Ανεπαρκή, άτολμο και ελλειμματικό χαρακτηρίζει το Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας του ΤΕΕ το νέο νόμο για τη διαχείριση των υδατικών πόρων και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την κοινοτική οδηγία-πλαίσιο για το νερό (2000/60).

«Ο νέος νόμος, που κατατέθηκε στη Βουλή από το ΥΠΕΧΩΔΕ, είναι πιθανόν να δημιουργήσει τελικά περισσότερα προβλήματα από όσα καλείται να επιλύσει, σενάριο που, αν επαληθευτεί, θα αποβεί εξαιρετικά επιζήμιο για τους υδατικούς πόρους», σημειώνει το ΤΕΕ/ΤΚΜ. Επιπλέον προειδοποιεί πως «η χώρα μας δεν έχει πλέον περιθώρια για "πειραματισμούς", αφού η μέχρι σήμερα διαμάχη μεταξύ των υπουργείων, η πολυδιάσπαση των αρμοδιοτήτων και οι χύδην επιλογές, χωρίς σχεδιασμό και πρόβλεψη, έχουν ήδη διαταράξει το υδατικό ισοζύγιο, ενώ παράλληλα επεκτείνονται και τα φαινόμενα υφαλμύρωσης παράκτιων υδροφορέων. Εξάλλου, τα υπόγεια και επιφανειακά νερά ρυπαίνονται από λιπάσματα, βιομηχανικά και αστικά λύματα κτλ.».

Το ΤΕΕ/ΤΚΜ επισημαίνει πως η εφαρμογή μιας βιώσιμης υδατικής πολιτικής στην Ελλάδα πρέπει να βασίζεται στην ολοκληρωμένη και ενιαία αντιμετώπιση τόσο των αναπτυξιακών και οικονομικών, όσο και των περιβαλλοντικών και των κοινωνικών παραμέτρων του νερού από έναν ενιαίο φορέα διαχείρισης των υδατικών πόρων, με αποφασιστικές αρμοδιότητες τόσο σε κεντρικό, όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Επίσης, στην ανάπτυξη ενός πλαισίου υδατικής πολιτικής, με έμφαση στη φιλική περιβαλλοντικά επιλογή της διαχείρισης της ζήτησης και της αρχής της ανάκτησης του κόστους του νερού, με την προσαρμογή των οικονομικών δραστηριοτήτων στις δυνατότητες των υδατικών αποθεμάτων σε επίπεδο υδατικού διαμερίσματος.

Μεταξύ άλλων το ΤΕΕ/ΤΚΜ αναφέρει πως ο νόμος είναι ανεπαρκής σε ό,τι αφορά στην ικανότητά του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ολοκληρωμένης πολιτικής προστασίας και διαχείρισης του νερού με χαρακτηριστικά βιωσιμότητας. Ενδεικτικό της ανεπάρκειας του νόμου είναι και το γεγονός ότι αυτός δε θεσμοθετεί έναν διοικητικά αυτοτελή Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης των Υδατικών Πόρων της χώρας. Είναι άτολμος σε ό,τι αφορά στις διοικητικές και οργανωτικές αλλαγές, εφόσον δεν προχωρεί στη γενναία διοικητική μεταρρύθμιση στον τομέα του νερού, που έχει ανάγκη η χώρα. Είναι αναποτελεσματικός στην αποκέντρωση των οργάνων και διαδικασιών που προβλέπει για τη διαχείριση των υδατικών πόρων σε επίπεδο λεκανών απορροής ποταμού. Είναι ελλειμματικός στη θεσμοθέτηση οργάνων για την επιστημονική στήριξη που απαιτεί η συστηματική ανάπτυξη, η επεξεργασία και η αξιολόγηση των εναλλακτικών πολιτικών για την προστασία και τη διαχείριση των υδατικών πόρων. Επίσης, είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει το εθνικής σημασίας θέμα της διαχείρισης των διασυνοριακών λεκανών απορροής, από τις οποίες εξαρτάται το 25% του υδατικού δυναμικού της χώρας.