειρήνης.

Τι έγιναν εκείνες οι ιστορικές αλήθειες του κινήματος ειρήνης που διαμόρφωσαν το μαχόμενο ενωτικό του προσανατολισμό; Τι έγινε εκείνο το πλαίσιο αρχών; Τι έγιναν αυτοί που έβαζαν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή των οργανώσεών τους σε κοινά κείμενα για την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, τη διάλυση των στρατιωτικών συνασπισμών, την καταστροφή των πυρηνικών, τον παγκόσμιο ελεγχόμενο ισόρροπο αφοπλισμό; Ας απαντήσουν εκείνοι που έθαψαν την αγωνιστική πορεία του κινήματος ειρήνης στα ερείπια της εξουσιαστικής αλαζονείας.

Ενα χρόνο πριν τα γεγονότα του 1989 κρινόταν η ενότητα του κινήματος ειρήνης. Να διαφυλάξει την ενότητά του στη βάση του αντιπολεμικού - αντιμιλιταριστικού - αντιιμπεριαλιστικού του προγράμματος. Αυτό θα του διασφάλιζε τη δυνατότητα στο πέρασμα εκείνης της οξύτητας να πρωτοστατήσει σε ένα δημόσιο ανοιχτό διάλογο για την καλύτερη δυνατή ανάπτυξη του προοδευτικού κινήματος. Ομως ο λόγος απεδείχθη ως βοή εν τη ερήμω.

Τώρα, στον απόηχο της δίκης των έξι αγωνιστών της ειρήνης στο Κιλκίς, έρχεται στη μνήμη η δυναμική του κινήματος ειρήνης. Οι σύντροφοι και αγωνιστές της ελπιδοφόρας για την ανθρωπότητα δεκαετίας του 1980. Ερωτάται πόσο και πώς θα αντιδρούσαν τότε σε παρόμοια δίκη όταν πρωτοστατούσαν και υπέγραφαν την καταδίκη και διάλυση του ΝΑΤΟ; Πόσο και πώς θα προστάτευαν ειρηνιστές από παρόμοιες περιπέτειες ακόμη και μέσα στα κυβερνητικά κλιμάκια; Ποιος υπουργός Δικαιοσύνης και ποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος θα τολμούσε να οχυρωθεί πίσω από μια κατάπτυστη απάντηση ότι «η δίκη των ειρηνιστών είναι υπόθεση της Δικαιοσύνης»; Περισσότερο, ποιο κυβερνητικό επιτελείο θα τολμούσε να συναινέσει σε τέτοια κατεύθυνση χωρίς κινδύνους αναταράξεων και τριγμών;

Υπάρχει, βεβαίως, η απόσταση χρόνου και γεγονότων που άλλαξαν το συσχετισμό των καθοριστικών δυνάμεων του πλανήτη κι επέβαλαν την έλευση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων του διεθνούς καπιταλισμού. Ομως, αυτή η πλανητική αλλαγή έφερε στην ημερησία διάταξη την ερώτηση: Συνεχής τρομοκρατικός πόλεμος ή επαναστατική ειρήνη; Η εξελικτική ρότα του καπιταλισμού τον οδήγησε στο κυριαρχικό εμπόρευμα του οπλικού συστήματος και στην ανάγκη συνεχούς κατανάλωσής του ως προϋπόθεση αποφυγής καθολικών οικονομικών κρίσεων. Αυτό σημαίνει μιλιταριστική οικονομία συν διαρκής ελεγχόμενος πόλεμος ή απειλή πολέμου.

Αυτή η νέα κατάσταση πραγμάτων μαζί με το αρνητικό αποτέλεσμα των γεγονότων του 1989 έφερε το κίνημα ειρήνης μαζί με όλο το προοδευτικό κίνημα στη δεκαετή προσπάθεια ανασυγκρότησής του. Τώρα, όλοι και όλα καλούνται να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Καλούνται να δώσουν λόγο ή να καταποντιστούν στα Τάρταρα της αβύσσου. Το κίνημα ειρήνης αναγεννάται κι αυτό ως συστατικό στοιχείο μιας, είναι αλήθεια, επώδυνης πανανθρώπινης ανάπτυξης. Το δίδαγμα της δεκαετίας του 1980 και ειδικά του τέλους της μένει στη συσσωρευμένη εμπειρία των χαμένων ευκαιριών για να θυμίζει, ταυτόχρονα, την ανάγκη του συνεχούς αγώνα. Η δίκη των έξι αντιπολεμικών αγωνιστών της ειρήνης στο Κιλκίς είναι απόδειξη και δείγμα μιας νέας δύσκολης πορείας. Αυτό είναι εκτός των άλλων κι ένα μήνυμα στους παλιούς εκείνους συναγωνιστές της ειρήνης της δεκαετίας του 1980 που προτίμησαν την αξιοπρεπή, τουλάχιστον, σιωπή, από τον ξεδιάντροπο αρνητισμό των... «αγωνιστών» της λεζάντας.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