Με παρέμβασή του, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατά τη συζήτηση της έκθεσης για το ενημερωτικό δελτίο που πρέπει να συνοδεύει τη δημόσια προσφορά κινητών αξιών, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Πατάκης, τόνισε συγκεκριμένα τα εξής:

«Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις έχουν διπλό στόχο. Αφ' ενός να αποκαταστήσουν το κλονισμένο κλίμα εμπιστοσύνης των μικροεπενδυτών - εργαζόμενων στο θεσμό του Χρηματιστηρίου, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λεηλασία της λαϊκής αποταμίευσης και αφ' ετέρου να συγκροτήσουν ένα κανονιστικό πλαίσιο για τη δράση των μεγαλοεπενδυτών.

Επιχειρείται, δηλαδή, η θωράκιση του Χρηματιστηρίου σαν μηχανισμού συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και διασφάλισης εύκολου και γρήγορου κέρδους για τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Δεν είναι καθόλου πειστικές οι προτάσεις για λήψη μέτρων. Στο έγγραφό της η Επιτροπή μιλάει για πρακτικές "που θα βελτιώσουν την αξιοπιστία της αγοράς και θα συμβάλουν στην προσέλκυση κεφαλαίων", δηλαδή να καθησυχαστούν οι μικροεπενδυτές, για να μπορούν να λεηλατηθούν οι αποταμιεύσεις τους. Αφού πέτυχαν να τους "γλυκάνουν" με ψιχία κερδών για να "παίξουν" όλες τις οικονομίες τους, λειτουργώντας στη λογική του εύκολου πλουτισμού, κατάφεραν επίσης να τους εκμαυλίσουν, εξωθώντας τους στο να αναγάγουν τον τζόγο σε στάση ζωής.

Μέχρι τώρα, όχι μόνο κανένα ουσιαστικό μέτρο ελέγχου δεν έχει ληφθεί, αλλά τα τελευταία απανωτά σκάνδαλα αποκάλυψαν ότι ακόμη και αυτοί οι ίδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτούργησαν σαν σύμβουλοι στις μεθόδους εξαπάτησης, υιοθετώντας τη μέθοδο της "δημιουργικής λογιστικής", με αποτέλεσμα να κάνουν φτερά οι οικονομίες των λαϊκών στρωμάτων, τα κεφάλαια των μικροεπενδυτών και των συνταξιοδοτικών ταμείων, για να περάσουν στα ταμεία των μονοπωλιακών ομίλων, που πλουτίζουν με παρασιτικό τρόπο.

Η μέχρι σήμερα ιστορία του Χρηματιστηρίου, αλλά και των ελεγκτικών μηχανισμών, που σχετίζονται με αυτό, αποδεικνύουν ότι είναι ο χώρος όπου ισχύει απόλυτα ότι "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Εχει αποκαλυφθεί πλέον ο μύθος ότι μπορεί ο κρατικός έλεγχος να περιορίσει την κερδοσκοπία στον ίδιο το ναό της κερδοσκοπίας.

Μόνο η οικονομική και πολιτική διέξοδος που προτάσσει τις λαϊκές ανάγκες και κοινωνικοποιεί τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελεί σήμερα ελπιδοφόρα προοπτική και για τη διασφάλιση του λαϊκού εισοδήματος».