Τριάντα χρόνια «ταξιδεύει» στις «θάλασσες» της δισκογραφίας ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η πιο ροκ και μαζί η πιο λυρική φωνή -όχι μόνο της πατρίδας μας -, προσφέροντας στους χιλιάδες συνταξιδιώτες - ακροατές του αμέτρητες συγκινήσεις. Αυτή τη δημιουργική τριαντάχρονη διαδρομή θα γιορτάσει με μια μεγάλη συναυλία, στις 30 Ιουνίου (9μ.μ.), στο Θέατρο «Πέτρας» στην Πετρούπολη, που διοργανώνεται από την Πολιτιστική Παρέμβαση, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Πέτρας». «Είναι η πρώτη καλλιτεχνική συναυλία του φετινού καλοκαιριού», λέει ο Β. Παπακωνσταντίνου, «καθώς αυτές που έγιναν πρόσφατα ήταν αγωνιστικού χαρακτήρα. Και είπαμε να είναι σαν γιορτή, μιας κι έχουν περάσει τριάντα χρόνια από την εμφάνισή μου στη δισκογραφία και κυρίως από τότε που άρχισε να με ξέρει ο κόσμος. Νομίζω ότι αυτό το γεγονός μαζί με την αγάπη του κόσμου είναι κάτι, που αξίζει τον κόπο να το γιορτάσω και μάλιστα ομαδικά. Αυτή τη βραδιά στο Θέατρο "Πέτρας" θα είναι όχι μόνο οι φίλοι ακροατές, αλλά και φίλοι καλλιτέχνες, με τους οποίους τραγουδήσαμε μαζί κατά καιρούς. Θα είναι οι "Πυξ Λαξ", ο Διονύσης Τσακνής, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Κώστας Μακεδόνας, η Ελένη Πέτα, η Ευρυδίκη, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Μίλτος Πασχαλίδης, οι "Οναρ", ο Κώστας Θωμαΐδης».

Ο Βασίλης και οι φίλοι του, λοιπόν, σε μια μοναδική μελωδική σύναξη εκείνων «που ονειρεύονται», σε μια εκ βαθέων «συνομιλία» με τα παιδιά «που τα θέλουνε όλα», αλλά και με το μεγαλύτερης ηλικίας ακροατήριο του καλλιτέχνη. Του ερμηνευτή, που, με τα τραγούδια του, είτε αυτά είναι δυνατά ροκ κομμάτια είτε τρυφερές μπαλάντες ξέρει να γεμίζει τις ψυχές μας και να αντιστέκεται στο φτηνό και το εφήμερο που μας κατακλύζει. Του καλλιτέχνη, που ταυτόχρονα με την ευρεία αποδοχή συνδυάζει την ανθρώπινη αγωνία και την έμπρακτη συμμετοχή του στους καθημερινούς μικρούς ή μεγάλους «πολέμους».

Με αφορμή τη γιορτινή συναυλία έγινε και η κουβέντα μας με τον Β. Παπακωνσταντίνου. Για τη διαδρομή του στο τραγούδι, για τη λειτουργία της αληθινής δημιουργίας, για τη σχέση της με τις αναζητήσεις και τους αγώνες. «Η αρχή στη δισκογραφία, λέει, έγινε με τον "Προδομένο Λαό" του Μίκη Θεοδωράκη και συγχρόνως με τα "Τραγούδια του δρόμου" του Μάνου Λοΐζου, από όπου είναι ο "Στρατιώτης" και ο "Τρίτος Παγκόσμιος". Είχε προηγηθεί ένας δίσκος με τον συνθέτη Βασίλη Αρχιτεκτονίδη όταν ήμουν φαντάρος, αλλά η εταιρία που τον είχε βγάλει έκλεισε. Ελπίζω να μην έκλεισε επειδή τραγουδούσα εγώ».

- Ποια είναι η «γεύση» αυτής της τριαντάχρονης διαδρομής;

«Είμαι από τους τυχερούς - καταρχήν ανθρώπους και ύστερα καλλιτέχνες - γιατί τριάντα χρόνια η επαφή μου με τον κόσμο παραμένει αναλλοίωτη. Οχι μόνο δε φεύγουν οι παλιοί φίλοι, αλλά κάθε χρόνο προστίθενται και καινούριοι. Οπως λένε στο σχολείο "τώρα θα πάω στη δευτέρα ή στην τρίτη Λυκείου", έτσι είναι σαν να λένε "τώρα θα πάω στο Βασίλη". Κάθε χρόνο έρχεται μια "τάξη". Και η συντροφιά ολοένα και μεγαλώνει».

- Και τα τραγούδια γίνονται και «γέφυρες» ανάμεσα στις γενιές. Από το «Κι αν είμαι ροκ» των παλιότερων, στα «Εφηβα γεράκια» των σημερινών δεκαεξάρηδων...

«Και μαζί το "Φοβάμαι" πιο μπροστά, το "Ελλάς" λίγο μετά, ο "Γουίλι" και τόσα άλλα. Είναι διάφοροι, πολλοί οι σταθμοί. Θεωρώ ότι είμαι τυχερός και για έναν άλλο λόγο. Μέσα από το τραγούδι έχω γνωρίσει τους πιο σημαντικούς μουσικούς δημιουργούς και τους πιο σημαντικούς εν ζωή ποιητές. Τους έχω γνωρίσει και έχω αποκομίσει από αυτούς πάρα πολλά πράγματα. Ολους τους κουβαλάω μέσα μου και καθέναν χωριστά».

- Ανάμεσά τους ο Καρυωτάκης, ο Λειβαδίτης, ο Καββαδίας, ο Αλκαίος, ο Τριπολίτης... Και μαζί οι συνεργασίες - «σταθμοί» με κορυφαίους συνθέτες...

