Ο Νοσιρβάν Μουσταφά ουδέποτε έκρυψε τους στόχους της Πατριωτικής Ενωσης Κουρδιστάν. Μιλώντας στον απεσταλμένο της «Christian Science Monitor», Κάμερον Μπαρ, ο γκριζομάλλης αρχιτέκτονας του κουρδικού ξεσηκωμού κατά του Σαντάμ το 1991 και της κατάληψης της Κιρκούκ - που έμεινε σε κουρδικά χέρια για μόλις 8 ημέρες - έλεγε, στα μέσα της εβδομάδας, ότι «είμαστε ικανοί να καταλάβουμε το Κιρκούκ ξανά. Για πολιτικούς λόγους, δεν μπορούμε. Ομως, αν η συμμαχία μάς διατάξει να αναλάβουμε ρόλο στην απελευθέρωση του Κιρκούκ, της Μοσούλης ή της Τικρίτ ή της Βαγδάτης, είμαστε έτοιμοι». Ως τα τέλη της εβδομάδας, οι Αμερικανοί δεν έδειχναν να έχουν τέτοια πρόθεση. Είχαν αφήσει τους Κούρδους να πάρουν μερικές θέσεις που εγκατέλειψαν οι Ιρακινοί της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς, 300 χλμ. βορείως του Κιρκούκ, ενώ για το φόβο των Ιουδαίων - για την ακρίβεια, των Τούρκων - έστειλαν 1.000 αλεξιπτωτιστές για να προστατεύσουν τους Κούρδους. Ωστόσο, ξαφνικά, την Παρασκευή το πρωί, έγινε γνωστό από ανταποκριτή του Γαλλικού Πρακτορείου ότι κουρδικές δυνάμεις είχαν προωθηθεί 20 χιλιόμετρα ανατολικά του Κιρκούκ, ακριβώς μια κίνηση που, για τους Τούρκους, σχεδόν ισοδυναμεί με casus belli. Το ενδεχόμενο να ξεσπάσει ένας «πόλεμος μέσα στον πόλεμο» έμοιαζε να προβάλει, έτσι, ως ισχυρή πιθανότητα. Το ερώτημα ήταν αν η κίνηση έγινε με αμερικανική έγκριση ή όχι.

Οι κουρδικές οργανώσεις, οι δυνάμεις της Πατριωτικής Ενωσης (PUK) όσο του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος (KDP) ως τώρα περίμεναν κι ακολουθούσαν πειθήνια τις αμερικανικές διαταγές. Βέβαια, ο Μουσταφά ασκούσε κριτική στον τρόπο που ο στρατηγός Φρανκς διεξήγε μέχρι στιγμής τον ψυχολογικό πόλεμο: Είναι, είπε, σαν οι ΗΠΑ να καλούν τους Ιρακινούς να κάτσουν σπίτια τους. «Η ιρακινή αντιπολίτευση», εξηγούσε, «απουσιάζει από τον πόλεμο κατά του Σαντάμ και του κόμματός του», του Μπάαθ. Το κουρδικό δόγμα είναι ότι το Κιρκούκ και η Μοσούλη θα πέσουν μόνο από μέσα - όχι από μια αμερικανική πολιορκία. Σημαίνει η είδηση της Παρασκευής ότι η αναμονή τελείωσε;

Αν πράγματι οι Κούρδοι, μαζί με τους Αμερικανούς, επιτεθούν στο Κιρκούκ και προελάσουν στη Μοσούλη - τις περιοχές όπου βρίσκει κανείς το πιο φθηνό πετρέλαιο του κόσμου, με κόστος εξόρυξης 5 δολάρια - οι συνέπειες θα είναι κυριολεκτικά εντελώς απρόβλεπτες. Η προοπτική δημιουργίας ενός αυτόνομου κουρδικού (έστω ομόσπονδου) κράτους, που μάλιστα θα ελέγχει τα πετρέλαια του Βορείου Ιράκ, ενδέχεται να αποτελέσει τον πυροκροτητή της τουρκικής εισβολής. Ο Τούρκος στρατηγός Χιλμί Οζκιόκ είπε μεν την Τετάρτη ότι «οι τουρκικές δυνάμεις δε θα εισβάλουν για να καταλάβουν το Βόρειο Ιράκ», αλλά προσέθεσε μια ρήτρα: «Εκτός αν υπάρξει μια σημαντική απειλή για την ασφάλειά μας». Αν η Τουρκία αλλάξει στάση και εισβάλλει, το Ιράν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συγκρατηθεί. Η ανάφλεξη θα 'ναι βέβαιη.

Αν, από την άλλη, η Τουρκία δεν επέμβει, η αναζωπύρωση του δικού της κουρδικού μειονοτικού προβλήματος είναι μαθηματικά βέβαιη, όπως και του Ιράν. Ποντάρουν άραγε οι Κούρδοι στο ότι η Αγκυρα και η Τεχεράνη δε θα τολμήσουν να τα βάλουν με τις ΗΠΑ, προσβλέποντας να βγουν ως η ισχυρότερη εθνοτική ομάδα από τον πόλεμο; Αν ναι, είναι ένα αμφίβολο στοίχημα. Οι Αμερικανοί δε θα τους ανέχονταν ως ισότιμους «συνεταίρους».

«Ελπίζετε να απαλλαγείτε από τον δικτάτορα Σαντάμ ανοίγοντας την αγκαλιά σας στις ΗΠΑ, που σας πρόδωσαν το 1971 και το 1991. Αν ήμουν στη θέση σας, δε θα τις εμπιστευόμουν και πολύ», προειδοποιούσε τους Ιρακινούς Κούρδους η Ντανιέλ Μιτεράν αυτήν την εβδομάδα από τις στήλες της «Le Monde». Η κυρία Μιτεράν βέβαια παρέλειψε - επισήμανε πικρόχολα την Πέμπτη από τις στήλες της συντηρητικής ισλαμικής εφημερίδας «Zaman» ο Τούρκος σχολιογράφος Εκρέμ Ντουμανλί - ν' αναφερθεί στις γαλλικές προδοσίες κατά το βρώμικο παιχνίδι που έπαιξαν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί στα Βαλκάνια - τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή. Εντελώς παρεμπιπτόντως, δε, έγραψε από την πλευρά του ο Τίμοθι Γκάρτον Ας στην «Guardian», τα πράγματα στο Βόρειο Ιράκ θυμίζουν όλο και πιο πολύ Κοσσυφοπέδιο. Μόνο που αυτή τη φορά, τα νέα «Βαλκάνια» βρίσκονται πάνω από τις πιο πολυπόθητες πετρελαιοπηγές του κόσμου.