Τις πρώτες μέρες του 2004 οι φόβοι βγήκαν αληθινοί. Οι απαιτήσεις των ημερών και οι τιμές των προϊόντων, σε συνδυασμό με την πραγματικότητα των χαμηλών μισθών και συντάξεων, οδήγησαν σε ασφυκτικές καταστάσεις, στον αυτοπεριορισμό ή στην επίπλαστη καταναλωτική επάρκεια του «πλαστικού χρήματος» και των «εορτοδανείων».

Ποιος μπορεί να δει κάτι θετικό σε αυτή την κατάσταση; Μα ο υπουργός Ανάπτυξης φυσικά. Σε συνέντευξή του στις 30 Δεκέμβρη, ο Α. Τσοχατζόπουλος επέμεινε να δηλώνει: «Το μεγάλο πλεονέκτημα του καταναλωτή είναι ότι ακριβώς, όταν δει πως κάτι είναι έξω από την ομαλή τιμολογιακή του εξέλιξη, δεν το αγοράζει».

Μια δήλωση που ταιριάζει μόνο σε μια κοινωνία που υπόκειται σε «συνθήκες εργαστηρίου». Γιατί μόνο σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει η επιλογή ανάμεσα σε προϊόντα παρόμοιας ποιότητας με διαφορετικές τιμές.

Στην πραγματική ζωή ο λαός λέει «ό,τι πληρώνεις παίρνεις». Με λίγα λόγια, ή όλα τα προϊόντα που θέλεις θα τα βρεις ακριβά, ή κάποιο φθηνότερο θα είναι και χειρότερο.

Ομως, αν είσαι υπουργός του ΠΑΣΟΚ ή γενικά υπέρμαχος της, ίδιας, πολιτικής που πρεσβεύουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μπορείς να βρεις πλεονεκτήματα και στη στέρηση...