Αυτός ο διακανονισμός έγινε φανερός από την επομένη της εγκαθίδρυσης των αγγλο-αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη. Η γαλλική αστικοφιλελεύθερη ψώρα των «πουρκουάδων», από κοινού με τους απογόνους των Χοετζόλερν και του Τρίτου Ράιχ, κινούσαν το μηχανισμό αναγνώρισης των τετελεσμένων της αγγλο-αμερικανικής κατοχής στο Ιράκ από τον ΟΗΕ με φανερό αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στην ιρακινή ανοικοδόμηση έστω και με τη μορφή υπεργολάβου.

Οι ΗΠΑ φαίνονται παγιδευμένες στο μιλιταριστικό «άπλωμα» που ξεκίνησε από το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Εάν όμως το ισραηλίτικο πολεμικό «άπλωμα» φιγουράρισε σαν κάτι απλό για τα μέτρα του, δε φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο και με το αμερικανικό «άπλωμα» με αρχή το Ιράκ. Πρέπει να υπενθυμιστεί ότι το δόγμα της ανοιχτής κατάκτησης του πλανήτη από τις ΗΠΑ πήρε τη μορφή, ακριβώς, του μιλιταριστικού «απλώματος». Κάθε αποτυχία του στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, μετριέται ως γενικότερη αποτυχία του πολεμικού κατακτητικού δόγματος. Στην αναζήτηση συμμαχικών τους υπηρετικών δυνάμεων οι ΗΠΑ επιστρατεύουν τις ψωραλέες κυβερνήσεις των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών με αντάλλαγμα την παραχώρηση σε αυτές διεθνούς ασυλίας όπως π.χ. Πολωνία, Αλβανία. Αυτή η συμπαράταξη δε δείχνει επιτυχία. Αντίθετα, επηρεάζεται από ένα αυξανόμενο ρεύμα λαϊκής αντίθεσης που μετουσιώνεται αργά, αλλά σταθερά, σε λαϊκή αντίσταση.

Η αναζήτηση ισοκατανομής υποχρεώσεων και δικαιωμάτων μέσα στην καπιταλιστική οικογένεια θα τη ρίξει, πιθανώς, στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης που ίσως αποδειχτεί πιο επικίνδυνη. Η λιμνάζουσα αγγλο-αμερικανική κατοχή του Ιράκ, αντί να ισοπεδώνει το λαό του, αντίθετα αυξάνει την αντιστασιακή του διάθεση. Η σκανδαλώδης χάρτινη κατάρρευση του ιρακινού στρατιωτικού επιτελείου, υποχρεώνει το λαό του Ιράκ να σκεφτεί την από τα κάτω οργάνωσή του σε ένα δικό του αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο. Δεν είναι ακόμη γνωστός ο χρόνος και ο τρόπος πραγματοποίησής του. Είναι, όμως, γνωστό ότι η αγγλο-αμερικανική παρουσία είναι παγιδευμένη σε συνθήκες που ευνοούν την ιρακινή αντίσταση. Το άμεσο μέλλον θα δείξει.