Σ' ευχαριστώ, Φιντέλ, γιατί χωρίς να κάνεις τίποτα -τίποτα απολύτως- τρομοκρατείς όλους τους φουκαράδες μικροαστούς δημοσιογράφους, που αρθρογραφούν, αυτή τη δύσκολη στιγμή για την Κούβα, εναντίον σου σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τον Μαρκές πλησίασαν για να μιλήσει εναντίον σου. «Δεν απαντώ σε προβοκάτσιες», απάντησε και τους έκλεισε την πόρτα. Οσον αφορά μερίδα Ελλήνων δημοσιογράφων, που στη χούντα σέρνονταν στα ένδοξα Παρίσια από καφέ σε καφέ και γύρισαν ως φωστήρες να μας κυβερνήσουν, ως γνήσιοι κάλπες έπιασαν όλα τα πόστα και μιλάνε τώρα εναντίον της κουβανικής επανάστασης. Πρέπει όμως να τους δεις πώς τρέμουν μήπως χάσουν τη θεσούλα τους στις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις όπου εργάζονται.

Σ' ευχαριστώ, Φιντέλ, γιατί, χωρίς να το γνωρίζεις, ανανεώνεις και τη δική μου παράδοση. Αν ο Αγιος Γεώργιος σκότωσε το δράκο, εσύ τον ταπείνωσες. Οχι μόνο τον κέρδισες στην επικράτειά του, αλλά και τον βγάζεις βόλτα τόσα χρόνια τώρα με το φουλάρι της επανάστασης.

Σ' ευχαριστώ, Φιντέλ, γιατί πάτησες εκεί που έπρεπε και από τότε πήρε σάρκα και οστά η θαυμάσια φράση του Αποστόλου Παύλου: «Πού είναι, θάνατε, το κέντρο σου τώρα;».

Σ' ευχαριστώ, γιατί για πρώτη φορά κατάλαβα ότι η ποίηση είναι τρόπος ζωής, ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο να γράφουμε και να εκδίδουμε βιβλία. Το ζητούμενο είναι να καταπιούμε πολλά ποιήματα και να γίνουμε οι ίδιοι ένα ποίημα. Αλλά κι όταν γράφουμε, αυτό πρέπει να αφορά όλους, όπως η ωδή του Πάμπλο Νερούντα για τον Λόρκα είναι γραμμένη και για τον Τσε: «[...] για σένα βάφουν γαλάζια τα νοσοκομεία / και πληθαίνουν τα σχολειά και οι συνοικίες των λιμανιών / και ντύνονται με φτερά οι λαβωμένοι άγγελοι / και τα ψάρια του υμέναιου σκεπάζονται με λέπια / και φτερουγίζουν στον ουρανό οι αχινοί: / για σένα τα ραφτάδικα με τις μεμβράνες τους / πλημμυρίζουν με κουτάλια κι αίμαΙ και φοράνε κομμένες κορδέλες και σκοτώνονται στα φιλιά / και ντύνονται στ' άσπρα. /Οταν πετάς ντυμένος με χρώμα ροδακινιάς, / όταν γελάς με γέλιο θυελλοδαρμένου ρυζιού, / όταν για να τραγουδήσεις τρέμουν οι αρτηρίες και τα δόντια, / τα δάχτυλα και το λαρύγγι σου, / θα πέθαινα για τη γλυκύτητά σου, / θα πέθαινα για τις κόκκινες λίμνες, / εκεί που ζεις στη μέση του φθινοπώρου / μ' ένα άτι ευγενικό πεσμένο κι έναν ματωμένο θεό, / θα πέθαινα για τα νεκροταφεία / που περνάνε σαν γκρίζα ποτάμια / με νερό και τάφους, / τη νύχτα, ανάμεσα σε βουλιαγμένες καμπάνες, / βαθιά ποτάμια σαν ντορμιτόρια / άρρωστων στρατιωτών, που ξαφνικά τραβούν / προς το θάνατο σε ποτάμια με αριθμούς από μάρμαρο / και σάπια στεφάνια και λάδια νεκρικά, / θα πέθαινα για να σε δω τη νύχτα / να βλέπεις να περνάνε ναυαγισμένοι σταυροί, / ορθός και κλαίγοντας, / γιατί θρηνείς μπροστά στο ποτάμι του θανάτου / ακράτητα, σπαραχτικά, / κλαις κλαίγοντας με μάτια γεμάτα / δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα».