Η δευτέρα, οι υπό την δυναστείαν των Ρωμάνων Εβραίοι επαναστατήσαντες επί του Ιμπεράτωρος Τραϊανού τω 117, οι εις Κύπριν θεοκατάρατοι εθανάτωσαν 240 χιλ. λαόν, εκαταχάλασαν τη θαυμαστήν Σαλαμίνα και άλλας χώρας, δι' αυτήν την αιτίαν Νόμος εδιορίσθη από τους Ρωμάνους, Εβραίος να μην πατήσει ποτέ πόδα εις την Νήσον, και αν και υπό ζάλης εκπέση τις εις αυτήν αφεύκτως να θανατώνεται.

Η τρίτη, επί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή η Νήσος έμεινε σχεδόν ακατοίκητος διά το να μην έβρεξεν έως εις δεκαεπτά χρόνους.

Η τέταρτη, εις τον καιρόν του βασιλέως Βαλδουίνου Ιερουσαλήμ έτει 1154, όταν ο Πρίγκιψ Αντιοχείας Ραγινάλδος, έχθρα φερόμενος κατά του Αυτοκράτορος Μανουήλ του Κομνηνού. Ελθόν με αρμάδα χονδρήν έξαφνα ελεηλάτισε την Νήσον, εχάλασε χώρας και Καστέλλια και άρπαξε τόσους θησαυρούς όσους ο Κάτων δεν επήρεν εις Ρώμην, ως διηγείται Σαντ' Αντώνινος.

Η πέμπτη, από τον Ρήγαν Ρικάρδον της Αγγλίας, εξ αιτίας του αποστάτου Ισαακίου Κομνηνού ελεηλάτησε την Νήσον, επήρεν αιχμάλωτον αυτόν, και τόσον την ερήμωσεν οπού μόλις την επώλησε των Τεμπλάρων πρώτον, και του Γουίδου Λουζιανού έπειτα, διά εκατόν χιλιάδ. δουκάτα.

Η έκτη, εις τον καιρόν του βασιλέως Πιερίνου Λουζινιανού, από τους Γενουβέζους τω 1374, οι οποίοι μετά δόλου εκυρίευσαν την Αμμόχουστον, και ελεηλάτησαν Λευκοσίαν και άλλους τόπους, ώστε οπού έξη γαλέραις από τα κούρση εφόρτωσαν διά την Γένουβαν.

Η εβδόμη, εις τον καιρόν του βασιλέως Γιάννου του Παχή, όταν ο Σουλτάνος της Αιγύπτου το 1425, έστειλεν αρμάδα και υπέταξε την Νήσον, λαβών Αιχμάλωτον τον βασιλέα και όλους τους Αρχοντας. Ελεηλάτησε τη χώραν και χωρία επήρε πολλούς σκλάβους, και μόλις ο βασιλεύς μετά τέσσερεις χρόνους να ελευθερωθή, με εκατόν χιλιάδ. δουκάτα, με υπόσχεσιν κατ' έτος να του πληρώνη οκτώ χιλιάδ. δουκάτα δόσιμον.

Η ογδόη εις τον καιρόν της βασιλίσσης Καρλότας, όταν ο Μπαστάρδος Γιάκουμος αδελφός της της επήρε το βασίλειον τω 1459 και έφερε στράτευμα από τον Σουλτάνον της Αιγύπτου, και την απεδίωξεν. Εβάσταξαν οι πόλεμοι εις την Νήσον ως τρεις χρόνους, η γη δεν εσπάρθη, οι Σαρακηνοί ελεηλάτησαν την Νήσον και ούτως έφυγαν.

Η τελευταία φθορά εσυνέβη, όταν ο Σουλτάν Σελήμ Β΄ της Κωνσταντινουπόλεως μετά δυνάμεως και πολέμου επήρε την Νήσον από τους Βενετζιάνους έτει 1571. Η δεινή Αιχμαλωσία και φθορά της Νήσου εξ αυτού, φαίνεται εις τους πολέμους.

Ο ιστορικός σταμάτησε τις αναφορές του για τις «αξιοσημείωτες καταστροφές της Νήσου», το 1788 όταν τύπωσε τις σκέψεις του «ΕΝ ΕΝΕΤΙΑ». Παρετήθη, βέβαια «τας υπό των Ασσυρίων, Αμασίδος, Αιγύπτου, των Αργείων, των θεών, των Εννέα βασιλεων, των Μεγαρέων, των Αθηναίων, των Περσών, Πτολεμαίου, Μακεδόνων και Σαρακινών καταστροφών»...

Οι χρόνοι στο μεταξύ -μετά το 1788- κύλησαν. Οι καταστροφές φυσικά συνεχίστηκαν. Ο ιστορικός του μέλλοντος σίγουρα θα καταγράψει μιαν ακόμη αξοσημείωτη καταστροφή: «εν έτει 2002 η Νήσος εγνώρισεν ντροπή και πόνον μεγάλο. Ελεηλατήθη από τις οδρές της νέας τάξης πραγμάτων, χειροτέρα καταστροφήν δεν εγνώρισεν ποτέ η Νήσος...».