Η αγγλο-αμερικανική συμμαχία κατοχής δείχνει ανήσυχη κι επιζητά τη γαλλο-γερμανική κι ευρύτερη ευρω-ενωσιακή συνδρομή. Στην απλοϊκή ερώτηση «Τι προσδοκούν οι ισραηλίτικες μιλιταριστικές κι οι αμερικάνικες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ αντίστοιχα» δίνεται συνήθως η αφελής απάντηση ότι «Περιμένουν την εξάντληση του αντιπάλου» δηλ. των Παλαιστινίων και Ιρακινών.

Αυτή η αφέλεια, ωστόσο, δεν είναι ικανή να σκεπάσει τη σύνθετη φύση του μεσανατολικού προβλήματος που βρίσκεται στην καρδιά του πλανήτη και καθορίζει την επικίνδυνη πορεία του. Καμία από τις αντίπαλες πλευρές δεν προσδοκά την οριστική εξάντληση της άλλης. Ολες ξέρουν ότι οι αντιθέσεις κι οι δυνατότητές τους είναι πάρα πολύ βαθιές ώστε να εξαρτώνται από μια πιθανή εξάντληση. Ειδικότερα, στον εκφρασμένο φόβο ότι ένας εμφύλιος μεταξύ των Παλαιστινίων θα σημάνει την καταστροφή τους, γνωρίζουν ότι αυτή η εξέλιξη θα βγει έξω από το χώρο της Παλαιστίνης, θα αγκαλιάσει όλη την Αραβία, θα απειλήσει τα κάθε λογής καθεστώτα, με πιθανότερη κατάληξη την άμεση απειλή του πλανήτη.

Η αμερικανο-ισραηλίτικη εμπλοκή στη Μέση Ανατολή με τη συμμετοχή της ξεπεσμένης Αγγλίας και μερικών κυβερνήσεων φερέφωνων του ιμπεριαλισμού δε στηρίζεται σε οποιαδήποτε αφελή προσδοκία «περί εξαντλήσεως του αντιπάλου». Είναι προϊόν του δόγματος της πλανητικής κατακτητικής πολιτικής που δίνει εξετάσεις αξιοπιστίας στον εαυτό του και στους συμμάχους του. Το ζήτημα δεν είναι η λιγότερη ή περισσότερη κατοχική παρουσία. Είναι αυτή καθεαυτή η επιτυχία του δόγματος που δοκιμάζεται στην πλέον δύσκολη και σύνθετη περιοχή του πλανήτη. Είναι η πρακτική εφαρμογή μιας νομοτέλειας που οδηγεί τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό στην επιβολή ή στο θάνατο. Είναι η σύγχρονη, τωρινή παρουσία του ιστορικού διλήμματος «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Ο Γιάνκικος ιμπεριαλισμός μαζί με την αδελφή αγγλική ψυχή και την ισραηλινή εξουσία μοιάζει να λέει στους λαούς της Μέσης Ανατολής «γνωρίζω την τύχη μου, γι' αυτό και θέλω την ψυχή σου».