Και λίγο αργότερα, ανάμεσα στη ...διαφήμιση ενός περιοδικού με πρωταγωνιστή (!) ένα σκύλο που αυνανίζεται στα πόδια της αφεντικίνας του και τον εξευτελισμό του σκοτσέζικου κιλτ (τιμημένο στη χώρα του όπως σ' εμάς η φουστανέλα) στο πρόσωπο του Καρόλου πρίγκιπα (!) της Αγγλίας χάριν των καπρίτσιων του κατά δήλωση μπάτλερ (!), σοκαρίστηκα με δυο πραγματικούς βιασμούς. Που ήρθαν στα μούτρα μας και η οδύνη τους αφορούσε τον καθέναν από μας, που βιάστηκε πάραυτα, χωρίς να γίνει ντόρος για το κολοσσιαίο, πολιτικό τουλάχιστον, πρόστιμο που έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί.

Στο ένα ρεπορτάζ, φαίνεται μια ατέλειωτη ουρά σε κάποιο ΙΚΑ. Τσακισμένοι από τον αγώνα του μεροκάματου άνδρες και γυναίκες, τρέφουν το φίδι, αναγκαστικά εκλιπαρώντας να βγει επιτέλους η σύνταξή τους. Υστερα, η κάμερα στρέφεται σ' έναν γέροντα που κλαίει. Ζουμάρει στα μάτια του. «Περιμένω δυο χρόνια να βγάλουν τη σύνταξή μου», λέει με σφιγμένο στόμα και λυγμό ντροπής στην εξευτελιστική θέση αυτού που απλώς ζητάει το δικαίωμά του. Ο δημοσιογράφος προς τιμήν του (ΑΝΤ1 ειδήσεις 14.11.2003) ψελλίζει σεμνά «και πώς τα βγάζετε πέρα τόσον καιρό;». Η απάντηση τού κατ' εξακολούθησιν βιαζόμενου εργαζόμενου από το βιαστή, δηλαδή την κυρίαρχη παρά φύσιν αντεργατική πολιτική, ήρθε σα φτυσιά ανάμεσα στα υποκριτικά πρόστιμα και φιλιά: «Οπως, όπως»... Δάκρυ, στροφή της κεφαλής, ως κι η κάμερα ντράπηκε...

Οι κάτοικοι εξαγριωμένοι. Προσπαθούν με όπλο την απόφαση του Δημοτικού τους Συμβουλίου να σταματήσουν την άσκηση στο πεδίο βολής, που το ΝΑΤΟ απαίτησε να στηθεί δίπλα στα σπίτια τους. Μάταια. Ο επιτελάρχης έστειλε στρατό και ΜΑΤ για να αντιμετωπίσει τον εχθρό - λαό.

Ενας Βαθιώτης χώνει την οργή του μπροστά στην κάμερα και φωνάζει: «Είναι απαράδεκτο. Δυο βλήματα, δυο βλήματα πέρασαν πάνω απ' τα κεφάλια μας. Καταλαβαίνετε;»

Μ' αυτό το φριχτό αναπάντητο ερωτηματικό ο βιασμένος νησιώτης, βιασμένος σ' όλα του τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, δεν ...ερέθισε καμιά ανεξάρτητη ούτε εξαρτημένη, από τα μεγάλα αφεντικά του κόσμου, αρχή.

Το πραγματικά χυδαίο φιλί, δεν είναι του Παπακαλιάτη, σύντροφοι. Είναι το φιλί του θανάτου που δίνει το αφεντικό, το κράτος, ο νόμος, το σύστημα, η τράπεζα, η αγορά, στο στραγγαλισμένο εργάτη, μαζί με το επίδομα ανεργίας, τη σύνταξη της πείνας, το μισθό της εξαθλίωσης και τις προοπτικές (!) στα νιάτα. Ή μισθοφόροι τα παιδιά μας ή πόρνες και σωματέμποροι στα ολυμπιακά βιαστικά μπορντέλα. Στη χώρα που απαθανάτισε ο Μελετζής κι έφυγε τηλεοπτικά άκλαφτος, αλλά περιμένουμε να δοξάσει το στέγαστρο από εργατικό χρυσό του Καλατράβα.