Οταν προ ημερών ο Σέρβος πρωθυπουργός, Ζόραν Ζίβκοβιτς, εξέφραζε την ικανοποίησή του για τη σύλληψη του φερόμενου ως δολοφόνου του προκατόχου του, φρόντισε να εκμηδενίσει το ενδεχόμενο της βραχυπρόθεσμης άρσης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη Σερβία. «Μας δίνεται μία ιστορική ευκαιρία», είχε πει τότε ο Ζίβκοβιτς, για να απαλλάξουμε τη χώρα απ' το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά...

Είναι όμως βέβαιο πως όταν ο νυν πρωθυπουργός - και το πολυκομματικό συνονθύλευμα της DOS που τον στηρίζει - εξαπέλυε μύδρους κατά της «μαφίας» και της «διαφθοράς», εννοούσε πολύ περισσότερα. Εννοούσε (όπως, άλλωστε, δείχνει μια σειρά από γεγονότα) ένα - ει δυνατόν... - «τελειωτικό χτύπημα», εν είδει «διώξεων για λόγους εξυγίανσης», κυρίως κατά των μάλλον «καταπονημένων» δυνάμεων της εσωκομματικής και της εξωκομματικής αντιπολίτευσης. Εννοούσε τη σαρωτική ανατροπή, όχι μόνο διεφθαρμένων αξιωματούχων (δηλαδή διαπλεκόμενων με το οργανωμένο έγκλημα), αλλά και όσων πολλών δεκάδων «βαθμοφόρων» του δικαστικού, στρατιωτικού σώματος θεωρούνται «εμπόδια» για την εντατική συνέχιση οικονομικο-πολιτικών μεταρρυθμίσεων, που ΗΠΑ και ΕΕ αξιώνουν απ' τη Σερβία, έως ότου αυτή κάποτε «ενσωματωθεί» στον ευρω-ατλαντικό μύλο ιμπεριαλιστικής δράσης. Υπονοούσε και την πολιτική δίωξη (αν όχι «ποινικοποίηση») «μη αρεστών» αντιπολιτευόμενων πολιτικών κομμάτων, που ενδεχομένως να απειλήσουν μεσοπρόθεσμα την εξουσιαστική επιβίωση της DOS σε επόμενες γενικές εκλογές. Εννοούσε σαρωτικά - «προληπτικά» και μη... - χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη της ελευθεροτυπίας στη Σερβία, με το προσωρινό ή διαρκές κλείσιμο εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών...

Η δολοφονία του Ζόραν Τζίντζιτς, λοιπόν, προβάλλει κάτω απ' το μπαράζ διώξεων και αστυνομοκρατούμενων μέτρων εκφοβισμού, σαν ο «ιδανικός καταλύτης» μετάλλαξης της Σερβίας, σύμφωνα με τις ποδηγετικές οδηγίες των Βαλκανικών (ας μην ξεχνάμε...) «Συμφώνων Σταθερότητας». Γι' αυτό και η κυβέρνηση του Ζόραν Ζίβκοβιτς τη βλέπει ως «ιστορική ευκαιρία». Ομως, η προσήλωση και η υπακοή που δείχνει στα ξένα αφεντικά, που πριν τέσσερα χρόνια βομβάρδιζαν τη Σερβία, την κάνει να ξεχνά τον πραγματικό ξενοδόχο. Και ο πραγματικός «ξενοδόχος», στην προκειμένη περίπτωση, είναι ο σερβικός λαός: Η μεγάλη πλειοψηφία των Σέρβων, που ουδόλως επωφελήθηκαν από τις οικονομικο-πολιτικές «μεταρρυθμίσεις», είτε αυτές έγιναν απ' τον Τζίντζιτς, είτε συνεχίζονται σήμερα απ' τον Ζίβκοβιτς.

Το ταμπούρλο της ανεργίας εξακολουθεί να χτυπά το «κόκκινο», με τους πλέον επιεικείς δείχτες να την «περιορίζουν» σε ένα 40 με 45%. Το φιτίλι του βραδυφλεγούς δυναμίτη της φτώχειας και της προσφυγιάς, που προκάλεσαν οι απανωτοί πόλεμοι της περασμένης δεκαετίας, εξακολουθεί να σιγοκαίει τις ελπίδες και τα όνειρα της σημερινής σερβικής εργατικής τάξης, που συνειδητοποιεί σιγά σιγά τι αληθινά σημαίνει «εκσυγχρονισμός», «εκδημοκρατισμός» και δη ...«ιδιωτικοποίηση» (αποδοχές δεμένες στο άρμα της λιτότητας προς τέρψιν του μεγάλου κεφαλαίου, λιγότερα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, επισφαλής εργασία). Οπως συνειδητοποίησε και το αντίκρισμα που έχουν οι «υποσχέσεις» των σημερινών καλοθελητών (πρώην εισβολέων) περί «σημαντικής οικονομικής βοήθειας» και ξένων επενδύσεων για την «ανόρθωση» της νυν Ενωσης Σερβίας - Μαυροβούνιου από το βάλτο του πολέμου και της αποσταθεροποίησης...