Associated Press

Ο 14χρονος δολοφονήθηκε από πυρά πεζοναυτών για να «απελευθερωθεί»

Η μάχη της Βαγδάτης, στη μορφή, τουλάχιστον, που οι περισσότεροι ανέμεναν, δεν έγινε ποτέ. Από τη Δευτέρα, οπότε τα πρώτα αμερικανικά άρματα μάχης εμφανίστηκαν στη δυτική όχθη του Τίγρη μέχρι σήμερα, οι αμερικανικές δυνάμεις έδειξαν το πλέον αποκρουστικό πρόσωπο της κατοχής. Ολόκληρες συνοικίες ισοπεδώθηκαν, άμαχοι αποδεκατίστηκαν, δημοσιογράφοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.

Οι αμερικανικές δυνάμεις ελέγχουν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και εμπλέκονται σε μάχες κλεφτοπόλεμου στα σοκάκια, όπου υπάρχουν ακόμη θύλακες αντίστασης. Παρά, όμως, την αναμφισβήτητη υπεροπλία τους και παρά τις μαρτυρίες των περισσοτέρων ανταποκριτών ότι αυτές οι ομάδες είναι, συνήθως, άοπλες, οι αμερικανικές δυνάμεις παρακολουθούν αμέτοχες τους ελάχιστους, μπροστά στα εκατομμύρια των κατοίκων της Βαγδάτης, που έχουν επιδοθεί σε λεηλασίες. Το απαραίτητο πρόσχημα στους εισβολείς να πυροβολούν ό,τι κινείται αδιακρίτως, καλλιεργείται αρκούντως.

Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, οι αμερικανικές δυνάμεις αρνούνται κυνικά να προστατεύσουν τα καταρρέοντα νοσοκομεία της Βαγδάτης, που δεν έχουν πια νερό, ηλεκτρικό, φάρμακα αλλά ούτε εργαλεία, επειδή «δεν έχουν σχετική εντολή». Αρνούνται να παράσχουν στοιχειώδη ασφάλεια για να συλλεχτούν τα εκατοντάδες πτώματα που κείτονται στους δρόμους.

Μετά από αυτά, που εννοείται ότι παραβιάζουν τη συνθήκη της Γενεύης περί υποχρεώσεων του κατακτητή απέναντι στον κατακτημένο λαό, η επιβολή μιας στυγνής στρατιωτικής κατοχής εκ μέρους των εισβολέων θα μοιάζει αμελητέα εξέλιξη. Αλλωστε, ο κατακτημένος θα έχει αρκούντως εξευτελιστεί για να υποταχθεί.

Ανάλογη είναι η κατάσταση στη Βασόρα και σε Μοσούλη και Κιρκούκ, όταν έπεσαν στα χέρια των Κούρδων ενόπλων που προέλασαν υπό την ασφαλή κάλυψη των ανηλεών αμερικανικών βομβαρδισμών. Η Αγκυρα δεν έκρυψε την επιφυλακτικότητά της για τις αμερικανικές διαβεβαιώσεις περί απομάκρυνσης των Κούρδων από τις δύο στρατηγικές πόλεις. Δεν κρύβει ούτε την ανησυχία της για την επόμενη μέρα, έστω και αν αυτή, επισήμως, δεν προβλέπει ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, προοπτική που, αξίζει να σημειωθεί, δεν ενθουσιάζει ούτε τη Συρία αλλά ούτε και το Ιράν.

Ενώ η έρημος του Ιράκ αχνίζει ακόμη από το αίμα και τα συντρίμμια του ιρακινού λαού, το πλιάτσικο δε λαμβάνει χώρα μόνο μέσα στις ισοπεδωμένες πόλεις του, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκηνή. ΗΠΑ - Βρετανία ερίζουν, πίσω από τα χαμόγελα ικανοποίησης, για τη διανομή της λείας, με τις πρώτες να μη δείχνουν διάθεση να μοιραστούν όλα όσα φρόντισαν να πουλήσουν στις εταιρίες των κυβερνητικών στελεχών τους, πολύ πριν εκτοξευτεί ο πρώτος πύραυλος εναντίον του Ιράκ.

Για τη λεία, όμως, μοιάζουν να ερίζουν και όσοι προσπάθησαν, μέχρι τέλους, να αποτρέψουν τη στρατιωτική επέμβαση για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Ρωσία - Γαλλία - Γερμανία, όπως και η ΕΕ στο σύνολο, διαμηνύουν σαφώς ότι ούτε προτίθενται να απαλλάξουν τη νέα ιρακινή ηγεσία από τα χρέη του προηγούμενου καθεστώτος, ούτε πρόκειται να εγκαταλείψουν τις πιέσεις για επιστροφή του όλου θέματος στον ΟΗΕ, για τον οποίο θέλουν, φυσικά, κομβικό και όχι απλώς βοηθητικό ρόλο, έτσι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν τα συμφέροντά τους.

Και αυτός δεν είναι ο μοναδικός «πόλεμος» σε εξέλιξη. Αλλεπάλληλες είναι οι μάχες και εντός της αμερικανικής ηγεσίας για το ποιος τελικά θα έχει τον τελευταίο λόγο στη σύσταση της «ηγεσίας» του Ιράκ, με τον Κόλιν Πάουελ να χάνει την πλέον πρόσφατη μάχη και να παραδίδει στο Πεντάγωνο, προς το παρόν, τα ηνία. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι το θέμα «ανοικοδόμηση και νέα ηγεσία» έχει λήξει...

Κάθε άλλο: οι ΗΠΑ μπορεί να σχεδιάζουν επί χάρτου, αλλά θα πρέπει να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους περί, καταρχάς, «μεταβατικής» ηγεσίας υπό τον απόστρατο Τζέι Γκάρνερ, και υπό την υψηλή εποπτεία του στρατηγού Τόμι Φρανκς, και περί «αμιγώς ιρακινής ηγεσίας» στη συνέχεια. Και η εφαρμογή φαίνεται δύσκολη υπόθεση καθώς είναι απορίας άξιον πώς θα καταφέρουν οι δυνάμεις κατοχής να επανεγκλωβίσουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις που απελευθέρωσαν στους κόλπους του μωσαϊκού που αποτελεί τον ιρακινό πληθυσμό.

Ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, πάντως, επικεφαλής του Πενταγώνου, αποφεύγει να αναφερθεί στο ακανθώδες αυτό ζήτημα και αρκείται να εκτοξεύει, καθημερινά, απειλές προς τη Συρία, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι, έστω και αν μοιάζει δύσκολη, μια στρατιωτική επίθεση εναντίον της Δαμασκού δεν είναι απίθανη. Η αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ άνοιξε, όπως έλεγαν πολλοί, το κουτί της Πανδώρας. Και τελικά, ίσως, όπως είχε δηλώσει και ο ΓΓ του Αραβικού Συνδέσμου, Αμρ Μούσα, ο πραγματικός πόλεμος, σε συμβολικό και σε πραγματικό επίπεδο, άρχισε με την πτώση της Βαγδάτης.