Πολύ μελάνι χύνεται, τις τελευταίες μέρες, σε αναλύσεις για τις ανάγκες του εκπαιδευτικού μας συστήματος και το θέμα της Παιδείας θα απασχολήσει το αυριανό Υπουργικό Συμβούλιο, που θα χαράξει τους άξονες της εκπαιδευτικής πολιτικής για το 2003 - 2004. Τέτοια εποχή, όλοι κόπτονται για την Παιδεία, αλλά λίγοι ομολογούν το αυτονόητο, αυτό που βιώνει κάθε λαϊκή οικογένεια: ότι η Παιδεία γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερη, κάθε χρόνο και ακριβότερη.

Περηφανεύεται ο υπουργός Παιδείας ότι η ελληνική εκπαίδευση «έχει εδραιωθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια» και το έργο της κυβέρνησης στην Παιδεία αποτελεί μια «κοσμογονία θετική» για το μέλλον της χώρας μας και «την προοπτική μας μέσα στην ΕΕ». Δεν έχει απόλυτα άδικο, καθώς η εκπαίδευση στη χώρα μας προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, εντάσσεται στις απαιτήσεις της «αγοράς», του κεφαλαίου, που θέλει να μετατρέψει το αγαθό της Παιδείας σε πρόσκαιρη, χαμηλού επιπέδου κατάρτιση, το βάρος της οποίας θα πέφτει στις πλάτες του λαού. Αυτό επιχειρείται σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, γι' αυτό και η ελληνική οικογένεια βλέπει τα παιδιά της να παίρνουν όλο και λιγότερες γνώσεις, πληρώνοντάς όλο και περισσότερα.

Οι ταξικοί φραγμοί σ' αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο εκπαίδευσης εμφανίζονται όλο και πιο νωρίς, με μεγαλύτερο ποσοστό μαθητών να εγκαταλείπουν την εκπαιδευτική διαδικασία μετά το Γυμνάσιο κι άλλους να στοιβάζονται στα ΤΕΕ. Αυτά, μαζί με τη διόγκωση της ανάγκης για φροντιστήρια, ήταν τα δώρα της «μεταρρύθμισης» που βαθαίνει. Παραπέρα, η «ανώτατη εκπαίδευση» όχι μόνο κοστίζει ακόμα πιο ακριβά, αλλά παύει να είναι και ανώτατη. Απομακρύνεται από την επιστήμη, προσανατολίζεται στο να προσφέρει ένα μάτσο ασύνδετες «δεξιότητες», σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών, να παράγει φθηνούς και αναλώσιμους αποφοίτους. Το πτυχίο καταντά διαβατήριο για την ανεργία ή στην καλύτερη περίπτωση, πιστοποιητικό κατάρτισης που θα είναι άχρηστο σε μερικά χρόνια με την εξέλιξη της επιστήμης.

Αυτή την πολιτική ονομάζει «κοσμογονία» η κυβέρνηση και βεβαίως αποτελεί κοσμογονία για το κεφάλαιο. Για τα λαϊκά στρώματα όμως; Ο λαός δεν έχει κανένα κέρδος, κανένα λόγο να στηρίξει αυτή την πολιτική. Η επέκταση του προγράμματος «ολοήμερου σχολείου» και τα προγράμματα τύπου «Ολυμπιακής Παιδείας» δεν αλλάζουν το χαρακτήρα του σχολείου. Μερικά νέα Τμήματα και νέα μεταπτυχιακά δεν αποτελούν θετική εξέλιξη, αλλά «διεύρυνση» της υποβάθμισης στην ανώτατη εκπαίδευση. Η αξιολόγηση σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης θα ελέγχει την προσαρμογή της στην υποβάθμιση που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές κατευθύνσεις. Ολα αυτά, λοιπόν, που θα ανακοινώσει με τυμπανοκρουσίες η κυβέρνηση για τη νέα χρονιά δεν μπορούν και δεν πρέπει να εξαπατήσουν για άλλη μια φορά τα λαϊκά στρώματα. Η διέξοδος βρίσκεται σε μια συνολικά διαφορετική πολιτική, που θα προτάσσει τις ανάγκες του λαού, γυρίζοντας την πλάτη στις απαιτήσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου, μια πολιτική που θα επιβάλλει ο ίδιος ο λαός με τους αγώνες του.