Μόλις την Πέμπτη, ο κυβερνητικός συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Φόρτσα Ιτάλια, Εθνική Συμμαχία και Λέγκα του Βορρά) κατέθεσε στην ιταλική Γερουσία προς συζήτηση νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει την αναστολή οποιασδήποτε δικαστικής δίωξης εις βάρος των πέντε ανώτερων αξιωματούχων του ιταλικού κράτους στη διάρκεια της θητείας τους. Το νομοσχέδιο αφορά τον αρχηγό του κράτους, τον αρχηγό της κυβέρνησης και τους Προέδρους της Βουλής, της Γερουσίας και του Συνταγματικού Δικαστηρίου, αλλά δεν προβλέπει τελικά ασυλία για το σύνολο των βουλευτών, που είχε καταργηθεί το 1993 μετά την έκρηξη των σκανδάλων, το 1992. Οι αρχηγοί των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του κυβερνητικού συνασπισμού σκοπεύουν να υποβάλουν την τροπολογία σε ψηφοφορία στις 3 Ιουνίου. Το νομοσχέδιο έπειτα θα πρέπει να εγκριθεί από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η κυβέρνηση έχει άνετη πλειοψηφία και στα δύο σώματα.

Η ρύθμιση αυτή θα «παγώσει» τη δίκη που διεξάγεται εις βάρος του πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο Μιλάνο για δωροδοκία δικαστών το 1985 κατά την εξαγορά τις κρατικής εταιρίας παρασκευής τροφίμων «SME» από το δικό του επιχειρηματικό όμιλο «Finnivest». Υπενθυμίζεται ότι στην ίδια δίκη κατηγορούμενος είναι και ο προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού, γερουσιαστής του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια και πρώην δικηγόρος των επιχειρήσεων Μπερλουσκόνι, Τσέζαρε Πρέβιτι, που πρόσφατα καταδικάστηκε σε 11ετή κάθειρξη από άλλο δικαστήριο, πάλι για υπόθεση δωροδοκίας δικαστών κατά την εξαγορά του εκδοτικού οίκου «Μονταντόρι», το 1991, από τον όμιλο Μπερλουσκόνι.

Το γεγονός ότι ο Μπερλουσκόνι και οι φίλοι του βρίσκονται κατηγορούμενοι και απειλούνται με ποινές φυλάκισης δεν εκπλήσσει στην ουσία κανέναν. Ο Μπερλουσκόνι, άλλωστε, έχει ήδη καταδικαστεί σε 6 χρόνια φυλάκιση (τα οποία δεν εκτίει γιατί με διάφορα νομικά τρικ αποφεύγει την εφαρμογή των αποφάσεων) και, ούτως ή άλλως, η διαφθορά στην επιχειρηματική και πολιτική ζωή είναι συγγενής της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ιταλία (και όχι μόνον). Δέκα χρόνια μετά την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» και ενώ ο Μπερλουσκόνι έχει καταφέρει να γίνει πρωθυπουργός, μάλλον η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ.

Αυτό που προκαλεί έκπληξη, ωστόσο, είναι ότι ο Μπερλουσκόνι και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που τον στηρίζουν έχουν ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο καταργώντας πολλές από τις συμβάσεις που χαρακτηρίζουν τις αστικές δημοκρατίες. Η επαναφορά της ασυλίας για τον πρωθυπουργό μόλις ένα μήνα πριν την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ (γεγονός συμβολικά σημαντικό για τις αστικές δυνάμεις της χώρας) είναι πραγματικά σκανδαλώδης. Αλλά η παρέμβαση αυτή του Μπερλουσκόνι δεν είναι η μόνη.

Το περασμένο φθινόπωρο, η κυβέρνησή του ψήφισε νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει τη μεταφορά της έδρας μίας δίκης στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος έχει βάσιμα στοιχεία ότι οι δικαστές είναι «προκατειλημμένοι» εναντίον του. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στην ουσία την παράταση των δικαστικών διαδικασιών, οπότε και συχνά την παραγραφή των αδικημάτων. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει ο Μπερλουσκόνι στη δίκη «SME» στο Μιλάνο, όταν κατέθεσε έφεση πριν από λίγους μήνες κατά των «προκατειλημμένων αριστερών δικαστών που διεξάγουν αγώνα εξόντωσής του». Η έφεση τελικά απορρίφθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο, αλλά ο πρωθυπουργός δεν άργησε να βρει την εναλλακτική λύση.

Η πολιτική ζωή, ωστόσο, στην Ιταλία θυμίζει πλέον χώρα - «μπανανία», ενώ ο πρωθυπουργός πρόσφατα ξέθαψε και το φάντασμα του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Η κυβέρνηση καταπατάει με περίσσια άνεση οποιαδήποτε κατοχυρωμένη διαδικασία, προκειμένου να επιβάλλει τις επιδιώξεις της και φυσικά το «αυτοκρατορικό» αυτό ύφος χαρακτηρίζει όλες τις πολιτικές της. Την προκλητική αυτή στάση άλλωστε αποδεικνύουν και οι σφοδρές κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων. Κανείς δεν ξεχνάει την ιστορική γενική απεργία της 23ης Απριλίου το 2002, αλλά και τις πολυάριθμες άλλες απεργίες των τελευταίων 2 χρόνων - απάντηση στις προσπάθειες απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Επίσης αξίζει να θυμηθεί κανείς το συγκινητικό αγώνα των 8.500 απολυμένων της «ΦΙΑΤ», που τελικά αφέθηκαν στην τύχη τους. Και πιο πρόσφατα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα 3 εκατομμύρια που ένωσαν τις φωνές τους κατά του πολέμου στη Ρώμη στις 15 Φλεβάρη, αλλά και τα βίαια μέτρα καταστολής που χαρακτήρισαν πολλές κινητοποιήσεις.

Φυσικά, στη δημιουργία αυτού του κλίματος η «κεντρο-αριστερή» αντιπολίτευση της «Ελιάς» δεν είναι αμέτοχη. Οι ηγέτες της καταδικάζουν μεν φραστικά τις «αυθαιρεσίες» Μπερλουσκόνι, αλλά φυσικά δεν τις συσχετίζουν με την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και την πρωτοφανή αδιαφορία για το δημόσιο αίσθημα. Αλλωστε, οι πολιτικές που ακολουθεί δεν τους ενοχλούν ιδιαίτερα, αφού το δρόμο αυτό έχουν επιλέξει και οι ίδιοι. Επιπλέον κάνουν το παν, προκειμένου να κατευθύνουν το εργατικό κίνημα και να απομακρύνουν τα ριζοσπαστικά στοιχεία από τους κόλπους του, ώστε να επιτευχθεί η «κοινωνική συναίνεση».

Τελικά, η τελευταία ωμή παραβίαση της ιταλικής νομοθεσίας που διαγράφεται είναι απλά συμπτωματική του κλίματος που επικρατεί στη χώρα. Είναι, κατά πώς φαίνεται, μόνον, ενδεικτική του νέου κύκλου καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στον οποίο έχει περάσει η Ιταλία και του οποίου ο άρχοντας των μέσων ενημέρωσης είναι απλά ο ιδανικός εκφραστής.