Για το ΚΚΕ, το ζήτημα του προϋπολογισμού δεν είναι ζήτημα τεχνοοικονομικό. Είναι ζήτημα βαθύτατα πολιτικό. Κρίνει τον ΚΠ με κριτήριο ποια ταξικά συμφέροντα αυτός εξυπηρετεί, εάν δηλαδή εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα ή τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ καταψηφίζει τον προϋπολογισμό, γιατί είναι ένας μηχανισμός υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ εκτιμά ότι τα λαϊκά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν, όταν ανατραπούν οι οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις που τα δημιουργούν.

Αυτό που έχει ωριμάσει μέσα στην καπιταλιστική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας είναι η ανάγκη να γίνει ο κοινωνικός πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία, να διευθύνεται η κοινωνική εργασία στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων που χρησιμοποιεί. Αυτό είναι το βαθύτερο λαϊκό συμφέρον, η καρδιά της λαϊκής οικονομίας.

Επομένως, η διαχείριση του υπερπροϊόντος των δημοσίων εσόδων, ο σχεδιασμός έχουν ριζικά διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο.

Θεμελιώδης αρχή της οικονομικής πρότασης του ΚΚΕ είναι ότι η κοινωνική εργασία είναι η μόνη πηγή παραγωγής νέου προϊόντος, επομένως και το αποτέλεσμά της είναι κοινωνικός πλούτος, που διανέμεται ανάλογα με την προσφορά εργασίας και τις κοινωνικές ανάγκες.

Η λύση αυτού του οικονομικού προβλήματος για τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις εξαρτάται από τη λύση του προβλήματος της εξουσίας.

Σ' αυτήν την ανάγκη και προοπτική αντιδρούν τα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός, η εξουσία τους. Η ανατροπή αυτής της εξουσίας δε θα είναι μονόπρακτο έργο, μιας κοινοβουλευτικής περιόδου, μιας εκλογικής μάχης. Ομως, η κάθε μάχη μπορεί να έχει τη συμβολή της στη διαμόρφωση ενός πλατιού κινήματος αμφισβήτησης, σύγκρουσης, ρήξης με την αντιλαϊκή πολιτική, τα κόμματα που την εφαρμόζουν ή τη στηρίζουν. Η κάθε επιμέρους μάχη, από την κινητοποίηση και εκδήλωση, τη στάση εργασίας και την απεργία, μέχρι την ψήφο, βάζει το δικό της λιθαράκι στην οικοδόμηση του Λαϊκού Μετώπου της εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης με τα καταπιεζόμενα από τα μονοπώλια λαϊκά στρώματα.

Η αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης είναι η μόνη πραγματική διέξοδος, όχι μόνο για τους μισθωτούς εργαζόμενους, αλλά και για εκείνα τα φτωχά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από τη μεγάλη ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την αναρχία και τον ανταγωνισμό της καπιταλιστικής παραγωγής.

Η κάθε ενέργεια αμφισβήτησης, λαϊκής διεκδίκησης, είναι που δυσκολεύει και θα δυσκολεύει περισσότερο στο μέλλον την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων μέχρι και τον κλονισμό από τα θεμέλιά τους.