«Η ασφάλεια δεν επιτυγχάνεται με πυροτεχνήματα, αλλά με έργα» δήλωνε πρόσφατα για το Πυροσβεστικό Σώμα ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Η αναφορά του πρωθυπουργού, δεν είχε καμιά σχέση με τους κινδύνους του επαγγέλματος του πυροσβέστη. Αναφερόταν στο έργο που προσφέρουν, το οποίο είναι επικίνδυνο και ανθυγιεινό. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνησή του αρνήθηκε να υλοποιήσει τη δέσμευσή της για θεσμοθέτηση του επαγγέλματός τους ως τέτοιου. Μάλιστα, κάθε φορά που ο Κ. Σημίτης επισκέπτεται εγκαταστάσεις της Πυροσβεστικής, δεν παραλείπει να καπηλεύεται το έργο των πυροσβεστών, παρουσιάζοντας την κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν τη δημόσια υπηρεσία, περίπου, ως ειδυλλιακή.

Οι νεκροί του Σώματος τα τελευταία εφτά χρόνια αποδείχνουν πως το επάγγελμά τους κρύβει φανερούς και κρυφούς κινδύνους. Οι φανεροί κίνδυνοι βρίσκονται στις δασικές και αστικές πυρκαγιές, στα εργοστασιακά ατυχήματα, στα βυτιοφόρα που μεταφέρουν εύφλεκτα υλικά και ανατρέπονται στις εθνικές οδούς, στις επιχειρήσεις διάσωσης σε σεισμούς και θεομηνίες. Θέση του ΚΚΕ είναι ότι ο χαρακτηρισμός του επαγγέλματός τους ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού, δεν πρέπει να καταντήσει ένα απλό επίδομα.

Οι νεκροί της Πυροσβεστικής τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί. Ιδιαίτερα μετά το 1998, όταν ανατέθηκε στην υπηρεσία η αντιμετώπιση και των δασικών πυρκαγιών που μέχρι τότε ανήκε στη Δασική Υπηρεσία. Το προσωπικό ήταν ανεπαρκές και απροετοίμαστο, το υλικό δεν επαρκούσε, ενώ δεν είχε γίνει καμιά εκπαίδευση ή προσαρμογή της Πυροσβεστικής στα νέα δεδομένα. Ακόμα και σήμερα, παρά τα θετικά αποτελέσματα των δυο τελευταίων χρόνων, αρκετοί προειδοποιούν ότι το αποτέλεσμα είναι συγκυριακό. Τονίζουν, μάλιστα, ότι η Πυροσβεστική δεν έχει παρουσία και πείρα από τα δάση και ως εκ τούτου δεν είναι η πλέον αρμόδια για την καταστολή των δασικών πυρκαγιών.

Αναλαμβάνοντας τις δασικές πυρκαγιές η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί αύξηση του προσωπικού. Σήμερα υπάρχουν 10.000 επαγγελματίες πυροσβέστες και 2.800 κενές οργανικές θέσεις. Τα κενά καλύπτονται την αντιπυρική περίοδο από 5.000 εποχικούς, αλλά και με τη μη τήρηση του ωραρίου, τις συχνές επιφυλακές, τις διπλοβάρδιες και τη μη χορήγηση των ρεπό. Οι συνδικαλιστές ζητούν την αύξηση της δύναμης σε 15000 άτομα, αφού η Πυροσβεστική έχει γίνει η αιχμή του δόρατος στον τομέα της πολιτικής προστασίας.

Ο κατάλογος των νεκρών πυροσβεστών που τα τελευταία χρόνια έχει μεγαλώσει, αποδείχνει το επικίνδυνο και ανθυγιεινό του επαγγέλματος του πυροσβέστη.

Στις 20 Μάη 1996 χάνει τη ζωή του ο υποπυραγός Ιωάννης Λεμονίδης, κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης στρατιωτών που είχαν παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά του Στρυμόνα στις Σέρρες. Στις 24 Ιούνη 1997, ο αρχιπύραρχος Γεώργιος Τζιβάρας και ο πυρονόμος Ιωάννης Χειλαδάκης, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια διατεταγμένης υπηρεσίας.

Στις 24 Απρίλη 1998, στην πυρκαγιά της ΣΑΤΟ στο Μοσχάτο, έχασε τη ζωή του ο πυροσβέστης Πέτρος Σπυρόπουλος. Στις 22 Ιούλη του 1998 οι αρχιπυροσβέστες Δημήτριος Μαλούκος και Θεμιστοκλής Μαυροειδής, με τον πυροσβέστη Αλέξανδρο Διαβολή, χάνουν τη ζωή τους σε φωτιά στον Υμηττό. Στην ίδια πυρκαγιά σκοτώθηκε ο εθελοντής πυροσβέστης Δημήτριος Καραμολέγκος. Οι πυροσβέστες Ανδρέας Μπόσινας και Παύλος Σκούρτης, χάνουν τη ζωή τους εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία πυροπροστασίας στο περιαστικό δάσος του Υμηττού, στη Βούλα.

