Οι περισσότεροι ενήλικες είναι επισήμως άνεργοι, δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή υγειονομική περίθαλψη, ούτε καν σε βασικά φάρμακα (όπως η ασπιρίνη), τα παιδιά δυσκολεύονται να πάνε σχολείο, λόγω της έντονης ανασφάλειας, ενώ υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις όπου άνθρωποι δε βγαίνουν απ' τα σπίτια τους φοβούμενοι επιθέσεις με εθνοτικά κίνητρα!

Αυτή την τραγική κατάσταση παρουσιάζει η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας με τίτλο: «Φυλακισμένοι στο ίδιο μας το σπίτι: Οι ανησυχίες της Διεθνούς Αμνηστίας για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στο Κοσσυφοπέδιο». Στο Κοσσυφοπέδιο που στενάζει κάτω από την μπότα των ΝΑΤΟικών δυνάμεων - «KFOR».

Στη συγκεκριμένη έκθεση παρουσιάζεται λεπτομερώς το πώς ζουν οι μειονότητες στο Κοσσυφοπέδιο, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. «Αν και οι βίαιες επιθέσεις εναντίον των μειονοτήτων έχουν μειωθεί αισθητά, σε σχέση με τους μήνες που ακολούθησαν τον τερματισμό της σύγκρουσης τον Ιούλιο του 1999, αυτές οι επιθέσεις συνεχίζονται ακόμα», σημειώνει η Διεθνής Αμνηστία.

Ενδεικτικό παράδειγμα της έντονης ανασφάλειας που επικρατεί, η περίπτωση δύο νεαρών Σερβίδων και της γιαγιάς τους, που ζουν στο κέντρο του Πρίζρεν. Το σπίτι τους είναι περικυκλωμένο από έναν φράχτη με αγκαθωτό σύρμα στην κορυφή, τον οποίο είχε στήσει η «KFOR». Από τότε που κάποιος εισέβαλε στο σπίτι τους από τη στέγη, στρατιώτες της «KFOR» ζουν μαζί τους και κάνουν ακόμα και τα ψώνια τους για να τις προστατεύσουν από τυχόν επίθεση! «Ο φόβος των μειονοτήτων να ταξιδέψουν έξω από τους θύλακες της εθνότητάς τους έχει συμβάλει στα αισθήματα φυλάκισης και αποκλεισμού και έχει στερήσει απ' αυτές την πρόσβαση σε στοιχειώδη δικαιώματα και υπηρεσίες όπως στέγαση, παιδεία και ιατρική περίθαλψη», σημειώνεται στην έκθεση.

Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης, όπως προαναφέρθηκε, τραγικά. Σε ορισμένα μέρη οι μειονότητες δεν μπορούν να βρουν ούτε καν ασπιρίνες, η υγειονομική περίθαλψη είναι σε ολόκληρη την περιοχή ανεπαρκής, η θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά πολύ, ενώ έχουν εμφανιστεί ασθένειες που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Σημαντικό πρόβλημα παρουσιάζεται και στην εκπαίδευση, αφού για τα παιδιά που ζουν έξω απ' τους θύλακες σχολείο σημαίνει συχνά ταξίδι αρκετών χιλιομέτρων με συνοδεία της «KFOR»! Επίσης, ενδεικτική η περίπτωση μιας δασκάλας στο Πρίζρεν που περιμένει κάθε Δευτέρα να την πάρει απ' το σπίτι της τεθωρακισμένο όχημα της «KFOR» για να τη μεταφέρει στο σχολείο όπου διδάσκει, όπου παραμένει μέχρι την Παρασκευή, οπότε και τη συνοδεύουν πίσω σπίτι της! Τέλος, να σημειωθεί ότι σοβαροί περιορισμοί υπάρχουν και στην απασχόληση, αφού εκτιμάται ότι μέχρι και το 90% του σερβικού και Ρομά πληθυσμού είναι επισήμως άνεργοι. Ιδίως οι Σέρβοι απολύθηκαν μαζικά τον Ιούνιο του 1999 απ' τις εργασίες τους στις κρατικές επιχειρήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες!