Με εκνευρίζουν αφάνταστα τα «αριστερά κλαψουρίσματα» στελεχών του ΣΥΝ, μπροστά στο φόβο που προκαλεί το ενδεχόμενο της μη εισόδου του κόμματός τους στη νέα Βουλή. «Τα παίρνω στο κρανίο», ακούγοντάς τους να κάνουν σπαραχτικές εκκλήσεις για βοήθεια, απευθυνόμενοι στο θυμικό των αριστερών και προοδευτικών πολιτών, στα φιλάνθρωπα και ελεήμονα αισθήματα των ψηφοφόρων. Σε κάθε περίπτωση, η «κλάψα» των ημερών με προσβάλλει ως άνθρωπο κι ως αριστερό. Διότι, αν, πράγματι, είναι απόρροια πολιτικού πανικού, δείχνει πολιτική δειλία. Κι αν πρόκειται για «πονηρή» προεκλογική τακτική, είναι προϊόν φιλοτομαρισμού και υποκρισίας. Ούτως ή άλλως, το «ψηφίστε μας και σώστε μας» δε συνάδει με την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, τη λεβεντιά της Αριστεράς.

Ο αριστερός - εκτός των άλλων - δεν μπορεί να εμφανίζεται ως είδος υπό εξαφάνιση, που χρειάζεται μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο καημενούλης της πολιτικής, που αναζητά τη σωτηρία του στη μεγαλοκαρδία των αντιπάλων και στην αρωγή των όποιων συγγενών. Είναι κοινωνικός και πολιτικός αγωνιστής, που μάχεται, καθημερινά, με αυτοπεποίθηση και σθένος. Εχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και στο λαό. Πιστεύει στη νίκη. Είναι, φύσει και θέσει, αισιόδοξος, καθώς γνωρίζει ότι το μέλλον ανήκει στην ιδεολογία του, στις αξίες, στα ιδανικά και τα οράματά του, που δεν πρόκειται να ηττηθούν, ακόμα κι αν υποστεί την όποια εκλογική ήττα. Κοιτάει τον ψηφοφόρο κατάματα κι όχι σαν τη χαμηλοβλεπούσα κοπελιά, που δε θέλει να φανερώσει τις απόκρυφες σκέψεις και ανομολόγητες επιθυμίες της.

Θα ήταν καλύτερο οι ανυπόφοροι «κλαψουρίζοντες», αντί να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι αρνείται εκλογική συμμαχία με το ΣΥΝ - λες και είναι υποχρεωμένο να τον διατηρήσει στη Βουλή, για να λειτουργεί ως το «αριστερό άλλοθι» του δικομματισμού - να κάνουν, έστω και τώρα, την αυτοκριτική τους ενώπιον των εκλογέων και του λαού. Ν' απολογηθούν για την εξ επί τούτου απουσία του κόμματός τους, ή, ενίοτε, την υπονομευτική παρουσία του στους λαϊκούς αγώνες. Για την πρωταγωνιστική συμμετοχή του στην επιχείρηση κατασυκοφάντησης των κομμουνιστικών ιδανικών. Για την υποστήριξή τους στον έναν εκ των πόλων του δικομματισμού, με την εκλογική σύμπραξή τους στην Αυτοδιοίκηση και την «κεντροαριστερή» συνεργασία τους στο μαζικό κίνημα. Και τόσα άλλα.

Η πολιτική συνεργασία των όποιων αριστερών δυνάμεων ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γίνεται αντικείμενο προεκλογικών σκοπιμοτήτων και συναισθηματικών παρορμήσεων. Κι αλίμονο για την Αριστερά, αν ήταν διαφορετικά. Η όποια συνεργασία θεμελιωνόταν πάντα στην κοινή δράση και συμπαράταξη των δυνάμεων αυτών, μέσα στη δίνη της ταξικής πάλης, στους αγώνες για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, ενάντια στην ολιγαρχία, στους πολιτικούς της εκπροσώπους και τον ιμπεριαλισμό. Στο πεδίο αυτό, δοκιμάζονται και κρίνονται οι όποιες λεκτικές διακηρύξεις και αυτοαναγορεύσεις. Ετσι οικοδομούνται σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και βρίσκεται η κοινή γλώσσα. Ετσι δίνονται χεροπιαστές αποδείξεις στο λαό, ότι η όποια συνεργασία δεν είναι ένας συγκυριακός και ψηφοθηρικός «συνεταιρισμός», που θα σκορπίσει την άλλη μέρα των εκλογών.

Ας μην επιχειρούν, λοιπόν, οι «κλαψιάρηδες» να κερδίσουν την καρδιά, θολώνοντας το μυαλό των αριστερών. Κι ας καταλάβουν, τέλος πάντων, ότι με όλ' αυτά δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο, στην ουσία, παρά να βοηθούν το δικομματισμό, δίνοντάς του όπλα και επιχειρήματα και, μάλιστα, αριστερής δήθεν προέλευσης.