Στην αρχή, παρακολουθώντας τις σχετικές με τον πόλεμο συζητήσεις, στενοχωριόμουν. Υστερα άρχισα να φοβάμαι και να σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα επιζήσουμε εμείς και οι άλλοι. Τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα στις σχολικές αυλές, τα άλλα παιδιά που πετούσαν πριν από μια βδομάδα χαρταετούς, και τα άλλα παιδιά που ζωγραφίζουν την Ειρήνη με πολύχρωμες ξυλομπογές. Σιγά σιγά όμως άρχισα να το συνηθίζω, γιατί όλο αυτό το πολεμικό κουβεντολόι, με τον τρόπο που γίνεται, στο τέλος καταντάει να παίρνει τη μορφή ενός ανούσιου μουρμουρητού που επαναλαμβάνεται, έτσι, από επαγγελματικό καθήκον. Γιατί αλλιώς πώς θα στηθούν τα τηλεοπτικά παράθυρα; Πώς θα βγουν και πάλι στα τηλεοπτικά «μπαλκόνια» οι γνωστοί αναλυτές, για να μας αναλύσουν τα «μυστικά» του πολέμου; Να μας περιγράψουν την ακαταμάχητη δολοφονική δύναμη των αμερικανικών όπλων και να μας υπενθυμίσουν, ακόμα μια φορά, πως κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με τις «ειρηνοφόρες» ΗΠΑ; Να μας υπενθυμίσουν, ακόμα μια φορά, έμμεσα, βέβαια, αλλά με εξοργιστική σαφήνεια, πως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, γιατί αυτή είναι η μοίρα των λαών είτε διαφωνούν είτε όχι; Η μοίρα της υποταγής και της εξάρτησης; Μια μοίρα που, έτσι λένε οι καλοθελητές της ανάλυσης και της ερμηνείας, δε διαμορφώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από μια ελεύθερη πολιτική επιλογή, αλλά κάτω από το βάρος των ...καταστατικών μας υποχρεώσεων;

Κι αυτές ακριβώς οι αναλύσεις έδιωξαν από μέσα μου τη στενοχώρια και την ανησυχία και μ' έκαναν να ξεσπάσω στα γέλια. Τρανταχτά γέλια όμως, γιατί πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα πως οι αξιόπιστοι αυτοί γελωτοποιοί της ανάλυσης θεωρούν πως ο πόλεμος, που θα ξεσπάσει σε λίγες ώρες (γράφω την Τετάρτη το βράδυ) είναι το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε ένα δικτάτορα και έναν υπερασπιστή της ελευθερίας του πλανήτη. Κι αυτό σημαίνει, έτσι πιστεύουν οι αναλυτές, πως έτσι και τα βρουν μεταξύ τους ο καλός με τον κακό, όπως συμβαίνει και στο σινεμά, όλα θα ησυχάσουν. Τα πράγματα θα πάρουν τον καλό δρόμο της ειρήνης και οι έξυπνες μπόμπες θα επιστρέψουν μετανιωμένες στις αποθήκες των κακών.

Εμ, δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι, αγαπητοί μου αναλυτές και σχολιαστές της επικαιρότητας. Ο πόλεμος που μας απειλεί ή που άρχισε κιόλας να σκάβει τον τάφο της οικουμένης δεν έχει ως αιτία ούτε την κακία ούτε το νταηλίκι των ανθρώπων είτε κάθονται ταμπουρωμένοι μέσα στα απόρθητα άσπρα σπίτια τους, είτε ξαπλώνουν αδιάφοροι πάνω στις χρυσοφόρες πετρελαιοπηγές τους. Ο ιμπεριαλισμός γεννάει και την κακία και το νταηλίκι. Τότε μόνο γίνονται οι άνθρωποι κακοί και νταήδες, όταν θέλουν να εξασφαλίσουν τα παραγεμισμένα πορτοφόλια τους. Οταν φέρνουν βόλτα τη Γη, για να την κατακτήσουν, να τη μετατρέψουν σε δικό τους περιβόλι και μέσα σ' αυτό να φυτέψουν τους καπιταλιστικούς φαλλούς τους έτοιμοι να «πηδήξουν» την ανθρωπότητα, για να προκύψει απ' αυτή την παρά φύσιν συνουσία το νέο «αύριο», ο νέος κόσμος γεμάτος εφιαλτικές δυσπλασίες, αποκρουστικός. Κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι λαοί όσο γίνεται πιο γρήγορα. Να αντιδράσουν στην επιστήμη της πολεμικής ανάλυσης και στην οργανωμένη αφέλεια των αυτοσχέδιων ερμηνευτών. Γιατί αν δε γίνει αυτό, τότε, μετά τον πόλεμο δε μας περιμένει μια απλή «επόμενη» μέρα, αλλά μια εφιαλτική χιλιετία, γιατί αυτός ο ανθρωποκτόνος ιμπεριαλισμός φαίνεται πως είναι εφτάψυχος. Και μόνο αν σταθούμε εμείς μπροστά του και του κόψουμε το δρόμο, τότε μόνο θα του κοπούν και οι μέρες του και μεις θα έχουμε όλο τον καιρό να φτιάξουμε την «επόμενη μέρα» όπως τη θέλουμε!