Τώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα (18.6) δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει τις επόμενες μέρες... στη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Δεν αποκλείεται να γίνουν επεισόδια. Οι γνωστοί νέοι αντί να «συντρίψουν τον κάλαμόν» τους, όπως λέει και το παλιό εθνικοαπελευθερωτικό τραγούδι μπορεί να ξεχυθούν στην οδό Τσιμισκή και να συντρίψουν τους υαλοπίνακες των εμπορικών καταστημάτων της πόλης. Οι, επίσης, γνωστοί αρειμάνιοι φρουροί της τάξεως και της ελευθερίας μας, μπορεί να επιτελέσουν το καθήκον της καταστολής και μόλις τους δοθεί η τηλεοπτική ευκαιρία να δίνουν στα κεντρικά δελτία των ειδήσεων τις σχετικές συνεντεύξεις στις τηλεοπτικές κάμερες, τονίζοντας πως απλώς έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν, για να πάρει η Ευρώπη και η Ασία και προπαντός η Βόρεια Αμερική ένα μάθημα για το πώς η ένστολη Ελληνική Δημοκρατία είναι σε θέση να εξασφαλίσει την τάξη ακόμα και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων... Να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία και, φυσικά, να καθησυχάσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, που τόσο ανησυχεί για την ασφάλεια των υπηκόων του οι οποίοι επισκέπτονται τη χώρα μας. Δεν ξέρω, μπορεί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να δώσει συγχαρητήρια στα Σώματα Ασφαλείας, στις μονάδες των ελικοπτέρων, στους πυροσβέστες, στα ΜΑΤ, στους λοκατζήδες, στους επικεφαλής των πάτριοτ, στους οπλονόμους, στους, καλόγερους του Αγίου Ορους, στους σερβιτόρους του Πόρτο Καρράς που με τα όπλα και τις προσευχές τους, τους αστακούς και τις παραδοσιακές λιχουδιές τους βοήθησαν, ώστε η Σύνοδος Κορυφής να σταθεί στο ύψος της. Και, τέλος, μπορεί όλοι να δείχνουμε ευτυχισμένοι, γιατί η Ελληνική Προεδρία κατόρθωσε να λύσει όλα τα προβλήματα της τριχασμένης ΕΕ και όλοι, τελικά, να προχωρήσουμε με αισιοδοξία προς το μέλλον!

Και όλα αυτά είναι ενδεχόμενο να συμβούν. Υπάρχουν όμως και τα «οπωσδήποτε» και εννοώ αυτά που θα συμβούν έτσι κι αλλιώς. Και κατά την άποψή μου αυτά είναι δύο. Το ένα: Τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν με τη γνωστή αποπροσανατολιστική μέθοδο, και με βάση τα ποδοσφαιρικά πρότυπα της περιγραφής των Derby ή εκείνα των επώνυμων γάμων να «ενημερώνουν» την κοινή γνώμη για την «ούγια» του θέματος, για το περιθώριο, δηλαδή. Γι' αυτό που ούτε αξιοποιείται ούτε χρειάζεται. Θα ενημερώνουν για τα μενού του Πόρτο Καρράς, για τους χιλιάδες φρουρούς της ηρεμίας των συνερχομένων. Θα δείχνουν συνεχώς τη χειραψία που θα ανταλλάξει ο κύριος Σημίτης με τον κύριο Μπερλουσκόνι. Ούτε λέξη, όμως, για το Σύνταγμα της Ευρώπης που έναν και μοναδικό σκοπό έχει, να ξαναγυρίσει την Ευρώπη στο 19ο αιώνα. Στον αιώνα των αυτοκρατοριών και του αλόγιστου εθνικισμού. Ούτε λέξη για την αντιμεταναστευτική υστερία που αντί να αναζητήσει τρόπους καταπολέμησης των αιτίων της θα οδηγήσει στον ορισμό νέων κοινωνικών τάξεων και θα νομιμοποιήσει έμμεσα το ξέσπασμα ενός άλλου ρατσισμού. Ούτε λέξη, φυσικά, για την αντιτρομοκρατική φλυαρία που γίνεται μόνο για ένα λόγο, να εξευμενιστεί ο «πλανητάρχης». Να του δοθεί και επισήμως η ευρωπαϊκή διαβεβαίωση ότι μπορεί να κοιμάται ήσυχος, η Ευρώπη γρηγορεί.

Και το δεύτερο «οπωσδήποτε» είναι η φωνή των διαδηλωτών. Η φωνή της αντίστασης που δυστυχώς δεν είναι σε όλο το πλάτος της πολιτική. Δεν αποκαλύπτει την παγίδα, τον εφιάλτη της υποδουλωμένης Ευρώπης, τη συνέχιση της φτώχειας, την ενίσχυση του ιμπεριαλισμού. Ετσι, το μόνο «οπωσδήποτε» που μένει είναι η φωνή του ΚΚΕ. Που λέει στο λαό μας τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Γιατί δεν είναι μόνο η φωνή της Αλήθειας, αλλά και η φωνή της Ανθρώπινης Ποίησης που είναι ο Σοσιαλισμός!