Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του Ιράκ και οι απειλές κατά δεκάδων άλλων χωρών (του άξονα του κακού!), στο όνομα του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού πολέμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και οι συνένοχοί τους μετά την 11η Σεπτέμβρη, δε μπορεί να αφήνουν κανένα μας αδιάφορο. Η πρόσφατη εμπειρία από την επιχείρηση φίμωσης κάθε μη αρεστής στους ιμπεριαλιστές και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους πηγής, αλλά και δημοσιογραφικής φωνής, με τους βομβαρδισμούς και τις «εν ψυχρώ» δολοφονίες δημοσιογράφων. Οι αφόρητες πιέσεις και εκβιασμοί με τις παρεμβάσεις των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών (βλέπε Μίλερ), των εργοδοτών που φθάνουν και να απολύουν όσους «δε συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις τους», όπως και κυβερνητικών παραγόντων, δείχνουν τι είδους ενημέρωση θέλουν να επιβάλουν και τι επιφυλάσσουν για το ρόλο των δημοσιογράφων. Είναι επιτακτικό όλοι να αντιδράσουμε αποφασιστικά. Να ορθώσουμε μέτωπο ενάντια στην επιχείρηση φίμωσης της ενημέρωσης!

Από την άλλη και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, η επίθεση είναι ολομέτωπη κατά των εργασιακών, κοινωνικοασφαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, όπως, συνολικότερα, κατά της εργατικής τάξης και όλων των άλλων εργαζομένων. Πρόκειται για τις γνωστές αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις εργασιακές σχέσεις. Την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, της αμοιβής «με το κομμάτι» και το χτύπημα στα κοινωνικοασφαλιστικά μας δικαιώματα και τα ταμεία Υγείας και Πρόνοιας, που εξελίσσονται. Ηδη, αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές πλήττουν σοβαρότατα τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Μαζί με όλα αυτά, οι μισθοί και τα εισοδήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, με την παρατεταμένη λιτότητα, υποβαθμίζονται χρόνο το χρόνο. Η ένταση της εκμετάλλευσης, τα απάνθρωπα εξαντλητικά ωράρια, ιδίως στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, και η ανεργία που χτυπάει την πόρτα όλο και περισσότερων εργαζομένων στα ΜΜΕ, εντείνουν την αβεβαιότητα και ανασφάλεια στους εργαζόμενους. Η κατάσταση έχει φθάσει στο «ως εδώ και μη παρέκει»! Ακόμα και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο δημοσιογραφικό κλάδο τίθενται υπό αίρεση... Δεν μπορεί, πλέον, να μένουμε απαθείς και να μετράμε συνέχεια απώλειες στα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες. Οφείλουμε να αντιδράσουμε!

Τεράστιες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτών της ΝΔ. Η κυβέρνηση της ΝΔ ξεκίνησε την επίθεση με το χτύπημα των κοινωνικοασφαλιστικών μας δικαιωμάτων (νόμος Σιούφα 1992) για να τη συνεχίσει η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική τους, εκτρέφει την ασυδοσία και την αντεργατική τακτική της μεγαλοεργοδοσίας των ΜΜΕ.

Ομως ιδιαίτερα σοβαρές είναι και οι ευθύνες των συμβιβασμένων διοικήσεων της ΕΣΗΕΑ που, ουσιαστικά, τις διευκόλυναν με την απραξία και τη συμβιβαστική - συναινετική τακτική τους. Οι ευθύνες βαραίνουν, τόσο το προεδρείο (Αρ. Μανωλάκος πρόεδρος, Νανά Νταουντάκη γεν. γραμματέας, Φανή Πετραλιά α' αντιπρόεδρος, Πάνος Σόμπολος β' αντιπρόεδρος και Δ. Τσαλαπάτης ταμίας), όσο και τους συμβούλους που εκλέχτηκαν με τις παρατάξεις «Ριζοσπαστική Ανανεωτική Κίνηση Δημοσιογράφων», «Ανεξάρτητη Παρέμβαση», «Αδέσμευτοι Δημοσιογράφοι» και «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων». Ολοι, ανεξαιρέτως, οι παραπάνω ως διοίκηση, λειτούργησαν και λειτουργούν ασκώντας συνδικαλισμό των γραφείων και των ιδιαίτερων συνδιαλλαγών. Ετσι, αντικειμενικά, στρώθηκε το χαλί για να περάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα σε βάρος του κλάδου.

