Λόγω εποχής ο υπουργός Εργασίας Δ. Ρέππας σκέφτηκε ότι μπορεί να επιδοθεί σε «καλοκαιρινά παιχνίδια», με αντικείμενο την ανεργία και την ανασφάλεια. Σχολιάζοντας τα στοιχεία του «ευρωβαρόμετρου», σύμφωνα με τα οποία το 62% των Ελλήνων θεωρεί ως το πιο σημαντικό πρόβλημα αυτό της ανεργίας, προσπάθησε να μειώσει τη σημασία τους, προτάσσοντας το ζήτημα της μικρότερης ανασφάλειας που καταγράφεται. Η ...συνταρακτική διαφορά προκύπτει από το ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι αισθάνονται ανασφαλείς κατά 24%, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 29%. Και για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την άποψή του, ο υπουργός Εργασίας - στη λογική τού υπάρχουν και χειρότερα - επικαλέστηκε τη Βρετανία, την Ιρλανδία και την Ολλανδία, όπου η ανασφάλεια φτάνει μέχρι και το 49%, παρόλο που ο φόβος απέναντι στην ανεργία είναι μικρότερος. Κάποιος, όμως, πρέπει να πει στον υπουργό και στην κυβέρνησή του, εφόσον δείχνουν να μην το έχουν καταλάβει, ότι με τις αγωνίες του λαού δεν παίζουν, ανεξαρτήτως εποχής και συγκυρίας.

Η Ιρλανδία, μέχρι πρότινος λαμπρό παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης για τη ΝΔ, αλλά και για τα στελέχη της κυβέρνησης, χρησιμοποιήθηκε αυτή τη φορά από τον υπουργό ως αρνητικό παράδειγμα, όπως και η Βρετανία, αλλά και η Ολλανδία, η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό μερικής απασχόλησης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν είπε, όμως, ο υπουργός Εργασίας ότι οι παραπάνω χώρες αποτελούν, ακόμη και αυτήν τη στιγμή, το μοντέλο της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις. Η αντεργατική πολιτική της επιδιώκει να μετατρέψει την Ελλάδα σε έναν παράδεισο «ευελιξίας». Προωθεί με κάθε μέσον τη μερική απασχόληση, ακολουθεί κατά πόδας και με ιδιαίτερη σπουδή τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που σ' αυτές τις χώρες έχουν γίνει πράξη νωρίτερα.

Ναι. Σ' αυτές τις χώρες, ο φόβος της ολοκληρωτικής ανεργίας ίσως είναι μικρότερος, αλλά οι εργασιακές σχέσεις είναι πολύ χειρότερες. Τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, μας πληροφορούν πως οι εργαζόμενοι σ' αυτές τις χώρες δουλεύουν και προκοπή δε βλέπουν. Αυτό επιθυμεί η κυβέρνηση και για τους Ελληνες εργαζόμενους. Να δουλεύουν και να μην μπορούν να τα φέρουν βόλτα. Από την άλλη πλευρά, είναι φτηνή δημαγωγία εκ μέρους της η επίκληση του μικρότερου - συγκριτικά - ποσοστού ανασφάλειας, το οποίο ουσιαστικά είναι μεγαλύτερο, δεδομένης της καταλυτικής οικογενειακής στήριξης, που - ευτυχώς - υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα.

Οσο για το ποσοστό αύξησης των κοινωνικών δαπανών, που επίσης επικαλέστηκε ο Δ. Ρέππας, λέγοντας ότι στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία αυξήθηκε κατά 42,6%, με αντίστοιχο μέσο όρο αύξησης στην ΕΕ το 8,7%, πολλά μπορούν να ειπωθούν. Αρκεί, όμως, μια παρατήρηση: Το «σημείο εκκίνησης» αυτών των χωρών είναι πολύ υψηλότερο από της Ελλάδας, η οποία συνεχίζει να υπολείπεται κατά πολύ. Επιπροσθέτως, η συμμετοχή του κράτους σ' αυτές τις δαπάνες μειώνεται συστηματικά, ενώ αυξάνεται η απ' ευθείας ιδία συμμετοχή των εργαζομένων, οπότε η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να υπερηφανεύεται για μια αύξηση, με την οποία δεν ασχολείται... Εν κατακλείδι, στον κύριο Ρέππα και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που προσπαθούν να επιβάλουν τις αντιλαϊκές τους πολιτικές με επιχειρήματα του τύπου «υπάρχουν και χειρότερα», οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να απαντήσουν και με τους αγώνες τους πως «υπάρχουν και καλύτερα».