Κούρνιαζε στις τελευταίες θέσεις των λεωφορείων ή του μετρό, κλείνοντας ερμητικά τα αυτιά. Κρυβόταν τις νύχτες στις γωνίες των δρόμων. Ετσι κι αλλιώς ήταν αόρατη, περιθώριο. Είχε γίνει η «μαύρη της άσπρης θάλασσας», με όνειρα που δεν ήταν τυλιγμένα σε σελοφάν αλλά ενοχλούσαν τόσο.

Τον άκουσε. Ανατρίχιασε το φυλοκάρδι της, ο λόγος του ήταν βαρύς, καθώς το σύκο που πέφτει από τη συκιά το Δεκαπενταύγουστο. Ρίγησε από την προσπάθειά του να χωρέσει όλα τα όνειρα σε αυτό το άθλιο δωμάτιο στο μέσο της πόλης - τέρατος. Ξένος στην πόλη, ξένος παντού, ακόμη και από τα ίδια τα όνειρά του... ούτε ένα μπαλκόνι, ώστε να ξαπλώσει και εκείνος. Ούτε άστρα, αφού πνίγηκαν από τα φώτα της σύγχρονης πόλης.

Αισθανόταν πως όλα πια είχαν σβήσει, είχαν χαθεί μονομιάς, και δεν απόμενε μέσα του παρά μια φωνή και ένα τραγούδι - κάλεσμα:

«Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή/ Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο/ Κι αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή και θα διαλύανε το κρυμμένο σου παράπονο/ Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σα τον κατάδικο/ Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο/ Πάνω απ' τη στάχτη/ Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει σ' ό,τι σου τρώει την ψυχή/ Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί»*

*«Τρύπες»: «Γιορτή», απ' το cd «Μέσα στη νύχτα των άλλων».