Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατορθώσαμε να επισκεφτούμε τη Μαδρίτη. Επίσης, αλήθεια είναι ότι χίλιες φορές -και λίγες είναι- φλερτάραμε με τη σκέψη να βγάλουμε ένα εισιτήριο, να πετάξουμε και να προσγειωθούμε εκεί. Χωρίς χρονοτριβή. Μα τελικά ποτέ δεν το κάναμε. Γιατί; Διότι όλο και κάτι τύχαινε και από αναβολή σε αναβολή τα χρόνια πέρασαν και να που έφτασε το «μακρινό» σήμερα κι ακόμη δεν καταφέραμε να πάμε.

Πόσες φορές ονειρευτήκαμε πως είμαστε μέσα στο Μουσείο του Πράδο και κοιτάμε τα εκθέματα μαγεμένοι. (Η αλήθεια είναι ότι τούτη τη στιγμή κοιτάμε την παγερή οθόνη του υπολογιστή μας). Με τα μάτια της φαντασίας μας όμως βλέπουμε τον Γκόγια, τον Ελ Γκρέκο, τον Βελάσκεθ, τον Θρμπουράν, τον Χοσέ δε Ριβέρα, τον Γκαλιέγκο, τον Πικάσο, αλλά και τον Φλαμανδό Ιερόνιμος Μπος με τους συμπατριώτες του, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Μπρέγκελ και τους Ιταλούς Μποτιτσέλι, Ραφαΐλο, Τιντορέτο, Τισιάνο, Βερονέζε, Καραβάτζιο να περιμένουν στωικά και υπομονετικά την άφιξή μας. Παγερά αδιάφοροι μάλλον μοιάζουν. Στο τέλος της μεγάλης λεωφόρου Πράδο βρίσκεται το παλιό νοσοκομείο της πόλης που είχε χτιστεί το 1700. Σήμερα ονομάζεται Θέντρο ντε Αρτε Ρέινα Σοφία και φιλοξενεί τα έργα των Νταλί, Μιρό, Γκονζάλες, Σολάνα, Νονέλ και του Πικάσο, που το κορυφαίο έργο «Γκουέρνικα» ταράζει τη μακαριότητα του επισκέπτη.

Να δούμε θέλαμε τον Δον Κιχώτη καβάλα στο «περήφανο» άλογό του έχοντας πλάι του τον Σάντσο με το γαϊδουράκι του. Να καθίσουμε με τις ώρες και να τους καμαρώνουμε να στέκονται επιβλητικοί, ρομαντικοί και διαχρονικοί στην πανέμορφη Πλατεία της Ισπανίας (Πλάθα ντε Εσπάνια). Να δεσπόζουν στο χώρο, που θα πλημμυρίζει από τις υπέροχες, τις συναρπαστικές και απίθανες ιστορίες τους και να «ακούμε» τα ηρωικά και γραφικά κατορθώματά τους.

Η άλλη πλατεία, η Πλάθα Μαγιόρ, της μεσαιωνικής Μαδρίτης, που έχει περάσει στην Ιστορία ως η πιο εφιαλτική πλατεία του κόσμου, επειδή εκεί λάμβαναν χώρο οι δίκες και οι εκτελέσεις της τρομερής Ιεράς Εξέτασης, λένε ότι τώρα κανένα ίχνος δεν έχει απομείνει που να μαρτυρά το μαρτυρικό, το εφιαλτικό και σκοτεινό παρελθόν της. Αντίθετα, τα κτίρια με τις κάθετες στέγες, τους πυργίσκους και τα όμορφα μπαλκόνια της δίνουν την εντύπωση ωραίου θεατρικού σκηνικού.

Περνάει η ώρα, ο ήλιος πέφτει, αλλά δεν πειράζει, η πόλη αυτή πότε δεν κοιμάται. Αϋπνη, νευρική, μελωδική, μεσογειακή. «Διασκεδάζει συνεχώς», μας διαβεβαιώνουν όσοι την έχουν επισκεφτεί. Πώς να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε, αφού δεν έχουμε δική μας γνώμη; Επίσης, λένε ότι, όταν οι Μαδριλένοι μπαίνουν μέσα στο μετρό σιωπούν, σκύβουν το κεφάλι και διαβάζουν. Δεν ξοκολλάνε τα μάτια τους από το περιοδικό, την εφημερίδα ή το βιβλίο που κρατούν στα χέρια τους. Η ανάγνωση είναι μέρος της κουλτούρας τους. Καλό κι αυτό. Και οι ταυρομαχίες είναι στο μέρος της ζωής τους. Κακό αυτό. Γι' αυτό και εμείς σας διαβεβαιώνουμε ότι ποτέ δεν επιθυμήσαμε να παραστούμε σε μια ταυρομαχία και κατά συνέπεια ούτε καν θα περάσουμε από τη λεωφόρο Αλκαλά, που φθάνει στην Πλάθα δε Τόρος δε λας Βέντας. Από το Μάη μέχρι και τον Οκτώβρη η ταυρομαχία εξελίσσεται, στις τρεις τελετουργικές φάσεις. Τη συνάντηση με τον ταύρο, την εξάντλησή του και τέλος την εξόντωσή του. Αδύνατο να βρούμε μια χαρά σ' αυτό το... σπορ. Οπως είναι φυσικό και το Μουσείο Ταουρίνο, που εκθέτει όλα τα όργανα της ταυρομαχίας και τα κειμήλια των διάσημων ταυρομάχων, μας αφήνει αδιάφορους. Μας αρέσει το κόκκινο χρώμα που κυριαρχεί στα περισσότερα κτίρια της πόλης, η αρχιτεκτονική της, το κέφι της, η ζωντάνια της, η ιστορία της και όλα όσα κάνουν τη Μαδρίτη μια πόλη διαφορετική και αισθαντική.

Η μουσική ιδιορρυθμία της Ισπανίας, η καημένη «Θαρθουέλα» (είδος κωμικής όπερας) το έχει πάρει πια απόφαση πως από μας θα ακουστεί και θα μας συστηθεί μονάχα μέσα από ένα σι-ντι... Η αγορά του Ελ Ράστρο, μας έχει ξεγράψει από υποψήφιους αγοραστές. Δεν ξέρουμε πώς μοιάζει, τη φανταζόμαστε μόνο να είναι κάπως σαν το δικό μας Μοναστηράκι. Με τους πάγκους γεμάτους από όμορφα αντικείμενα φορτωμένα με παρελθόν και πασπαλισμένα με σκόνη να περιμένουν το χέρι που θα τους δώσει τη δυνατότητα να έχουν συνέχεια. Παρόν και μέλλον. Πριν επιστρέψουμε από το φανταστικό οδοιπορικό μας και πριν βρεθούμε στη γνωστή, τη δική μας πόλη, θα κάνουμε έναν περίπατο στο υπέροχο και αχανές πάρκο Ρετίρο, θα σταθούμε στη λίμνη και θα κοιτάξουμε το παλάτι των Κρυστάλλων, που είναι χτισμένο από γυαλί και από σίδερο.