Η πρώτη πράξη της Τουρκίας να εφαρμόσει την ...έμπνευση της Αντιτρομοκρατικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ έγινε το 1996 στη φυλακή Eskisehir. Πρόκειται για μια προσπάθεια που απέτυχε, αφού, όταν έγινε γνωστή η είδηση, πολιτικοί κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές της χώρας ξεκίνησαν απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Η ισχυρή αυτή αντίσταση των κρατουμένων είχε 12 νεκρούς. Μετά από τρία χρόνια, το 1999, έγινε πάλι μια δοκιμή από το κράτος στη φυλακή Kartal. Υπήρξαν και πάλι έντονες αντιδράσεις απ' τους πολιτικούς κρατούμενους σε όλες τις φυλακές, τις οποίες το κράτος αντιμετώπισε με βόμβες και ανοίγοντας πυρ ενάντια στους κρατούμενους των φυλακών Ulucanlar στην Αγκυρα. Ο τραγικός απολογισμός, 10 νεκροί...

Απ' τον Οκτώβρη του 2000, ωστόσο - όταν ξεκίνησε, δηλαδή, η απεργία πείνας μέχρι θανάτου, που διαρκεί έως και σήμερα - το τουρκικό κράτος δείχνει ανυποχώρητο. Κορυφαία στιγμή της βαρβαρότητάς του, η επιχείρηση «Επιστροφή στη ζωή»(!), όπως ονόμασε την επίθεση του στρατού και της αστυνομίας - με όπλα και βόμβες - σε πολλές φυλακές της χώρας. Τότε, ξημερώματα της 19ης Δεκέμβρη του 2000, 28 πολιτικοί κρατούμενοι δολοφονήθηκαν, πολλοί απ' αυτούς κάηκαν ζωντανοί...

Δύο γυναίκες, κρατούμενες τότε στις φυλακές Μπαϊράμ Πασά της Κωνσταντινούπολης, μιλούν για κείνο το βράδυ της ντροπής, περιγράφουν τη φρίκη και την κτηνωδία που βίωσαν, με διαφορετικό η κάθε μία τρόπο. Κι αυτό γιατί η μια μιλά λίγες ώρες μετά την «επιχείρηση» μέσα απ' τη φυλακή, ενώ η άλλη κάποιους μήνες αργότερα, μιας και η κατάσταση της υγείας της (βαριά εγκαύματα σε όλο της το κορμί, που την έκαναν αγνώριστη) ανάγκασε την εξουσία να την αποφυλακίσει. «Φυλακίστηκα το 1996 κι έμεινα στη φυλακή πεντέμισι χρόνια. Αποφυλακίστηκα κι ακόμα δεν έχει τελειώσει η δίκη μου. Πρέπει να κάνω πολλές χειρουργικές επεμβάσεις, οι γιατροί είπαν πως χρειάζομαι θεραπεία στο εξωτερικό, αλλά δε μου δόθηκε άδεια από το κράτος. Απ' τα εγκαύματα, τα βλέφαρά μου δεν κλείνουν και οι γιατροί είπαν πως στο μέλλον θα τυφλωθώ. Ετσι μας "επέστρεψαν στη ζωή"», λέει η Εμπρου Ντιντσέρ.

Ο βομβαρδισμός στις φυλακές Μπαϊράμ Πασά ξεκίνησε στις 4.30 τα ξημερώματα και συνεχίστηκε αδιάκοπα έως τις 11 το πρωί. Και οι δύο γυναίκες μιλούν για σφαίρες και για βόμβες που έπεφταν μέσα στους θαλάμους από παντού: Απ' τα παράθυρα μέχρι τα ταβάνια, που έσπασε ο πάνοπλος τουρκικός στρατός! Μιλούν για βόμβες θορύβου, νευρικών αερίων και, φυσικά, δακρυγόνες. Για βόμβες που ρίχτηκαν σε τέτοιες ποσότητες, ώστε κανείς δεν μπορούσε να αναπνεύσει, να κινηθεί, να δει μπροστά του. Για τον πυρπολισμό της, η Εμπρου λέει: «Προσπαθούσαμε να αναπνεύσουμε κοντά στα παράθυρα κι αυτοί έριχναν βόμβες στην αυλή. Δεν είδα πάνω μου φλόγες. Δε με πυρπόλησαν. Ομως κάηκα»! Στη συνέχεια, η μαρτυρία της γίνεται πιο συγκλονιστική: «Η φλόγα εμφανίστηκε ξαφνικά και σε δευτερόλεπτα άρχισε να καίγεται όλος ο θάλαμος. Οπως όλοι και εγώ, ενώ τα ρούχα μου δεν είχαν αρπάξει φωτιά, το σώμα μου καιγόταν! Ενα παράξενο πράγμα. Η πλάτη, τα χέρια και το πρόσωπό μου κάηκαν, τα ρούχα μου, όμως, έμειναν ανέπαφα»...

Η Φιλίτς Γκενσέρ, λίγες ώρες μετά, θα πει: «Κάποια στιγμή έριξαν μια περίεργη βόμβα, νομίζω ότι το χρώμα της ήταν μπλε κι ήταν μακρόστενη. Την επίδρασή της δεν μπορούσαμε με τίποτα να την αντιμετωπίσουμε. Η αναπνοή μας κοβόταν, μας έπιαναν σπασμοί και τα εσωτερικά μας όργανα πονούσαν σα να επρόκειτο να εκραγούν». Η Φιλίτς είδε συντρόφισσές της να καίγονται, έξι απ' αυτές βρήκαν το θάνατο. Οι στρατιώτες, μετά το μακελειό, προκλητικοί έλεγαν: «Εμείς δεν κάναμε τίποτα, μόνες σας καήκατε»! Κι όταν μετέφεραν κάποιες απ' τις τραυματισμένες στο νοσοκομείο, είπαν: «Αύριο θα ξαναπάμε πίσω να μαζέψουμε τα χέρια και τα πόδια σας!».

Πολύ σημαντικό είναι το σημείο της συνέντευξης της Εμπρου, η οποία είναι βέβαιη ότι όλη αυτή η επιχείρηση καταγράφηκε με στρατιωτικές κάμερες («είδαμε κάμερες στη σκεπή της φυλακής»), αλλά μετά το υλικό δε φάνηκε πουθενά. Πού πήγε, ποιοι το μελέτησαν και γιατί; Καταγγέλλει ακόμα ότι, επί ενάμιση μήνα, αυτή και τρεις ακόμη συντρόφισσές της «ήμασταν στο νοσοκομείο, δεμένες με αλυσίδες από τα πόδια στο κρεβάτι, σε κωματώδη κατάσταση, χωρίς να λαβαίνουμε θεραπεία». Τέλος, στην ερώτηση πώς νιώθει μετά απ' αυτά τα συμβάντα, απαντά: «Στην αρχή ένιωθα μίσος, ήθελα να συναντηθώ πρόσωπο με πρόσωπο με τον υπουργό Δικαιοσύνης, ήθελα να κοιταχτούμε στα μάτια και να του πω: "Αυτό είναι δικό σας έργο, κοιτάξτε, θέλω να κοιτάξετε. Ξέρω ότι ξέρετε, αλλά θέλω να κοιτάξετε"»...