Και να, οι στρατιές που κατεβαίνουν από τα βουνά, τα χωριά και τις πόλεις. Και να, οι στρατιές που ξεμπουκάρουν από τις φάμπρικες και τα γιαπιά. Τα φαντάρια που βγαίνουν από τους στρατώνες, οι νεολαίες που γυρίζουν από τις συναυλίες και τα γήπεδα. Οι στρατιές των αδικαίωτων σεισμοπαθών.

Και να, οι μαθητές και οι σπουδαστές που βγαίνουν από τα σχολειά, όπου μαντάλωσαν τις καρδιές και τα όνειρά τους. Και να αυτοί, που απεξαρτήθηκαν από τις φωτιές που καίγανε τα σωθικά τους.

Και να, οι στρατιές των ανέργων, των γερόντων και των συνταξιούχων με τα κόκκινα πανό και τις ατσάλινες ασπίδες του αγώνα. Και να, οι αγρότες με τις τραγιάσκες, τα αμπέχονα, τα τραχτέρια και το κόκκινο λουλούδι της ελπίδας στο πέτο. Για το ψωμί, το λάδι και το κρασί. Ολοι μαζί, αγκαλιαστά και χέρι χέρι, σαν σε χορό.

Για την ποιότητα της ζωής που χάθηκε. Για το περιβάλλον που μολύνθηκε, για τα ρέματα που μπαζώθηκαν, για τα δάση που κάηκαν, για το τσιμέντο που μας έπνιξε, για το πνεύμα που στραπατσαρίστηκε, για τη λεβεντιά και τον μπούσουλα που χάθηκε!

* * *

Και συ; Γιατί; Για τη «Λευκή Βίβλο», τις Συμφωνίες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, τις Συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι. Και συ; Για τους «S-300» που 'χασαν το δρόμο και πήγαν στην Κρήτη και τα Ιμια που άλλαξαν όνομα. Και συ; Για τις πόρτες της μόρφωσης που μας έκλεισαν, για την υγεία που μας στέρησαν. Για τη δουλιά που δεν έχω, για την αύξηση που δεν πήρα, για τα παιδιά μου που πεινάνε, για τα ΜΑΤ που μας χτύπησαν. Οι στρατιές των ηθοποιών, των τραγουδιστών, των διανοουμένων, των επιστημόνων. Οι στρατιές των ποιητών και των πεζογράφων, των ανθρώπων της τέχνης με τα υψηλά οράματα και ιδανικά. Ολοι μαζί.

* * *