-- Γκαλίνα Αντρέεβνα, μπορείτε να μας πείτε με ποια προβλήματα έρχεστε αντιμέτωποι στη δουλιά σας;

-- Το βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη χρηματοδότησης, όπως άλλωστε θα διαπιστώσατε και από το ίδιο το κτίριο, που εδώ και μεγάλο διάστημα δεν έχει δεχτεί επιδιορθώσεις. Το ταβάνι αρχίζει να ξεκολλά, στην τουαλέτα δεν μπορείς να μπεις. Εδώ που τα λέμε σ' αυτό το κτίριο όχι αρρώστους, αλλά ούτε υγιείς δεν πρέπει να δεχόμαστε. Την ίδια ώρα δε μας δίνουν χρήματα για να διορθώσουμε την κατάσταση.

-- Τουλάχιστον για τα φάρμακα φτάνει η χρηματοδότηση;

-- Μας φτάνει για να αγοράσουμε τα πιο στοιχειώδη, το έσχατο μίνιμουμ. Τα ακριβά φάρμακα θα πρέπει να τα αγοράσουν οι ίδιοι οι άρρωστοι. Τα μηχανήματά μας πάλιωσαν, ενώ καινούρια δεν μπορούμε να αγοράσουμε. Για να κάνουμε ηχοκαρδιογράφημα στέλνουμε τον κόσμο σε άλλο νοσοκομείο στη Μόσχα.

-- Ολα τα παραπάνω τι αντανάκλαση έχουν στην ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχετε;

-- Οι άρρωστοι όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά αυξάνονται. Ιδιαίτερα αυξάνονται οι καρδιαγγειακές παθήσεις. Την ίδια ώρα οι δυνατότητές μας σε κλίνες μειώνονται, όπως και το προσωπικό. Και ποιος να δουλέψει με τέτοιους μισθούς;

-- Ναι, όμως εσείς δουλεύετε...

-- Εγώ ήδη δουλεύω 15 χρόνια. Πού να πάω τώρα; Αντίθετα, οι νέοι γιατροί δεν έρχονται να δουλέψουν εδώ, έρχονται για 1-2 χρόνια και προσπαθούν στη συνέχεια να φύγουν για τη Μόσχα, μια κι εδώ οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί. Ετσι απομένουν οι συνταξιούχοι, κι όσοι δουλεύουν χωρίς να υπολογίζουν στο μισθό.

-- Εσείς δουλεύατε και στη σοβιετική περίοδο. Μπορείτε να συγκρίνετε τον τομέα της Υγείας τότε και σήμερα;

-- Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια πλήρη διάλυση. Στην αρχή πιστεύαμε ότι είναι κάτι το προσωρινό και πως όλα στη συνέχεια θα φτιάξουν, αλλά τώρα καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα δε θα αλλάξουν έτσι. Είμαστε στα αχρείαστα. Ακόμη και για τα πιο στοιχειώδη δε μας δίνουν χρήματα. Για τις αναγκαίες επιδιορθώσεις στο κτίριο έχουμε απευθυνθεί στο υπουργείο Υγείας, στο δήμο, αλλά καμιά απάντηση! Στα σοβιετικά χρόνια η κατάσταση ήταν διαφορετική. Δίνονταν όλα τα απαραίτητα μέσα για τη δουλιά μας. Κατά ένα περίεργο τρόπο τότε το κράτος είχε χρήματα για την Υγεία! Τώρα μας λένε πως δεν υπάρχουν! Την ίδια ώρα, να κάτι ιδιωτικά παλάτια για όσους διοικούν!

-- Και σ' ό,τι αφορά στους μισθούς σας;

-- Εδώ δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση. Τότε παίρναμε σταθερά το μισθό μας, προκαταβολή και μισθό, ενώ τώρα οι καθυστερήσεις των μισθών φτάνουν τους 3-4 μήνες. Κι ο ίδιος ο μισθός είναι τέτοιος που δεν ξέρεις πώς να στείλεις τα παιδιά στο σχολείο. Επί ΕΣΣΔ με τον άντρα μου μπορούσαμε με τους μισθούς μας να αγοράσουμε διάφορα πράγματα, να πάμε διακοπές, ενώ τώρα μας φτάνουν ίσα ίσα για τη διατροφή και για τον στοιχειώδη ρουχισμό.

-- Και πώς ξεκουράζεστε;

-- Εδώ και καιρό δεν μπορούμε να πάμε διακοπές. Πηγαίνουμε βασικά στο εξοχικό (σημ. μτφρ. Από τα σοβιετικά χρόνια τα 2/3 των κατοίκων των πόλεων είχαν μικρά οικόπεδα-κήπους στην εξοχή, όπου μπορούσαν να φτιάξουν και κάποιο μικρό οίκημα). Βασικά καλλιεργούμε λαχανικά. Αν και το χωράφι δεν είναι μεγάλο, για το καλοκαίρι μάς φτάνει. Εκεί βγάζουμε ντομάτες, αγγούρια, για να τα κάνουμε τουρσί για το χειμώνα. Ετσι κάνει εδώ όλος ο κόσμος.

-- Πώς συνδέετε τις ελπίδες σας για το μέλλον; Τι πρέπει να αλλάξει;

-- Ολα πρέπει να αλλάξουν. Αλλά ποιος θα το κάνει; Ολοι εκείνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να επιβιώσουν. Ενώ όσοι είναι «πάνω» αυγαταίνουν τα χρήματά τους, ζούνε καλά. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν έχουμε να δούμε κάτι καλύτερο...

Τη συνέντευξη πήρε για το «Ρ» ο Βίκτορ Σάπινοφ (συντάκτης του http://www.communist.ru/)

Μετάφραση Ι. Π.