Οι εταιρίες αυτές έκαναν τα πρώτα τους βήματα πριν από τριάμισι περίπου χρόνια στη χώρα μας, όπου έβαζαν το ζήτημα της εξασφάλισης και νομικής κάλυψης από την κυβέρνηση, γιατί κατά τα άλλα λειτουργούσαν κανονικά «κάτω από τη μύτη» του υπουργείου Εργασίας.

Αυτό ακριβώς, λοιπόν, ήρθε να λύσει ο νόμος 2956 του υπουργείου Εργασίας το 2001, που νομιμοποίησε και με το παραπάνω αυτές τις επιχειρήσεις! Βέβαια, να υπενθυμιστεί ότι επί υπουργίας Τ. Γιαννίτση, οπότε και εκδηλώθηκε το φαινόμενο, είχε γίνει ξεκάθαρο από την κυβέρνηση, ότι αυτά τα γραφεία δεν μπορούσαν να λειτουργούν, όχι γιατί δημιουργούν ένα πέρα για πέρα αντιδραστικό - αντεργατικό καθεστώς, αλλά γιατί δεν υπήρχε το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο. Οπως και τελικά έγινε, αποδεικνύοντας έτσι η κυβέρνηση για ακόμα μια φορά, ότι μόλις το κεφάλαιο εκδηλώσει την απαίτησή του, σπεύδει να την ικανοποιήσει!

Υποτίθεται, βέβαια, ότι για να μπορούν να αναπτύσσουν δραστηριότητες αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν άδεια επίσημη από το υπουργείο Εργασίας, αυτό όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Είναι παραπλανητικό, προκειμένου να πειστούν τα υποψήφια «θύματα» ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες λειτουργίας που εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με μαρτυρίες στελεχών του υπουργείου Εργασίας, από την ψήφιση αυτού του αντεργατικού νομοθετήματος μέχρι και σήμερα, μόνο μια εταιρία έχει πάρει άδεια λειτουργίας από το υπουργείο Εργασίας και γύρω στις 12 έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους, προκειμένου να την αποκτήσουν!

Η μορφή αυτή της απασχόλησης δεν αφορά μόνο στη χώρα. Αντιθέτως είναι ευρέως διαδεδομένη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία, που πριν αρκετά χρόνια έχει νομιμοποιηθεί αυτή η μορφή απασχόλησης. Πλασάρεται δε σαν τη «λύση» στη μείωση της ανεργίας. Πρόκειται όμως για ένα μεγάλο ψέμα, πρώτον γιατί η διάρκεια αυτών των συμβάσεων εργασίας είναι περιορισμένη και δεν ανοίγουν νέες θέσεις πλήρους και σταθερής εργασίας, αλλά και γιατί με τη μορφή της μερικής απασχόλησης μια θέση εργασίας πλήρους απασχόλησης μοιράζεται σε δυο ακόμα και τρεις εργαζόμενους.

Η ενοικίαση, λοιπόν, ξεπερνά τα εμπόδια που υπάρχουν με την εφαρμογή μιας κλαδικής σύμβασης και ακόμα περισσότερο τα εμπόδια που μπορεί να θέσει η συλλογική δράση των εργαζομένων. Ο σταθερός ημερήσιος χρόνος απασχόλησης «πάει περίπατο». Παύουν αυτοί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα και μετατρέπονται σε ένα καλά υποταγμένο φτηνό εργατικό δυναμικό.

Βεβαίως η κυβέρνηση και όσοι τη στηρίζουν έχουν άμεσα πολιτικά οφέλη, αφού φτιάχνουν εφεδρείες εργαζομένων, που, προκειμένου να έχουν και αυτό το κομμάτι ψωμί, αναγκάζονται να σκύβουν το κεφάλι. Αντίστοιχα εμπόδια μπαίνουν και στη συνδικαλιστική δράση, αφού σήμερα δυο εργαζόμενοι που μπορεί να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλιά, ο ένας να αμείβεται με τα μισά λεφτά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αντιθέσεις μεταξύ τους.