Ξεχωριστές είναι οι ευθύνες εκείνων των μελών της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ που εκλέχτηκαν με τις παρατάξεις «Ριζοσπαστική Ανανεωτική Κίνηση Δημοσιογράφων» και «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» ή με την υποστήριξή τους. Συγκροτούσαν πλειοψηφία με έξι μέλη στα 11 του ΔΣ, οπότε φέρουν και την κύρια ευθύνη. Ειδικότερα, με τις παραιτήσεις των μελών τους στο ΔΣ, δημιούργησαν επιπλέον πρόβλημα στην Ενωση, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση, όπως η σημερινή, που νέα πλήγματα ετοιμάζονται για τον κλάδο. Αποφεύγοντας να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων που θα έπρεπε να δοθεί διεκδικητικά και συντονισμένα από όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, αντικειμενικά διευκολύνουν τη μεγαλοεργοδοσία στους στόχους της για κατάργηση και αυτών των συμβάσεων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έφτασε ο Μάης και το μόνο που έχει γίνει είναι κάποιες πρώτες επαφές με τους εκδότες, ενώ για ΕΡΤ, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς δεν έχει γίνει τίποτα απολύτως!

Αλλά και η συμβολή στην παραλυτική κατάσταση που έχει οδηγηθεί η ΕΣΗΕΑ, των εκλεγμένων με την παράταξη «Αδέσμευτοι Δημοσιογράφοι» (Πάνος Σόμπολος, Γιώργος Στεφανής και Γ. Βλαβιανός) δεν είναι μικρή. Συμφώνησαν στη συναινετική τακτική της πλειοψηφίας και, σε αρκετές περιπτώσεις, πρόβαλλαν και στήριξαν ακόμα πιο αρνητικές για τον κλάδο προτάσεις και πρακτικές.

Σ' όλες αυτές τις πρακτικές, βεβαίως, αντιτάχθηκε η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» με το μοναδικό μέλος που εξέλεξε στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, το συνάδελφο Παναγιώτη Ράμμο (αντικατέστησε τον καταξιωμένο αγωνιστή - συνδικαλιστή στην Ενωση Νίκο Καραντηνό). Πρόβαλε, ως μειοψηφία, ένα άλλο αγωνιστικό προσανατολισμό για τον κλάδο. Κάτι που, όμως, συναντούσε την αντίθεση και αδιαφορία της πλειοψηφίας.

Εδώ που φθάσαμε, δεν έχουμε πολλές επιλογές. 'Η θα αντισταθούμε ή, διαφορετικά, θα θρηνούμε τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, την απώλεια των όποιων εργασιακών, κοινωνικοασφαλιστικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Δεν έχουμε δικαίωμα, στο όνομα των συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων, να εφησυχάζουμε πλέον. Είναι η ώρα για αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων δημοσιογράφων, για συντονισμένο αγώνα με τους άλλους εργαζόμενους στα ΜΜΕ και το χώρο του Τύπου. Με όλους τους εργαζόμενους της χώρας, το ταξικό πολιτικοσυνδικαλιστικό κίνημα που αγωνίζεται κόντρα στο συμβιβασμό και τον «κοινωνικό εταιρισμό» που χαρακτηρίζει τη «δράση» των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Οι εκλογές που έχουμε μπροστά μας, δίνουν τη δυνατότητα, να προχωρήσουμε στην αγωνιστική ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ, για ένα άλλο ταξικό - αγωνιστικό προσανατολισμό στον κλάδο των εργαζομένων στα ΜΜΕ.