Περιστατικό πρώτο: Ο 20χρονος έφεδρος Στίβεν Ιγκλ Φρανκ αρνείται να παρουσιαστεί μετά την κλήτευσή του. Καταγράφεται ως «αδικαιολόγητη η απουσία» του, στη βάση των πεζοναυτών στην Καλιφόρνια, αφού αρνείται να προσέλθει, προκειμένου να μη σταλθεί στο Ιράκ, «εξαιτίας της εξαπάτησης από την κυβέρνηση γι' αυτό», σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, προς τη βρετανική εφημερίδα «Guardian», λίγο πριν παραδοθεί στις στρατιωτικές αρχές υπό τη συνοδεία του δικηγόρου του, αλλά και άλλων αρνητών στράτευσης προηγούμενων πολέμων, όλων μελών της οργάνωσης Project Yano. Οργάνωσης, που, από το 1984, δραστηριοποιείται ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και για την ενημέρωση - κινητοποίηση των νέων, προκειμένου να διαφυλαχτούν από τις «σειρήνες», τους στρατολόγους, που δρουν ανεξέλεγκτα σε σχολεία και πανεπιστήμια. Ο Φρανκ αντιμετωπίζει στρατοδικείο και, φυσικά, ποινή φυλάκισης...

«Το ξέρω ότι θα τιμωρηθώ, αλλά προτιμώ τη φυλακή, από το να ζω με αυτά που με διατάζουν να κάνω στο Ιράκ για όλη μου τη ζωή», δηλώνει ο Φρανκ, που δεν αποτελεί εξαίρεση στην κοινωνική τάξη που ανήκει, με τη συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών και των πεζοναυτών του αμερικανικού στρατού. Ο Φρανκ, μισός Φιλιππινέζος μισός Αμερικανός, προσεγγίστηκε από αξιωματικό όταν είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια και το Τμήμα Βιολογίας και να δουλέψει, μερικά απασχολούμενος εννοείται, σε ιατρείο μικρών ζώων και σε μαγαζί για ζώα. Τελικά, εντάχθηκε πριν από ένα χρόνο, ενώ η οικογένεια και οι φίλοι του, που διαβιούν στο Σιάτλ της πολιτείας Ουάσιγκτον, σοκαρίστηκαν από το γεγονός, καθώς οι ίδιοι τον περιγράφουν ως «ελεύθερο πνεύμα, προοδευτικών αντιλήψεων και μην έχοντας καμία σχέση ποτέ με το στρατό».

Περιστατικό δεύτερο: Μερικές μέρες αργότερα.

Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρες, 16 ετών, το 1991.

Αφησε τη μικρή πόλη που γεννήθηκε, την Εσκουίτλα, μόλις μερικά χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλας και, ακολουθώντας το δρόμο της προσφυγιάς, πεζός με τη συντροφιά δεκάδων χιλιάδων άλλων Κεντροαμερικανών, εισήλθε στις ΗΠΑ, παρανόμως εννοείται...

Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, συνελήφθη, τέθηκε υπό περιορισμό, του δόθηκε διέξοδος παροχής τοπικού ασύλου και τοποθέτησης σε οικογένεια λατινοαμερικανικής καταγωγής, επιλογή της Υπηρεσίας Μετανάστευσης. Τα χρόνια περνούσαν, η διέξοδος για τον Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρες, καμία. Παρέμενε πάντα ο φτωχός μετανάστης από τη Γουατεμάλα, η πιο εύκολη λεία για τους στρατολόγους, τις σειρήνες του αμερικανικού στρατού, που αναζητούν νέους χωρίς διεξόδους και μέλλον, προκειμένου να τους εντάξουν στο στράτευμα, προσφέροντας πλείστα «ανταλλάγματα», όπως «πράσινη κάρτα» ή υπηκοότητα ή σπουδές και, φυσικά, μισθό. Στις 25 Μάρτη 2002, υπέγραψε τη δήλωση κατάταξής του στον αμερικανικό στρατό, ευελπιστώντας πως έτσι θα του χορηγούνταν η αμερικανική υπηκοότητα...

