Στη μοιρασιά της λείας... | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Στη μοιρασιά της λείας...

Στη Βαγδάτη αυτό που οι Αγγλο-αμερικάνοι ονομάζουν «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις», συνεχίζονται. Ταυτόχρονα, τα δυο κύρια μπλοκ των «διεκδικητών, ΗΠΑ - Αγγλία και Γαλλία - Γερμανία - Ρωσία, μπαίνουν στην τελική ευθεία για τον τρόπο που θα μοιράσουν τα σάβανα του Ιράκ. Από κοντά κι οι ευρωκολαούζοι, τύπου ισπανικής και ελληνικής κυβέρνησης κάνουν φιλότιμες προσπάθειες μπας και περισσέψει κάτι από τα κόλλυβα της κηδείας.

Οι αντιθέσεις των ισχυρών στη μοιρασιά είναι μεγάλες. Ομως, όχι ανυπέρβλητες. Ολα θα τακτοποιηθούν στο γνωστό πλαίσιο των ...ευγενών εσωτερικών διαβουλεύσεων και αγκωνιών. Εκείνο που φαίνεται, τελικά, να απομείνει είναι η ανοιχτή υποδούλωση και καταλήστευση του Ιράκ με την ταμπέλα: «Ελευθερία - Ανοικοδόμηση». Στο κοινό ιμπεριαλιστικό αλισβερίσι φαίνεται να χώνεται κι ο παραγκωνισμένος ΟΗΕ. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο παιχνίδι των ιστορικών ημερών. Επιδιώκεται η σφραγίδα του ΟΗΕ να επικυρώσει την ιμπεριαλιστική νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής στο Ιράκ, έστω και ετεροχρονισμένα. Αυτό θα ισοδυναμεί με διαρκή άδεια επέμβασης και σε άλλες χώρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν στον «άξονα του κακού».

Η «ειρηνευτική» υποκρισία κυβερνήσεων και κομμάτων που κινούνται στη ρότα της ευρωπαγανιάς περίσσεψε. Τις πρώτες μέρες, που οι Αγγλο-Αμερικάνοι περιορίζονταν στους βομβαρδισμούς και δεν εισέβαλαν τα στρατεύματά τους στο ιρακινό έδαφος, οι ευρωλάγνοι έλεγαν «να τελειώσει ο πόλεμος σύντομα για να περιοριστούν τα θύματα. Δηλαδή το ήθελαν να είναι σύντομος». Αντίθετα, όταν οι Αγγλο-Αμερικάνοι κατέλαβαν το Ιράκ με εξαίρεση λίγων πόλεων χάρις στην ηρωική αντίσταση των ιρακινών, απαιτούσαν «να σταματήσει ο πόλεμος, τώρα».

Αυτό, ουσιαστικά εννοεί να αφοπλιστούν οι Ιρακινοί και να τερματίσουν την αντίσταση. Φαίνεται ότι στα κεφάλια των αγελαίων της ευρωπιάτσας η κατοχή δεν είναι πόλεμος. Δείχνουν να ικανοποιούνται με την ειρήνη του νεκροταφείου, αρκεί να υπάρχει... «διάλογος». Είναι ένας πεμπτοφαλαγγίτικος τρόπος εξαγνισμού της εισβολής και κατοχής. Το χειρότερο όμως είναι ότι δίνεται η δυνατότητα στον ιμπεριαλισμό να συνεχίσει την κατακτητική του πολιτική σε συνεχή αλυσίδα με συνεχόμενους κρίκους. Σε αυτή, ακριβώς, τη βάση της συνεχόμενης κατακτητικής προοπτικής θα συγκλίνουν οι δυο ιμπεριαλιστικές λέσχες και για τη μοιρασιά της «ανοικοδόμησης» του Ιράκ.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έδειξε και δείχνει τον μιλιταριστικό τρόπο διευθετικής κατάκτησης του πλανήτη παρά τις αχαμνές γαλλο-γερμανο-ρωσικές αντιρρήσεις. Αυτό που απομένει ως επαναλαμβανόμενο δίδαγμα είναι η υπεροχή του έναντι της ευρω-ενωσιακής κακομοιριάς. Επιβεβαιώνεται ως μιλιταριστική ατμομηχανή της ΝΑΤΟικής δυτικο-συμμαχίας.

Είναι η επαναβεβαίωση ότι οποιαδήποτε ενιαία ή επιμεριστική ευρωενωσιακή εξωτερική πολιτική άμυνας και ασφάλειας αποτελεί τον ευρωπαϊκό πυλώνα του ΝΑΤΟ, στο οποίο επικυριαρχούν οι ΗΠΑ. Ξαναβεβαιώθηκε, δηλαδή, η τελική κατάληξη του αμυντικού ζητήματος που έγινε πριν δέκα χρόνια όταν υπάρξουν προς στιγμή τα ευρω-ενωσιακά ποντικοσαλέματα «περί αμυντικής ανεξαρτησίας».

Η μόνη δυνατότητα, αλλά και ικανότητα που έχει απομείνει στον ευρωτσιφούτη είναι να διαπραγματεύεται κι όπου μπορεί να εκβιάζει από τις ΗΠΑ το μερτικό του στη λεία. Ακόμη κι αν μπορέσει να συγκροτήσει έναν αξιόλογο ευρωστρατό που θα υπερβαίνει τα καθήκοντα του απλού χωροφύλακα για λογαριασμό των ΗΠΑ, ακόμη κι αν φιλοδοξήσει σε μαζικές εκστρατείες «αλά αμερικάνα», θα είναι πάντα ο φοβητσιάρης σκύλος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Απέναντι στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ θα μπορέσει να ορθοστατήσει μόνο μια ενωμένη Ευρώπη των εργαζομένων με σοσιαλιστική προοπτική. Είναι αυτή η άλλη Ευρώπη κόντρα στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού. Οι ευρωτσιφούτηδες το γνωρίζουν αυτό, το φοβούνται και γι' αυτό μένουν κολλημένοι στο δεύτερο ρόλο του ατλαντισμού.

Στην παρούσα φάση της ανοιχτής υποδούλωσης της ευρύτερης περιοχής στο πρόσωπο του Ιράκ κάνουν αυτό που τους απομένει. Παρουσιάζονται ως φιλειρηνιστές στην κοινή γνώμη, διαπραγματεύονται τη διαχείριση της λείας της μετά Σαντάμ, δηλαδή μετά Ιράκ, εποχής και καραδοκούν στην πολεμική επέκταση με κατάλληλη προετοιμασία και κάλυψη ενός ποδηγετημένου ΟΗΕ. Σε όλη αυτή την κατάπτυστη ιστορία της ιμπεριαλιστικής αβεβαιότητας κι ανασφάλειας, ένα, τουλάχιστον, είναι βέβαιο: Ο αρχαίος λαός της Μεσοποταμίας, ο λαός του Ιράκ, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας του μέχρι να αναγεννηθεί από την τέφρα.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