Η αυλαία για το Κυπριακό δε θα πέσει στη Χάγη, παρά τους ευσεβείς πόθους της ελληνικής κυβέρνησης. Η Αθήνα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έχει καταβάλλει, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, προκειμένου να απαλλαγεί όπως - όπως από αυτή την «ενοχλητική εκκρεμότητα», διαπιστώνει, μάλλον με έκπληξη, ότι η «ιστορία» εξακολουθεί να διατηρεί τη δύναμή της.

Η υποτίμηση της ιστορίας, άλλωστε, είναι η βασική αδυναμία όλων αυτών που από διάφορες οπτικές γωνίες και διάφορα πόστα, προσπαθούν, όχι να λύσουν αλλά να διευθετήσουν το Κυπριακό.

Μεγάλες δυνάμεις, τουρκικό κατεστημένο και Ντενκτάς, εκπρόσωποι και απεσταλμένοι του ΓΓ του ΟΗΕ και άλλων ισχυρών, υπουργικοί σύμβουλοι και τσιράκια, όλοι μαζί και ο καθένας τους χωριστά, υποτίμησαν και εξακολουθούν να υποτιμούν την ιστορική μνήμη, τα γεγονότα. Αποτέλεσμα αυτής της σκόπιμης «άγνοιας» των συμμάχων φίλων και αντιπάλων της χώρας από τη μια, και του καιροσκοπισμού και τις κοσμοπολίτικης ανοησίας των «υπευθύνων» σε Αθήνα και Λευκωσία, υπήρξε το σχέδιο του ΓΓ του ΟΗΕ για την επίλυση του Κυπριακού. Ενός σχεδίου που κανείς σε Ελλάδα και Κύπρο δεν τολμά να το χαρακτηρίσει δίκαιο, ούτε καν λειτουργικό. Πάρ' όλ' αυτά, επί αυτού του σχεδίου καλούνται αύριο να βάλουν την υπογραφή τους η νέα κυπριακή κυβέρνηση και η Αθήνα ως εγγυήτρια δύναμη.

Η υπογραφή που πιεστικά απαιτεί ο ΓΓ του ΟΗΕ, δεν είναι χωρίς ουσία, όσο κι αν περί του αντιθέτου εξυφαίνεται συστηματική προπαγάνδα. Η ενυπόγραφη συμφωνία για να τεθεί το άδικο και μη λειτουργικό σχέδιο στην κρίση του κυπριακού λαού, σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από την εναπόθεση του βάρους της απόφασης και της ευθύνης σε άλλες πλάτες. Οι αυριανές υπογραφές, αν τελικά μπουν, δημιουργούν υποχρεώσεις στους υπογράφοντες. Κατ' αρχήν, δημιουργούν την εντύπωση ότι οι υπογράφοντες συμφωνούν με τις γενικές πρόνοιες του σχεδίου Ανάν. Γιατί όμως συμφωνούν με μια άδικη λύση; Αν, από την άλλη, δεν αποδέχονται τη λογική των προτάσεων του Ανάν, γιατί δεν το λένε ανοιχτά;

Αυτή η δυσνόητη, με την πρώτη ματιά, συμπεριφορά έχει την εξήγησή της, η οποία μπορεί να περιγραφεί με μια μόνο λέξη: Πίεση.

Πίεση στη νέα κυπριακή ηγεσία από το διεθνή παράγοντα και από την Αθήνα για μια ταχύτατη διευθέτηση της κυπριακής εκκρεμότητας. Για ποιους λόγους Βρετανοί και Αμερικανοί ασκούν τεράστια πίεση για μια διευθέτηση, εύκολα μπορεί να το κατανοήσει κανείς, αν μάλιστα ρίξει μια απλή ματιά στο προτεινόμενο σχέδιο. Αυτό που δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητό είναι για ποιους λόγους πιέζει και η ελληνική κυβέρνηση προς μια κατεύθυνση, η οποία όχι μόνο δε διασφαλίζει τη δίκαιη λύση του Κυπριακού, αλλά με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε νέες έντονες και επικίνδυνες καταστάσεις.

Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Εχει να κάνει με τη σύμφυση των συμφερόντων που υπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση με τα ισχυρά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, για την ελληνική κυβέρνηση με τα «ευρωπαϊκά οράματα», το Κυπριακό αποτελεί βάρος που προσπαθεί να το κρύψει κάτω από ευρωπαϊκή μοκέτα. Δεν την ενδιαφέρει πως μια εκκρεμότητα, όσο καλά και να κρυφτεί, θα έρθει η στιγμή που θα επανεμφανιστεί πιο έντονα στο προσκήνιο. Απλή ανάγνωση της ιστορίας το επιβεβαιώνει. Επίσης, μια απλή ανάγνωση της ιστορίας, αρκεί για να κατανοήσει κανείς και τις διαφωνίες του τουρκικού κατεστημένου και του Ρ. Ντενκτάς με το προτεινόμενο σχέδιο. Η σαφέστατη τακτική της Αγκυρας, όλα αυτά τα χρόνια, οδήγησε βαθμιαία το Κυπριακό στο χειρότερο δυνατό σημείο για τα ελληνικά συμφέροντα. Κάθε σχέδιο που εμφανιζόταν και με το οποίο συμφωνούσε η ελληνική πλευρά, απορρίπτονταν από την Αγκυρα, για να έρθει στη θέση του ένα ακόμη καλύτερο για τα τουρκικά συμφέροντα.

Για το τουρκικό κατεστημένο το κυπριακό πρόβλημα δεν υφίσταται. Η βόρεια Κύπρος είναι τουρκικό έδαφος, το οποίο προφανώς δεν παραδίδεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά αξιοποιείται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ευρύτεροι τουρκικοί στόχοι. Ενας από αυτούς είναι και η πορεία προς την Ευρώπη. Γιατί άραγε θα δώσει η Τουρκία μια όποια λύση στην Κύπρο, πριν πάρει σαν αντάλλαγμα κάτι σαφέστερο από μια ημερομηνία για εξέταση των προϋποθέσεων έναρξης διαπραγματεύσεων ένταξης στην ΕΕ;

Το παζάρεμα της Τουρκίας, αν και για σεμινάριο, δεν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση. Το μεγάλο πρόβλημα το οποίο αφορά τη χώρα, είναι ότι η κυβέρνηση Σημίτη έχει την ανιστόρητη άποψη πως το σχέδιο Ανάν αποτελεί ευκαιρία για μια διαρκή λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Αυτή η αντίληψη εκτός του ότι καθορίζει τη στάση της απέναντι στις τρέχουσες διαδικασίες, υπονομεύει μακροπρόθεσμα και τους μελλοντικούς χειρισμούς, καθώς πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η υπόθεση της Κύπρου, αργά η γρήγορα, είτε υιοθετηθεί τελικά το σχέδιο Ανάν είτε όχι, θα επανέλθει στην επιφάνεια με μεγαλύτερη ένταση. Γιατί έτσι υπαγορεύεται από την ιστορία, η οποία δεν μπορεί να ικανοποιηθεί επ' άπειρο από «τεχνικές διευθετήσεις»