Είχα ξαναγράψει και παλιότερα για τον Δημήτρη Σκουρογιάννη, έχοντας την τύχη να παρακολουθώ από κοντά την εξέλιξή του. Ο Δημήτρης Σκουρογιάννης πέρασε δεύτερος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και αποφοίτησε στους πρώτους στη Ζωγραφική, με υποτροφία του ΙΚΥ φοιτά τώρα στη Γλυπτική της ΑΣΚΤ και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Σχεδιασμός, Χώρος, Πολιτισμός» του ΕΜ Πολυτεχνείου. Εχει, ακόμη, παρακολουθήσει Ιστορία Τέχνης και Θεατρολογία στα Σεμινάρια της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, και όλα αυτά, ενώ εργάζεται στο Πολυτεχνείο ταυτόχρονα. Εχοντας μέχρι σήμερα συμμετοχές σε περισσότερες από δέκα ομαδικές εκθέσεις, τώρα κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Γκαλερί «7» της οδού Ζαλοκώστα, η οποία θα διαρκέσει έως τις 4 του Δεκέμβρη.

Η ζωγραφική του διαπνέεται από μια υψηλής ποιότητας ευαισθησία, αλλά και γνώση και κατανόηση της θεματολογίας του. Τα έργα του είναι αποτέλεσμα βίωσης συγκεκριμένων θεμάτων που έχουν πολυποίκιλες προεκτάσεις και συμβολισμούς, τους οποίους ο Δ. Σκουρογιάννης επεκτείνει και εμπλουτίζει με τα σύγχρονα υπαρξιακά, αλλά και πολιτικά και ιστορικά προβλήματα. Τα θέματα της τωρινής του δουλιάς, είναι η «Μαργαρίτα Γκωτιέ», ο «Πενθέας και η Αγαύη», η «Λαίδη Μάκβεθ» και η «Ιζόλδη», μορφές γνωστές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που η κάθε μια από αυτές, μέσα από την τραγικότητά της, έχει ένα ευρύτερο μήνυμα πέρα από μια απλή ή σύνθετη ρομαντική ή μη ιστορία. Και το μήνυμα αυτό επεκτείνεται σε βαθύτερους στοχασμούς από τον καλλιτέχνη.

Παράλληλα, η «τεχνική» (ας την ονομάσουμε συμβατικά έτσι) του Δ. Σκουρογιάννη, δίνει τη δυνατότητα μιας «πολλαπλής ανάγνωσης» του έργου, το οποίο δομεί σε πολλά επίπεδα, όπου το «θέμα» επαναλαμβάνεται, εμπλουτίζεται, εξελίσσεται από επίπεδο σε επίπεδο όπως μια μουσική φράση, το «θέμα», σε μια συμφωνία του Μπετόβεν. Το έργο έχει ένα αρχικό υπόστρωμα και στη συνέχεια σε επίπεδα κεντημένα σε πλέγματα, τούλι, γυαλί, αναπτύσσεται, προστίθενται νέα στοιχεία, επαναλαμβάνεται το «θέμα» σε άλλη υπόσταση πλέον. Από ζωγραφική μεταμορφώνεται σε γλυπτική, σε κολάζ, σε αέρινο κέντημα σε τούλι, τελικά το τρισδιάστατο έργο καταγράφει, αφηγείται, και καταλήγει σε έναν συνολικό συμβολισμό, πέρα από την αρχική «αναφορά». Και όλα αυτά, έχοντας ο Δ. Σκουρογιάννης κατακτήσει πλέον την τεχνική και τη ζωγραφική, αποδίδει με μια ιδιαίτερα υψηλή ποιότητα υλικών και εργασίας, αλλά και απαράμιλλη καλλιτεχνική ευαισθησία.

Να μιλήσουμε για «πολυεπίπεδη ζωγραφική»; είναι πολύ ισοπεδωτικό, μια και πρόκειται τουλάχιστον για καθολικό χώρο. Να πούμε για «αφήγηση στο χώρο»; είναι πολύ λίγο, μια και υπάρχει και ο χρόνος μέσα στον οποίο κανείς «θεωρεί» και τελικά «σπουδάζει» το έργο, το οποίο συνεχίζει να αφηγείται και να μεταδίδει τα μηνύματά του όχι μόνο από την απ' ευθείας θέαση, αλλά και από τη διαφορετική κάθε φορά σειρά ανάγνωση των επιπέδων του έργου και, παράλληλα, σε έναν βαθύτερο στοχασμό και συμβολισμό. Είναι μια δουλιά άλλου επιπέδου εντελώς έξω από τα συνήθη που πρέπει να τη δούμε, να τη σπουδάσουμε και να διδαχτούμε.