Το αντίθετο, ενδεχόμενα να υποκρύπτει, ρατσισμό ή άλλου είδους σκοπιμότητες, που δεν μπορούν να είναι σύμφωνες με το αληθινό του πνεύμα...

Αυτό σημαίνει ότι δε μας επιτρέπεται για κανένα λόγο, «κατά βούληση», θα έλεγα, να «κατηγοριοποιούμε το είδος μας» χωρίζοντας τους συνανθρώπους μας σε ξεχωριστές ομάδες, προκειμένου έτσι να διεκδικούν κάθε τέσσερα χρόνια, «κατ' ιδίαν», αποκομμένοι από τους άλλους, σε στενό «συνομοταξιακό τους κύκλο», τον Ολυμπιακό κότινο, όπως π.χ., προβλήθηκε πρόσφατα για «διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους» και άλλα τέτοια.

* * *

Γιατί όλα αυτά, σε τελική ανάλυση, γίνονται όχι για την εξυπηρέτηση της «Ολυμπιακής ιδέας» αλλά για το χρήμα, για το θησαύρισμα των πολυεθνικών χορηγών. Κι αυτό αφορά τόσο τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όσο και τους Παραολυμπιακούς, καθώς και ό,τι άλλο ακόμα σχεδιάζουν για την αύξηση των κερδών τους, εκμεταλλευόμενοι τη φυσική και αναγκαία τάση του ανθρώπου για άθληση, για διάκριση σε ευγενή άμιλλα.

Δυστυχώς για τους σύγχρονους Ολυμπιακούς και «Παραολυμπιακούς» Αγώνες, ο «χρηματίτης αγώνας» έχει γίνει θεσμός! Απλή σκέψη κάνω και ανατριχιάζω (λαβαίνοντας μάλιστα υπόψη και το γεγονός ότι από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, διαρκώς προστίθενται και καινούριες, απίθανες πολλές φορές, «αγωνιστικές δοκιμασίες», τις οποίες με περισσή αναίδεια, οι κάθε λογής έμποροι του «αγωνιστικού θεάματος» αποκαλούν «Ολυμπιακά αθλήματα»...), για το πού μπορεί να οδηγηθούμε, αν π.χ. τη θεσμοθετημένη κιόλας «κατηγοριοποίηση» των αγωνιζόμενων... και ανακηρυσσόμενων σύγχρονων Ολυμπιονικών, με βάση, το σωματικό τους βάρος (όπως αυτό συμβαίνει π.χ. στην πάλη, στην πυγμαχία, στην άρση βαρών και όπου αλλού αυτό ισχύει) την επεκτείνουμε και για το ανάστημά τους, για αγωνίσματα όπου οι ψηλοί αθλητές έχουν, κατ' αρχάς, ένα «αγωνιστικό πλεονέκτημα», έναντι των πιο κοντών συναθλητών τους ή και το αντίθετο (όπου δηλαδή, το σχετικό πλεονέκτημα το έχουν οι πιο κοντοί έναντι των πιο ψηλών συναθλητών τους...). Δύο παραδείγματα: άλμα σε ύψος ή σφαιροβολία με βάση το ανάστημα, το βάρος, με φόρα, χωρίς φόρα, με το αριστερό, με το δεξί πόδι κλπ. Και επειδή αυτός ο «δρόμος» με τη λογική που το διέπει, τελειωμό δεν έχει (όπως και το παιδικό παιχνίδι της κολοκυθιάς...), αλλά και για να είμαστε σύμφωνοι με ό,τι ακριβώς σημαίνει ή πρέπει να σημαίνει ο Ολυμπιακός αγώνας και ο Ολυμπιονίκης (ένας και μοναδικός, χωρίς «παραστάτες», αφού όλοι οι άλλοι που τον ακολουθούν είναι συμβατικά και κατά συνθήκην ηττημένοι...) είναι ανάγκη να επανεξετάσουμε τη στάση απέναντί τους.

* * *

Ο θεσμός των Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων μπορεί να ικανοποιήσει κάθε είδους «αγωνιστική ιδιοτροπία», «ιδιομορφία» και «διαστροφή»...