Ομως, στα 28 του χρόνια, ως μέλος του 2ου Τάγματος της Μεραρχίας Πεζοναυτών, έγινε ο πρώτος νεκρός στη διάρκεια των μαχών στην πόλη του Ουμ Κασρ. Προχτές, με τη μέγιστη διακριτικότητα, μεταφέρθηκε για να ταφεί στη γενέτειρά του, στη Γουατεμάλα... Η κηδεία του έγινε με ιδιωτική τελετή, αφού ο ΥΠΕΞ της Γουατεμάλας, Εντγκαρ Γκουτιέρες, απέκλεισε το ενδεχόμενο μιας επίσημης τελετής, καθώς ο νεκρός «είχε καταταγεί σε έναν ξένο στρατό, κι έχασε τη ζωή του υπηρετώντας μία ξένη σημαία κι όχι αυτήν της Γουατεμάλας».

Η πολυπόθητη αμερικανική υπηκοότητα, για την οποία έδωσε τη ζωή του, δόθηκε τιμής ένεκεν στην αδελφή του Ενγκράσια. Ουδείς γνωρίζει εάν θα επωφεληθεί του ευεργετήματος.

Περιστατικό τρίτο: Εκατοντάδες πάμπτωχοι Μεξικανοί πολιορκούν την πρεσβεία των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα, ζητώντας να καταταγούν στον αμερικανικό στρατό, προκειμένου να μπορέσουν να αποκτήσουν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα» και να εισέλθουν νομίμως στη μοναδική «γη της Επαγγελίας» όπου έχουν πρόσβαση, τις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μαρισκάλ, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο και βετεράνο του πολέμου του Βιετνάμ, η τάση αυτή της αύξησης των οικονομικών μεταναστών προς τις ΗΠΑ από χώρες της Κεντρικής και της Λατινικής Αμερικής παρατηρήθηκε κυρίως κατά τη δεκαετία του '90, όταν σύσσωμες οι οικονομίες της αμερικανικής υποηπείρου, ακολουθώντας τις διαταγές του ΔΝΤ, κατέρρεαν και μοναδική διέξοδος ήταν η ανθούσα οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών, επί των ημερών του Μπιλ Κλίντον. Συνολικά, από το σύνολο των μεταναστών που εισήλθαν στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '90, το 56% ήταν από λατινοαμερικανικές χώρες, με δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα τους Ασιάτες, που ακολουθούσαν με 26%.

Οι περισσότεροι εξ αυτών αναζητούσαν μια κάποια δουλιά, μια ευκαιρία για να χτίσουν μια καλύτερη ζωή, από ό,τι είχαν τη δυνατότητα στην πατρίδα τους. Η πλειοψηφία αυτών εργάζεται πάρα πολύ σκληρά, πολλές φορές δύο ή και τρεις δουλιές ταυτοχρόνως, αλλά παραμένουν βυθισμένοι στη φτώχεια, απόκληροι της αμερικανικής κοινωνίας, προσπαθώντας να κατανοήσουν - πολύ περισσότερο αυτές τις μέρες - το νόημα της ελευθερίας και δικαιοσύνης, που ευαγγελίζεται η αμερικανική κυβέρνηση, αλλά που δεν το είδαν ποτέ... Ειδικά μετά τις εκλογές του 2000, τα εισοδήματα των Λατίνος μειώθηκαν... Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν να συρρέουν, καθώς οι πατρίδες τους είναι σε ακόμη πιο δεινή θέση. Μια διέξοδος είναι ο στρατός... πολλοί σπεύδουν, αφού ο αχός των λόγων του γραμματέα του στρατού Λουίς Καλντέρα «ότι ο αμερικανικός στρατός προσφέρει την καλύτερη πρόσβαση στα αμερικανική πανεπιστήμια» δεν έχει κοπάσει.

Στην πρόσφατη έκθεση «Σχέδιο Στρατηγικής Συνεργασίας για το 2002 - 2002», οι ανώτατοι στρατολόγοι του αμερικανικού μισθοφορικού στρατού τονίζουν: «Ο ισπανόφωνος πληθυσμός είναι ο πιο γοργά αναπτυσσόμενος σε δημογραφικό επίπεδο εντός των ΗΠΑ και υπολογίζουμε ότι μέχρι το 2025 το ένα τέταρτο του πληθυσμού των ΗΠΑ, θα είναι ισπανόφωνοι, λατινοαμερικανικής καταγωγής».

