Αναμφισβήτητα είναι αυτός ένας σοβαρός λόγος - αλλά όχι ο μοναδικός. Γιατί ο καυγάς στην ηγεσία και όλος ο θόρυβος γύρω απ' αυτόν σχετίζεται και με τη μελλοντική πολιτική του μεγάλου αυτού συνδικάτου και την προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να του επιβάλλουν μια ηγεσία συμβιβασμών και συνεχών υποχωρήσεων στα κελεύσματα των μονοπωλίων.

Την αφορμή για την εκδήλωση των διαφωνιών στην ηγεσία του IG Metall έδωσε η απότομη διακοπή του απεργιακού αγώνα (τον Ιούνη) για την καθιέρωση και στη μεταλλοβιομηχανία της Ανατολικής Γερμανίας της βδομάδας των 35 ωρών εργασίας, όπως στη Δυτική Γερμανία, αντί των 38 ωρών που εξακολουθεί να υπάρχει 13 χρόνια μετά την ένωση της Γερμανίας. Εννοείται ότι λίγες μέρες νωρίτερα το Συνδικάτο Χαλυβουργίας - πάλι με απεργιακό αγώνα - είχε πετύχει την εξίσωση των 35 ωρών, που όμως θα καθιερωθεί σταδιακά ως το 2009.

Την κήρυξη, όπως και την απότομη διακοπή της απεργίας των μεταλλεργατών κήρυξε ο τότε πρόεδρος του IG Metall, Κλάους Τσβίκελ. Τη διακοπή τη δικαιολόγησε με το επιχείρημα ότι στην πορεία της απεργίας έγιναν τακτικά λάθη και ότι υπήρξε αρνητική αντίδραση στο αίτημα των 35 ωρών, τόσο από την πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας, όσο και από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.

Αλλά πώς μπορούσε να γίνει διαφορετικά, τη στιγμή που οι μεγαλοβιομήχανοι ακριβώς αυτόν τον καιρό ζητάνε από τους εργάτες να εργάζονται 500 ώρες περισσότερο το χρόνο ή 2 ώρες περισσότερο τη μέρα; Και από την πλευρά της κυβέρνησης ο υπερυπουργός των Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Κλέμεντ, είχε δηλώσει τελευταία ότι πρέπει να καταργηθούν μερικές θρησκευτικές εορτές και να περιοριστούν οι μέρες των διακοπών;

Επικεφαλής του απεργιακού αγώνα των μεταλλεργατών είχε τεθεί ο Β' πρόεδρος του σωματείου, Γίργκεν Πέτερς, που είχε πρόσφατα υπερψηφιστεί ως πρόεδρος του IG Metall στη θέση του προηγούμενου προέδρου Τσβίκελ, που ουσιαστικά παραιτήθηκε μάλλον πρόωρα κάτω από την πίεση. Επίσης ο Τσβίκελ ήταν αντίθετος με την υποψηφιότητα του Πέτερς και είχε ταχθεί υπέρ ενός άλλου, «διαλλακτικού» υποψηφίου.

Η «Γιούγκε Βελτ» (16 Ιούλη) σε δισέλιδο άρθρο για τα παρασκήνια και τη σημασία του απεργιακού αγώνα των μεταλλεργατών στην πρώην ΓΛΔ έγραφε σχετικά με τη διαμάχη Τσβίκελ - Πέτερς:

«Η αντίθεση μεταξύ του αποχωρούντος Α' προέδρου Κλάους Τσβίκελ και του Β' προέδρου Γίργκεν Πέτερς είναι μια από καιρό υποβόσκουσα σύγκρουση μεταξύ δύο στρατοπέδων. Το ότι εκδηλώθηκε δημόσια, δείχνει το βαθύ ρήγμα στο συνδικάτο που πάντα προσπαθούσε να εμφανίζεται ενωμένο. Τα δύο στρατόπεδα διαφέρουν ως προς τη θέση τους απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία... Πάντως και από τα δύο στρατόπεδα απουσιάζει ο «εξτρεμισμός»: Δεν πρόκειται για αντιπαράθεση μεταξύ μιας αντικαπιταλιστικής με τάση προς το σοσιαλισμό Αριστεράς, από τη μια, και μιας σοσιαλδημοκρατικής/ συντηρητικής Δεξιάς από την άλλη, που «να έχει προδώσει την εργατική τάξη». Οι διαφορές σχετίζονται με το βαθμό των δραστηριοτήτων. Αλλά μια και οι διαφορές αυτές για τη συνδικαλιστική πολιτική στον καπιταλισμό δεν είναι ασήμαντες, γι' αυτό το λόγο οι αντιθέσεις είναι σφοδρές.

Η πτέρυγα που συνδέεται με τον Πέτερς τάσσεται ως ένα βαθμό υπέρ της συνδικαλιστικής αυτονομίας απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Η ως τώρα πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ιδιαίτερα η ατζέντα 2010 αποκρούεται απ' αυτή την πτέρυγα σαν ανακατανομή προς όφελος της κατέχουσας τάξης. Τα συμφέροντα των μελών του συνδικάτου πρέπει να επιβάλλονται με απεργίες. Ο Χανς Γίργκεν Ούρμπαν - στέλεχος της πτέρυγας Πέτερς - δήλωσε ότι το SPD έχει έρθει σε ρήξη με το μοντέλο «κοινωνικό κράτος - καπιταλισμός» και ότι γι' αυτό δε χρειάζεται «ισχυρά και αυτόνομα συνδικάτα».

Η άλλη πλευρά, που εκπροσωπείται από τον Τσβίκελ, έχει σε μεγάλο βαθμό αποδεχτεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα της «πολιτικής της προσφοράς» και της συνδεδεμένης μ' αυτό φθήνιας του εμπορεύματος εργασία. Γι' αυτό, σύμφωνα με την πτέρυγα Τσβίκελ, το IG Metall πρέπει να συγκεντρωθεί στη «διαμόρφωση» και όχι στο «μπλοκάρισμα» των διαδικασιών αλλαγής (δηλ. των «μεταρρυθμίσεων») που γίνονται τώρα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση έξω από τη συμμαχία με το SPD. Ετσι, κατά τον Τσβίκελ, η επιρροή των συνδικάτων στην πολιτική μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την άμεση επαφή με το κόμμα και τους βουλευτές του και όχι με απεργίες, που θα είναι το έσχατο μέσο, στην ανάγκη.

Το άρθρο της «Γιούγκε Βελτ» καταλήγει: Οι συνθήκες έχουν αλλάξει: «Δεν κάθεται πια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ο υπαρκτός σοσιαλισμός και κανένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται πια για ισότητα δυνατοτήτων... Αλλά όποιος αγωνίζεται (απεργιακά) μπορεί και να χάσει, όμως όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει».