Είμαι σίγουρος ότι δε θα τρέμει καθόλου το χέρι του Κ. Σημίτη την ώρα που θα υπογράφει, σήμερα μαζί με τον Μπους στο Λευκό Οίκο, την επαίσχυντη «Συμφωνία Αμοιβαίας Δικαστικής Συνδρομής και Εκδοσης», ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στις ΗΠΑ. Και όχι, βεβαίως, επειδή δε γνωρίζει πού βάζει την υπογραφή του και δε συναισθάνεται το βάρος της πράξης του, καθώς ξέρει καλά πως πρόκειται για μια συμφωνία ετεροβαρή κι επικίνδυνη για το μέλλον της ΕΕ, για μια πράξη υποταγής και παράδοσης στις διαθέσεις των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, για μια προδοσία σε βάρος των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης. Θα υπογράψει με σταθερό χέρι γιατί δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να είναι αυτός που θα χειριστεί μια ακόμα «βρώμικη υπόθεση».

Ο Κ. Σημίτης έβαλε πολλές φορές την υπογραφή του σε «βρώμικα χαρτιά». Να αναφέρουμε πως υπέγραψε για τη δημιουργία του «νέου ΝΑΤΟ» και για την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας. Να θυμηθούμε την άλλη «βρώμικη δουλιά» στην οποία συμμετείχε, την παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, που επέφερε «καίριο χτύπημα» στο κουρδικό κίνημα, διευκολύνοντας τα σχέδια των Αμερικανών στην περιοχή. Και να επισημάνουμε την προθυμία του να συμβάλει στην, εκ των προτέρων, δικαιολόγηση των νέων επιθέσεων που ετοιμάζουν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους κατά του Ιράν, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, της Κούβας κι όποιων άλλων χωρών και λαών θελήσουν να σταθούν εμπόδιο στην επεκτατική επέλαση της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης».

Οσοι νόμιζαν πως ο Κ. Σημίτης θα ήταν ένας πρωθυπουργός «της σειράς», που ήρθε για να διαχειριστεί «τα τρέχοντα» κι απλώς να εκσυγχρονίσει «τα πεπαλαιωμένα», μάλλον θα έχουν αναθεωρήσει τη θέση τους. Κι όσοι τον θεωρούσαν «μη χαρισματικό πολιτικό» και τον χαρακτήριζαν «ο λογιστάκος με το μπλοκάκι», μάλλον έχουν πειστεί πως υποτίμησαν τις ικανότητές του κι εκτίμησαν λαθεμένα τις προθέσεις του. Η πρωθυπουργική θητεία του καθηγητή της Παντείου απέδειξε πως είναι «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Και, βεβαίως, μπορεί να ισχύει ότι «η εποχή μας χρειάζεται Σημίτηδες», αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο πρωθυπουργός έχει τα προσόντα που απαιτούνται για ν' ανταποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής μας.

Ο αναγνώστης θα έχει αντιληφθεί ότι ο δικός μου «ύμνος» στον Κ. Σημίτη δε σχετίζεται διόλου με όσα υποστηρίζουν γι' αυτόν οι «σημιτοφύλακες», τύπου Πρετεντέρη και ΣΙΑ, ούτε με τα «εύγε» που ακούει, συνεχώς, ο Ελληνας πρωθυπουργός από τους ηγέτες της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η αναγνώριση των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και στην υπηρέτηση των αφεντικών του ιμπεριαλισμού, θεωρώ πως θα βοηθήσει να συνειδητοποιηθεί καλύτερα από τους εργαζομένους και το λαό μας η επικινδυνότητα της πολιτικής του. Οσοι δεν έχουν πειστεί ας δουν το χαμόγελό του, σαν θα διαβαίνει, σήμερα, το κατώφλι του Λευκού Οίκου, για να πει «τα σέβη μου» στο μεγάλο αφεντικό...