Ομως, δεν είναι μόνον οι λατινοαμερικανικής καταγωγής ξένοι υπήκοοι που προστρέχουν. Ενώ ο πόλεμος κατά του Ιράκ εξακολουθεί να μαίνεται, η παρουσία των ξένων μεταναστών στις πρώτες γραμμές του πυρός, κατά το επίσημο αμερικανικό Γραφείο Μετανάστευσης, θα αποτελέσει την εκτόνωση της έντασης μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων, του Κογκρέσου, της αμερικανικής κοινωνίας και της αμερικανικής κυβέρνησης, υπό το φως των γεγονότων της 11ης Σεπτέμβρη και παραθέτει τα τελευταία στατιστικά στοιχεία. Υπήρξε προεδρική εντολή για να δοθεί η αμερικανική υπηκοότητα σε 15.000 ξένους υπηκόους, οι οποίοι ήταν άμεσα έτοιμοι για να ενταχθούν στο Στρατό και να μεταβούν στο Ιράκ, ενώ το Γραφείο Στρατολόγησης, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις που τετραπλασιάστηκαν από την έναρξη του πολέμου (από 300 σε 1.300 αιτήσεις μηνιαίως), ζήτησε την επέμβαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, που συνέστησε εσπευσμένα Γραφείο γρήγορης προώθησης των αιτήσεων για κατάταξη... Μετά τους λατινοαμερικανικής καταγωγής, ακολουθούν Φιλιππινέζοι, Βιετναμέζοι, Κορεάτες και οι Ιρανοί.

Ισως αυτές οι εθνικότητες προτιμώνται, εξαιτίας των επόμενων στόχων του αμερικανικού σχεδίου για την κυριαρχία επί του πλανήτη...

Πάντως, ούτε οι Αμερικανοί πολίτες έχουν ξεφύγει από το στόχαστρο του Στρατού. Οπως κάποτε οι Αφροαμερικανοί, που θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να ενταχθούν στην κοινωνία των λευκών και να ξεχάσουν το κίνημα για τα κοινωνικά δικαιώματα ή τους μετανάστες, σήμερα και οι Αμερικανοί, που ολοένα και περιθωριοποιούνται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, έχουν διέξοδο.

Το σχέδιο για τους Αμερικανούς πολίτες είναι πιο σύνθετο. Η στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής ζωής έχει ξεκινήσει εδώ και μία δεκαετία, αλλά το νέο αμυντικό δόγμα και οι υπέρμετρες απαιτήσεις σε αριθμό ανδρών, ειδικά λευκών, που θα αναδυθούν στις καίριες θέσεις των αξιωματικών, «προκάλεσαν» την υιοθέτηση το Δεκέμβρη του 2001, που υπογράφτηκε από τον Πρόεδρο Μπους στις 8 Γενάρη 2002, του νόμου για την πρόσβαση στο στράτευμα, μέρος του ευρύτερου σχεδίου νόμου για τις δαπάνες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Public Law NoQ 107-110), που μεταρρυθμίζει σχετικά το νόμο για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση του 1965.

Στην παράγραφο 9528, δηλώνεται: «Κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ή Ινστιτούτο Ανώτερης Εκπαίδευσης που λαμβάνει χρηματική βοήθεια, βάσει του νομοσχεδίου, υποχρεούται να παρέχει όλες τις διευκολύνσεις και ελεύθερη πρόσβαση στους στρατολόγους προς τα στοιχεία (όνομα, διεύθυνση, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση, τηλέφωνα) των φοιτητών ή μαθητών»... αλλά και «την ίδια ευχέρεια δράσης και πρόσβασης προς τους μεταπτυχιακούς φοιτητές και τους εργοδότες τους».

Ουσιαστικά, με αυτό το νομοσχέδιο, κλείνει και η τελευταία διέξοδος διαφυγής από την ασφυκτική παρακολούθηση και την προπαγάνδα των στρατολόγων, που είχε αρχίσει από τη δεκαετία του '80, με τα Σώματα Στρατολόγησης να βρίσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, προπαγανδίζοντας, και εντός των αιθουσών, «τις ευκαιρίες στο στρατό», ευκαιρίες που περιλάμβαναν ένα σταθερό μισθό (έστω και τον κατώτατο), περίθαλψη, συνταξιοδοτικό πρόγραμμα και, φυσικά, σπουδές...