Λέγοντας και ξαναλέγοντας «Με τη σκέψη σε σένα πατρίδα Ελλάδα» και διαβαίνοντας τις εσχατιές του τόπου μας, χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, πήραν τον αναγκαστικό δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς. Ηταν το τραγικό έτος του 1949. Εξαντλημένοι από τις κακουχίες, αιμάσσοντες -σωματικά και ψυχικά- λυσσαλέα κυνηγημένοι από τον ξενοκίνητο ελληνικό τακτικό στρατό, βομβαρδιζόμενοι από τα αεροπλάνα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σίγουροι όμως και περήφανοι για το δίκιο των αγώνων τους, οι ηρωικοί μαχητές της λευτεριάς και ανεξαρτησίας του λαού μας, που γλίτωσαν από τους φονιάδες της δολιότερης αγγλοαμερικανικής εισβολής που έγινε σε άλλη χώρα στον 20ό αιώνα, πέρασαν στον άλλο κόσμο. Στον κόσμο που ονειρεύτηκαν αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων σ' όλη τη Γη. Βρέθηκαν σε χώρες που έκλειναν τις πληγές τους από το γερμανικό ιμπεριαλισμό και συνέχιζαν, ή άρχιζαν, την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού τους οράματος. «Οικοδόμος» του σοσιαλισμού στις χώρες που της πρόσφεραν στέγη, γιατρό, δουλιά, μόρφωση, σεβασμό και αξιοπρέπεια, έγινε και η ελληνική πολιτική προσφυγιά. Κόντρα στις πολύπλευρες οδύνες τους, οι Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες ρίχτηκαν ξανά σε νέο αγώνα. Στον αγώνα του καλού και του ωραίου, για το λαό της χώρας φιλοξενίας τους, προς όφελος και όλων των λαών, και κάποτε προς όφελος και της πατρίδας τους. Σχεδόν τριάντα χρόνια, οι πολιτικοί πρόσφυγες και τα παιδιά τους έζησαν, σπούδασαν, δούλεψαν, δημιούργησαν στην προσφυγιά, με το ομόψυχο σύνθημα και αίσθημα: «Με τη σκέψη σε σένα πατρίδα Ελλάδα».

Δεν είναι το μόνο βιβλίο με αυτό το θέμα. Υπάρχουν και παλαιότερα αξιόλογα βιβλία - προσωπικές μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Τούτο, όμως, το βιβλίο είναι η πρώτη και συλλογική προσπάθεια καταγραφής και της συλλογικής και ατομικής ζωής, δράσης και προσφοράς των πολιτικών προσφύγων. Προσπάθεια που, αξιοποιώντας όλα τα σωζόμενα τεκμήρια, τις συλλογικές και ατομικές μνήμες, συμπυκνώνει το συλλογικό βίωμα, όχι σαν μια γενική και αόριστη «εικόνα», αλλά αποδεικτικά μέσα από όλες τις πτυχές της ζωής και δράσης της μεγαλύτερης, ίσως, μερίδας των πολιτικών προσφύγων. Συγκεκριμένα, εκείνων που έζησαν στην ΕΣΣΔ και ιδιαίτερα στην Τασκένδη.