Ο κ. Κ. Σημίτης έκανε σαφές ότι αποδέχεται την αποστολή ελληνικού στρατού στο Ιράκ στο πλαίσιο μιας πολυεθνικής «ειρηνευτικής δύναμης» (σ.σ. έτσι ονομάζονται τώρα τα στρατεύματα κατοχής) υπό την πολιτική εποπτεία του ΟΗΕ. Πρώτο δείγμα πολιτικής υποκρισίας είναι το γεγονός ότι ήδη ο υπαρκτός ποδηγετημένος από τον ευρω-ατλαντισμό ΟΗΕ ασχολείται με το θέμα του Ιράκ ετεροκαθορισμένα, δηλ. μετά την αγγλο-αμερικανική στρατοκρατική κατοχή. Το καινούριο είναι η αυξανόμενη ιρακινή αντίσταση κι η αγγλο-αμερικανική αδυναμία να ασκήσει αποτελεσματικό έλεγχο είτε στρατιωτικά είτε με πολιτικούς προδότες. Αυτό την οδηγεί να επιζητά αποστολή πολυεθνικής δύναμης στο Ιράκ, δηλ. κατ' ουσία ΝΑΤΟική δύναμη, πράγμα που άλλωστε συμφωνεί με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ «περί επεκτάσεώς του σε όλον τον πλανήτη». Το ζήτημα της πραγματοποιήσής του είναι, ακριβώς, ζήτημα ενδοσυμμαχικών συμφωνιών για την ευρύτερη περιοχή των πετρελαίων.

Οταν ο κ. Κώστας Σημίτης επικαλείται πρόοδο της Ελλάδας, εννοεί αυτή την πρόοδο που επιτυγχάνει τη βήμα-βήμα προσαρμογή της σε όλες τις βρώμικες ενέργειες των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών οργάνων. Την αποδοχή του κ. Κώστα Σημίτη και της κυβερνήσεώς του να σταλεί ελληνικός στρατός στο Ιράκ έρχεται να επιβεβαιώσει ο υπουργός Εξωτερικών, κ. Γ. Παπανδρέου, με δήλωσή του στη συνάντηση ΥΠΕΞ της ΕΕ όπου κατ' αυτόν το ζήτημα είναι η σχετική διατύπωση της απόφασης. Δηλαδή η διαιώνιση και το βάθεμα της κατοχής του Ιράκ είναι κατ' ουσία τυπικό ζήτημα για τον Ελληνα ΥΠΕΞ. Θα πρέπει να πει δημόσια η ελληνική κυβέρνηση εάν θα είναι εντελώς δικαιολογημένη κάθε πράξη αντίστασης του ιρακινού λαού, ακόμη και εναντίον ελληνικού στρατεύματος, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής πολυεθνικής στρατοκρατικής επιβολής. Θα πρέπει να δηλώσει δημόσια εάν αναλαμβάνει την ευθύνη θανάτου Ελλήνων στρατιωτών από Ιρακινούς αντιστασιακούς μαχητές.