Ενα από τα πιο εκφραστικά ρήματα της ελληνικής γλώσσας είναι το ρήμα «παίρνω». Κατ' αρχήν σημαίνει «παίρνω», δηλαδή, απλώνω το χέρι μου και βάζω μέσα σ' αυτό ένα αντικείμενο. 'Η αφήνω ο χέρι μου ανοιχτό και μου βάζουν μέσα σ' αυτό ένα αντικείμενο. Μια δεύτερη σημασία του ρήματος «παίρνω» είναι ότι πραγματοποιώ κάτι. Παραδείγματος χάριν, «πήρα στροφή», όταν οδηγώ ένα αυτοκίνητο, ή «δεν παίρνω στροφές», γενικώς, δεν καταλαβαίνω, δηλαδή. Το «πήρα επάνω μου» σημαίνει ότι περηφανεύομαι για κάτι που έκανα ή για κάτι που είπα, αλλά και «τα πήρα όλα επάνω μου» σημαίνει ότι ανέλαβα την ευθύνη μιας πράξης. Οι σημασίες του «παίρνω» όμως δε σταματούν εδώ, αλλάζουν και εμπλουτίζονται, ανάλογα με τον τρόπο της σύνταξής τους με ένα ουσιαστικό: «Πήραν τα μυαλά μου αέρα», λοιπόν, σημαίνει πως εμπιστεύομαι τον εαυτό μου παραπάνω από ό,τι πρέπει, και «το πήρα χαμπάρι» σημαίνει ότι πληροφορήθηκα κάτι. «Δεν παίρνω μυρωδιά ή παίρνω», «το πήρα αψήφιστα», «το πήρα ανάποδα», «πήρα μέρος σε μια συγκέντρωση», «πήρα τα μέτρα μου», «πήρα προαγωγή», «τον πήρα για λίγο» (τον ύπνο), «το πήρα υπόψη μου», «πήρα φόρα», «πήρε αέρας», «πήρε να νυχτώνει», «το σπίτι πήρε φωτιά», «η νταλίκα τον πήρε από κάτω». Και τώρα τελευταία, τα τελευταία χρόνια, δηλαδή, η νεολαία χρησιμοποιεί την έκφραση «τα πήρε στο κρανίο» κι αυτό σημαίνει πως κάποιος άκουσε ή είδε κάτι και θύμωσε.

Και φυσικά όλες αυτές οι διαφορετικές σημασίες του «παίρνω», όταν συντάσσεται με ένα άλλο ουσιαστικό κάθε φορά, αποτελούν το προϊόν μιας νόμιμης γλωσσικής διαδικασίας και γι' αυτό δεν ενοχλεί κανένα. Υπάρχει μόνο μια έκφραση, και η αντίστοιχη σημασία της, βέβαια, που αμέσως δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις, προκαλεί σχόλια και βαριές υποψίες. «Αυτός τα παίρνει» είναι η έκφραση και σημαίνει πως αυτός, ή αυτή, βέβαια, πληρώθηκε, χωρίς η πληρωμή του αυτή να είναι νόμιμη, όσον αφορά το ύψος της και όσον αφορά την ποσότητα και τη σημασία της εργασίας για την οποία «τα πήρε».

Γύρω, λοιπόν, από αυτήν την τελευταία σημασία του «παίρνω» και σε όποιο πρόσωπο κι αν διατυπώνεται και σε όποιο χρόνο - «τα παίρνω, τα παίρνεις, τα παίρνει» π.χ. ή επίσης «τα πήρα, τα πήρες, τα πήρε» και, φυσικά, «θα τα πάρω, θα τα πάρεις, θα τα πάρει» - άνοιξε η εθνική μας κουβέντα και κορυφώθηκε η εθνική μας προσοχή. Λες και δεν το ξέραμε τόσο καιρό. Λες και δεν ήμασταν βέβαιοι πως κάποιοι «τα παίρνουν» νομίζοντας πως εμείς «δεν το παίρνουμε χαμπάρι». Λες και δεν ξέρουμε πως αυτό τα πανάθλιο ρήμα της ελληνικής γλώσσας δε διαμορφώνει μόνο μια οικονομική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά ακόμα και την ίδια την πολιτική μας κουλτούρα...