Από έκρηξη βυτιοφόρου στα Καμμένα Βούρλα, στις 30 Απρίλη 1999, έχασαν τη ζωή τους ο πυρονόμος Σωτήριος Σταμέλος και οι αρχιπυροσβέστες Ευστάθιος Ριζόπουλος και Νικόλαος Νικολάου. Την ίδια χρονιά τραυματίστηκαν θανάσιμα σε πυρκαγιά στη Χίο, οι εποχικοί πυροσβέστες Σταύρος Καρβουνιάρης και Ιωάννα Τασοπούλου. Το καλοκαίρι του 2000 ο αντιπύραρχος Ηλίας Γκάτσος τραυματίζεται σοβαρά σε πυρκαγιά στον Ταΰγετο. Δεν ήταν, όμως, γραφτό να κερδίσει τη μάχη με το θάνατο.

Στις 12 Μάη 2001 ο πυροσβέστης Ιωάννης Κράγιας σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς σε εργοστάσιο κατασκευής υφασμάτων στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια χρονιά, τον Ιούνη, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του ο εποχικός πυροσβέστης Σπυρίδων Δημόπουλος. Στις 28 Ιούνη 2003 σκοτώθηκε σε διατεταγμένη υπηρεσία ο πυρονόμος Ιωάννης Κωστάκης.

Οι «κρυφοί» κίνδυνοι για την υγεία του πυροσβέστη από τις συνθήκες των χώρων όπου παρέχουν την εργασία τους, αλλά και από τη φύση και το είδος της εκτελούμενης εργασίας είναι το ίδιο επικίνδυνοι. Τα πνευμόνια τους το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Σύμφωνα με στοιχεία από ημερίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος, όσον αφορά τις επαγγελματικές ασθένειες δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την προστασία της υγείας τους από το άμεσο περιβάλλον εργασίας (θόρυβος, θερμότητα, έκθεση σε χημικές ουσίες, όπως στην περίπτωση κατάσβεσης πυρκαγιάς το 2002 σε εργοστάσιο της ΔΕΗ στη βόρεια Ελλάδα κ.α.). Η υπηρεσία δε διαθέτει την υποδομή που να καταγράφει και να παρακολουθεί τις επιπτώσεις υγείας που υπάρχουν στο προσωπικό της.

Αλλωστε, ούτε στο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, ούτε στο ΚΕΥΠΣ, δεν υπάρχει η έννοια του εργατικού ατυχήματος και της επαγγελματικής ασθένειας, οπότε οι σχετικές περιπτώσεις αντιμετωπίζονται ως κοινές ασθένειες. Αυτό έχει αποτέλεσμα αφ' ενός μεν οι παθόντες να μην είναι δυνατόν να τύχουν της ειδικής μεταχείρισης που απαιτούν οι συνθήκες για την αποκατάσταση της υγείας τους, όπως αυτό προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία για τον ιδιωτικό τομέα (πχ νομοθεσία ΙΚΑ), αφ' ετέρου δε να μην γίνεται καταγραφή των εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών των πυροσβεστών, ούτε, φυσικά, αναγγελία τους.

Για το ΚΚΕ η αναγνώριση του επαγγέλματός τους ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού σημαίνει:

-Πρόσθετα μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων. Συστηματική και μακροχρόνια μελέτη των επαγγελματικών ασθενειών, των άμεσων και μακροπρόθεσμων στην υγεία. Μέτρα για τη μείωση της έκθεσης σε κίνδυνο, ιδιαίτερα σε κινδύνους που μπορεί να προβλεφτούν.

-Μέτρα για τη μείωση της χρονικής διάθεσης στην επικινδυνότητα και ανθυγιεινότητα (δηλαδή, μειωμένο ωράριο, απόλυτη τήρηση του πενθήμερου, περισσότερη ετήσια άδεια), μειωμένος συνολικός χρόνος εργασίας και συνταξιοδότησης, αυξημένα ασφάλιστρα του κράτους.

-Απόδοση χρηματικού επιδόματος σε τέτοιο ύψος, που να καλύπτει τις ανάγκες αναπλήρωσης, όσο είναι δυνατόν, των σωματικών αναγκών που προκύπτουν μέσα από τέτοια σωματική και ψυχική καταπόνηση που φθείρει γρηγορότερα από το μέσο επίπεδο τις φυσικές δυνάμεις και τις αντοχές του εργαζόμενου. Ενα τέτοιο επίδομα, θα πρέπει να συνυπολογίζεται στις συντάξιμες αποδοχές.