«Ηταν με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Νικόλα Ασιμο, αλλά και με τους νεότερους. Κατέχω το ρεκόρ συνεργασίας με πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς. Είμαι ανήσυχος, δε μένω στα ίδια και στα ίδια. Θέλω συνέχεια να βρίσκω και καινούρια πράγματα, καινούριους ανθρώπους, καινούρια τραγούδια. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που μαζί μου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά. Ανάμεσά τους ο Χριστόφορος Κροκίδης, ο Γιαννόπουλος, ο Απόστολος Μπουλασίκης, ο Αυλητής και τόσοι άλλοι».

- Πώς βλέπετε την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής σκηνής μέσα σε αυτή την τριαντακονταετία;

«Η μουσική στην Ελλάδα πάντα ήταν πλούσια και περιεκτική. Το θέμα είναι ότι κανείς πρέπει να έχει επιμονή για να βρει τα καλά τραγούδια. Και καλά τραγούδια δεν είναι εκείνα τα σουξέ που θ' ακούσει στο ραδιόφωνο. Θα πρέπει να τα αναζητήσει, όπως κάναμε κι εμείς παλιά στα δισκάδικα. Να πηγαίνουμε και να ρωτάμε τι καινούριο έχει βγει. Γιατί τα ΜΜΕ στις μέρες μας τείνουν να είναι Μέσα όλο και μεγαλύτερης Υπνωσης παρά Ενημέρωσης. Σε αυτά κυριαρχεί το καθαρά εμπορευματοποιημένο τραγούδι, ενώ δεν παίζουν καθόλου πρωτοποριακές δουλιές, παρ' όλο που υπάρχουν πάρα πολλές. Ομως, όσον αφορά στη δημιουργία πιστεύω ότι, όπως πάντα, είμαστε σε καλό δρόμο. Βγαίνουν καινούριοι καλλιτέχνες με καταπληκτικά τραγούδια».

- Οπως κάθε πατέρας αγαπάει όλα του τα παιδιά, έτσι φαντάζομαι ότι κι ένας ερμηνευτής αγαπάει εξίσου τα τραγούδια του, ανεξάρτητα από το είδος τους. Ομως, από τα τόσο διαφορετικά τραγούδια σας υπάρχει κάποιο που «μιλάει» περισσότερο στην ψυχή σας;

«Ετσι κι αλλιώς από την αγάπη ξεκινάμε όλοι. Το θέμα είναι με τι τρόπο την εκφράζουμε, πώς την παρατηρούμε, πώς την αναζητούμε, πώς τη διεκδικούμε και πώς αγωνιζόμαστε γι' αυτήν. Τα τραγούδια πρέπει να εκφράζουν όλες τις φάσεις της ψυχής και της ύπαρξής μας. Αλλες φορές θέλουμε ένα τραγούδι για να κρυφτούμε μέσα του, να φωλιάσουμε σ' αυτό και να μη μας βρει κανείς, γιατί νιώθουμε απειλή. Αλλες φορές νιώθουμε αγανάκτηση, άλλοτε δε βλέπουμε μπροστά μας από τον έρωτα. Ολα αυτά είναι φάσεις της ζωής μας και έχει ανάγκη το κοινό, μα καταρχήν ο δημιουργός, να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα. Και ο σωστός δημιουργός είναι εκείνος που ξεκινάει για να εκφράσει αυτά που νιώθει, για να λυτρωθεί ο ίδιος».

- Παράλληλα με την καλλιτεχνική σας δραστηριότητα έχετε τραγουδήσει σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης, απεργίες, κινητοποιήσεις, με τελευταίες τις συναυλίες στο Πολυδένδρι και στην Κερατέα. Ενώνοντας τη φωνή σας με όσους αγωνίζονται, διεκδικούν, οραματίζονται...

«Είναι σημαντικό να βρίσκει κάποιος φωλιά στα τραγούδια, σε οποιαδήποτε συναισθηματική κατάσταση κι αν βρίσκεται. Να παίρνει κουράγιο από αυτά και να παρηγοριέται. Και αυτή η ανάγκη να φωλιάσεις, να πάρεις κουράγιο μέσα από τη δημιουργία, από ένα έργο τέχνης, όποιο κι αν είναι αυτό, είναι πολύ έντονη στην εποχή μας. Γιατί η εποχή μας είναι χωρίς συναίσθημα, είναι σελοφάν, είναι ψεύτικη, είναι απάνθρωπη».

- Στη γιορτινή συναυλία στο θέατρο «Πέτρας» φαντάζομαι ότι θα δεχτείτε πολλές ευχές. Εσείς τι ευχή θα κάνατε για τον κόσμο που σας ακούει, αλλά και γενικά για το λαό μας;

«Εγώ τα έχω πει όλα με τραγούδια. Από το "σ' ακολουθώ και πάνω σου κολλάω σαν φανελάκι καλοκαιρινό" ή "στην τσέπη σου γλιστράω σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό" μέχρι το "χρόνια πολλά στα παιδιά που ονειρεύονται, στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα, στα παιδιά που τα θέλουνε όλα"».

- Και αυτά τα παιδιά τούτες τις μέρες βρίσκονται και πάλι στους δρόμους, στη Θεσσαλονίκη και αλλού.

«Και πολύ καλά κάνουν. Νομίζω ότι όσο η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου μεγαλώνει τόσο πρέπει να παγκοσμιοποιούνται και οι αγώνες. Η παγκοσμιοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων είναι η μόνη αντιπαράθεση που μπορείς να κάνεις απέναντι σε αυτή την τρέλα της εποχής μας».