Στα γνωστά μέτρα νομισματικής πολιτικής κατέφυγε για μια ακόμη φορά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(ΕΚΤ) στην προσπάθειά της να αμβλύνει τις ορατές συνέπειες της οικονομικής κρίσης στα κράτη της ευρωζώνης. Η τελευταία μείωση του βασικού επιτοκίου του ευρώ από τη διοίκηση της ΕΚΤ (στο 2% από 2,5%), με το οποίο καθορίζεται το κόστος του χρήματος στις συναλλαγές ανάμεσα στις τράπεζες και στους άλλους μεγαλορεντιέρηδες, σηματοδοτεί την αύξηση της μάζας των κερδών τους, τη μεγέθυνση της αξίας των χαρτοφυλακίων τους σε κρατικά χρεόγραφα και άλλους τίτλους, διασφαλίζει ακόμη το μεγάλωμα της πίτας των δανείων προς τα νοικοκυριά. Από την άλλη πλευρά τα λαϊκά στρώματα τίποτα απολύτως δεν έχουν να κερδίσουν από αυτήν την πολιτική μειώσεων, τις οποίες καρπώνεται το μεγάλο κεφάλαιο. Οι ντόπιες τράπεζες αξιοποίησαν στο έπακρο αυτήν την πολιτική.

Η εποχή της πτώσης των επιτοκίων, που ξεκίνησε από το 2001, σηματοδότησε την εκρηκτική αύξηση των τραπεζικών εσόδων από τόκους. Το ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο έχει πλέον τη δυνατότητα να βρίσκει στην κυριολεξία δωρεάν χρήμα: Στη διατραπεζική αγορά το κόστος κυμαίνεται στο 2% τη στιγμή που ο τιμάριθμος τρέχει με σχεδόν διπλάσιο ρυθμό. Ποιος λοιπόν είναι ο ωφελημένος και ποιος ο χαμένος, όταν, για παράδειγμα, τα επιτόκια ταμιευτηρίου είναι πρακτικά ανύπαρκτα; Ποιος ωφελείται και ποιος χάνει όταν τα επιτόκια στις πιστωτικές κάρτες ξεπερνούν το 14%; Σε τελευταία ανάλυση κερδισμένος είναι μόνον ο τραπεζίτης, που έχει τη δυνατότητα να εξοικονομεί δωρεάν χρήμα και να το δανείζει τοκογλυφικά. Για να πραγματώσει τη δυνατότητα αύξησης στα «καθαρά έσοδα από τόκους» πρέπει αναγκαστικά να βρει την απαραίτητη πελατεία για να δανείσει τη μάζα του χρήματος που κατέχει. Χρυσοφόρα φλέβα είναι η εκμετάλλευση των λαϊκών εισοδημάτων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε κάθε τέτοια μείωση επιτοκίων οι τραπεζίτες σπεύδουν με διάφορα τεχνάσματα να αποσπάσουν μεγαλύτερα μερίδια αγοράς αλλά και να μεγαλώσουν την πίτα των δανείων υποθηκεύοντας έτσι τα μελλοντικά εισοδήματα των λαϊκών τάξεων.

Οι κυβερνώντες, οι τραπεζίτες και διάφορες αστικές εφημερίδες, που προπαγανδίζουν την πτώση των επιτοκίων και τα υποτιθέμενα «οφέλη» των δανειοληπτών, διαστρεβλώνουν κατάφωρα την πραγματικότητα. Τους διαψεύδουν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας για την εξέλιξη των επιτοκίων στη χώρα μας, σύμφωνα με τα οποία:

• Το Γενάρη του 2002 το μέσο επιτόκιο ταμιευτηρίου καταθέσεων ήταν 1,66% και το αντίστοιχο καταναλωτικό 12,70%. Δηλαδή η διαφορά υπέρ των τραπεζών ήταν 11,04 εκατοστιαίες μονάδες
• Το Μάρτη του 2003 το μέσο επιτόκιο ταμιευτηρίου διαμορφωνόταν σε 1,05% και το αντίστοιχο καταναλωτικό σε 12,53%. Δηλαδή το χάσμα διευρύνθηκε στις 11,48 εκατοστιαίες μονάδες και σχεδόν μισή μονάδα πάνω απ' ό,τι ένα χρόνο νωρίτερα.

Στο ίδιο διάστημα (Μάρτης 2003- Γενάρης 2002) το βασικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έπεσε κατά 75 εκατοστά της μονάδας (από 3,25% στο 2,50% που ίσχυε μέχρι πρότινος). Από την άλλη πλευρά το μέσο καταναλωτικό που χορηγούν οι τραπεζίτες σημείωσε οριακή - σχεδόν αμελητέα - πτώση μόλις κατά 17 εκατοστά της μονάδας. Η συγκεκριμένη εξέλιξη φωτίζει μια ακόμη πτυχή της ληστείας σε βάρος των δανειοληπτών, των λαϊκών στρωμάτων, ποιος τελικά καρπώνεται τα οφέλη της λεγόμενης νομισματικής πολιτικής.