Το είχα διαβάσει στα γαλλικά όταν ήμουν κοπελίτσα. Ολα ήταν δροσερά και φρέσκα τότε. Φρέσκο αλλά απείρως... άπειρο μυαλό, φρέσκο πρόσωπο, φρέσκια και η γνώση της ξένης γλώσσας. Θυμάμαι ότι με είχε συγκινήσει πολύ και αθόρυβα αλλά πυκνά δάκρυα έτρεχαν από τα φρέσκα μάτια μου, που τίποτε δεν είχαν δει ακόμη. Τα χρόνια πέρασαν, ακούραστος και συνεπής ο χρόνος έκανε με επιμέλεια τη δουλιά του. Τα δάκρυα στέρεψαν, τα μάτια στέγνωσαν, η ψυχή έχασε τη δυνατότητα, που άλλοτε είχε να αφήνεται σε νέες συγκινήσεις. Πριν μερικές μέρες είδα στο βίντεο την ταινία «Ευγένιος Ονέγκιν» και ξανάνιωσα. Αφέθηκα, μαγεύτηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα. Πρόκειται για μια εξαιρετική αγγλική παραγωγή με, άγνωστους σε μένα, άριστους όμως ηθοποιούς. Την επομένη κιόλας, έτρεξα στο πιο κοντινό βιβλιοπωλείο και αγόρασα το έμμετρο μυθιστόρημα, το αριστούργημα του Αλεξάντρ Πούσκιν «Ευγένιος Ονέγκιν» σε μετάφραση Κατερίνας Αγγελικής - Ρουκ, εκδόσεις «Καστανιώτη». Ξενύχτησα και θα χάσω κι άλλες νύχτες τον ύπνο μου, αλλά, επιτέλους θα ξαναβρώ όλα εκείνα που έχασα, ξέχασα, σπατάλησα τόσα χρόνια. Τις περισσότερες φορές χωρίς άνευ σημαντικού λόγου.

«Στον Ευγένιο Ονέγκιν έχει κανείς την εντύπωση ότι ο Πούσκιν απλώς καταγράφει, δεν επινοεί τα πρόσωπα, τις καταστάσεις, τα τοπία. Επινόησε μόνο την ελευθερία να κυκλοφορεί ανάμεσά τους, με την ποίηση να του ανοίγει το δρόμο. Η πραγματικότητα είναι αυτή που ξέρουμε, αλλά θαρρείς πως την άγγιξε ένα μαγικό ραβδί. Μια γυναικεία σιλουέτα εμφανίζεται λουσμένη στο φως ενός πολυελαίου, σημειώνει η ποιήτρια Ρουκ στον εκλεκτό πρόλογό της. Διαβάστε ξανά και ξανά τούτο το έργο που είναι ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν ποτέ. Γνωρίστε τον Ευγένιο που η νεανική ασθένεια της εποχής του, η πλήξη και η μελαγχολία, δεν τον αφήνει να παραδοθεί στην πιο άδολη ψυχή. Γνωρίστε την υπέροχη, τη σεμνή, την ειλικρινή, την ακέραια Τατιάνα που ξέρει να αγαπά με τιμιότητα αλλά επίσης ξέρει να τηρεί τις υποσχέσεις της και όταν ακόμη δεν αγαπά, όταν κι εκείνη πλήττει».