Τις ασάφειες και τις πασίδηλες αντιφάσεις των προτάσεων που αφορούν στην Οδηγία για την πρόληψη και αποκατάσταση των περιβαλλοντικών ζημιών, προκειμένου να συγκαλύψουν και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των μονοπωλίων, επιτρέποντάς τους να συνεχίζουν να μολύνουν και να καταστρέφουν το περιβάλλον, επισήμανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Στρ. Κόρακας, κατά τη σχετική συζήτηση που έγινε στο Ευρωκοινοβούλιο.

«Η οδηγία που θεσπίζει ένα σύστημα περιβαλλοντικής ευθύνης - τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ - στηρίζεται κι αυτή στην έωλη αρχή "ο ρυπαίνων πληρώνει". Η αρχή αυτή έχει αποδειχθεί όχι μόνο αναποτελεσματική για την αποκατάσταση των περιβαλλοντικών ζημιών από τους υπαίτιους, αλλά και επιζήμια, αφού έχει αποδυναμώσει την πραγματική πρόληψη, που έτσι ανάγεται τελικά, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, στο κυνικότερο πρόσχημα νέων φορολογικών επιβαρύνσεων των "ρυπαινόμενων" πολιτών. Την ίδια στιγμή, οι ρυπαίνοντες - το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο - όχι μόνο δεν πληρώνουν για την αποκατάσταση των τεράστιων καταστροφών που προκαλούν (βλέπε "Ερικα", "Πρεστίζ", "Σεβέζο"), αλλά, επιπλέον, ενισχύονται με κίνητρα και φοροαπαλλαγές».

Πρόκειται τελικά - ανέφερε χαρακτηριστικά ο Στρ. Κόρακας - γι' αυτό που πολύ απλά ο ελληνικός λαός λέει «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι», που στην προκειμένη περίπτωση το λάδι για τα εγκαύματα το πληρώνει ο παθών!

Η περιβαλλοντική ευθύνη - υπογράμμισε επίσης ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ - καταντά πασίδηλη υποκρισία, δεδομένου ότι οι «χρηματοοικονομικές εγγυήσεις» εκ μέρους του φορέα εκμετάλλευσης θα μετατίθενται τελικά στο κράτος και στους εργαζόμενους ως καταναλωτές, είτε μέσω της αύξησης του κόστους εκμετάλλευσης, είτε μέσω της μετακύλησής τους στις τιμές των προϊόντων. Επιπλέον, με τις εξαιρέσεις που περιλαμβάνει και το περιορισμένο πεδίο εφαρμογής της, καταντά «φύλλο συκής» των μονοπωλιακών συμφερόντων, αφού δεν περιλαμβάνει συνολική προστασία της βιοποικιλότητας, την πετρελαϊκή ρύπανση, τις ζημιές από πυρηνικά, μη ιοντίζουσες ακτινοβολίες, γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς κ.ά. Επίσης εξαιρεί προκλητικά τον καταλογισμό ευθύνης σ' αυτούς που μέσω απρόκλητων και βάρβαρων στρατιωτικών επεμβάσεων προκαλούν τεράστιες οικολογικές καταστροφές.

Οι περιορισμένοι ορισμοί της περιβαλλοντικής ζημιάς, της ευθύνης κι άλλων βασικών εννοιών, που είναι διάτρητοι από εξαιρέσεις και ιδιότυπα «τεκμήρια μη ευθύνης» - κατέληξε ο Στρ. Κόρακας - μας κάνουν ιδιαίτερα επιφυλακτικούς απέναντι σε αυτήν την «περιβαλλοντική ευθύνη».