Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρίσκει τις γυναίκες όλου του κόσμου σε ακόμα πιο μειονεκτική θέση. Με τον επικείμενο πόλεμο στο Ιράκ να κρέμεται σαν λαιμητόμος πάνω απ' τα κεφάλια τους, οι γυναίκες σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν παράλληλα ένα σωρό ζητήματα: Φτώχεια, ανεργία, προσφυγιά, προκαταλήψεις, αναλφαβητισμός, ασθένειες, κοινωνική και θρησκευτική καταπίεση, κοινωνικός ρατσισμός. Τα νούμερα, αυτά που δίνουν οι διεθνείς οργανώσεις, σαφώς μόνο σε ημέρα γιορτής δεν παραπέμπουν, ενώ όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις προτρέπουν τις γυναίκες - με αφορμή τη σημερινή επέτειο - στον αγώνα για ειρήνη και διατήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων τους...

Σήμερα στη χώρα μας η εργαζόμενη, η μετανάστρια, η άνεργη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια γενικευμένη επίθεση σε όλους τους τομείς και με όλα τα μέσα απ' τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Βλέπουν να απειλούνται οι εργασιακές τους σχέσεις, η κοινωνική τους ασφάλιση, η δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, βλέπουν να ευτελίζεται ο πολιτισμός, να εισβάλλει στο σπίτι τους η βαρβαρότητα της τηλεόρασης. Βλέπουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους, αυτόν της μητέρας, να μην αναγνωρίζεται και τις όποιες θετικές ρυθμίσεις γι' αυτό να αμφισβητούνται, ενώ απ' την άλλη παρακολουθούν εμβρόντητες να επιστρατεύονται αντιδραστικές θεωρίες και ιδεολογήματα που επαναφέρουν, με σύγχρονους όρους, τις πιο παρωχημένες αντιλήψεις σε βάρος τους, που τις παρουσιάζουν ως πλάσματα προορισμένα μόνο για αναπαραγωγή, ως αντικείμενα κάθε είδους εκμετάλλευσης (μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στις μέρες μας η πορνεία ανθεί).

Απ' την άλλη σε πολλές γωνιές αυτού του πλανήτη η γυναίκα δεν έχει καν φωνή. Και δεν είναι μόνο οι μπούργκες του Αφγανιστάν (αυτές μας τις δείξανε τα κέντρα πληροφόρησης για άλλους, πολύ συγκεκριμένους λόγους). Είναι η Αφρική που αργοπεθαίνει, αφού πρώτα την απομύζησαν οι αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές, η Ασία που δεν αντέχει άλλη φτώχεια. Εκεί, λένε οι διεθνείς οργανώσεις, κάθε μέρα πεθαίνουν τουλάχιστον 1.400 γυναίκες την ώρα της γέννας. Ενα εκπληκτικά τρομακτικό νούμερο, για έναν κόσμο που θέλει να θεωρείται πολιτισμένος. Ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη η γυναίκα συνεχίζει να 'ναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα, συνεχίζει να θυσιάζει τη ζωή και τα παιδιά της για μια δική τους πατρίδα. Η προσφυγιά, αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, χτυπά πρώτα τη δική της πόρτα, αφού το 80% των προσφύγων - όπως λένε οι έρευνες - είναι γυναικόπαιδα. Θρησκείες και κοινωνίες σκοταδισμού επιβάλλουν βασανιστήρια, που ούτε να τ' ακούσει δεν μπορεί κανείς. Κι όμως, οι γυναίκες έχουν δύναμη. Κάποιες το γνωρίζουν και παλεύουν, κάποιες το αγνοούν και πρέπει, οφείλουν να παλέψουν. Ο κόσμος, αυτός που γεννιέται απ' τα σωθικά τους, μπορεί ν' αλλάξει, αν κι αυτές πιστέψουν σ' αυτό...