Και η άλλη ομάδα απαντούσε όλο περιφρόνηση: «Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Ητανε ένα παιχνίδι αυτό, που το παίζαμε, όταν ήμασταν μικροί, τα απογεύματα στις γειτονιές μας και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε και πότε ήμασταν φοβισμένοι, πότε πεινασμένοι. Χωριζόμασταν, λοιπόν, σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε κάνοντας ερωτήσεις και άλλα διάφορα κόλπα να πάρουμε έναν από την άλλη ομάδα, να μεγαλώσουμε τη δική μας και να διαλύσουμε την άλλη. Ηταν ένα παιχνίδι καταστροφής, θα μπορούσα να πω. Καταστροφής και μοχθηρίας, γιατί η μια ομάδα ένα μόνο είχε στο μυαλό της, πώς να εξαπατήσει την άλλη και να διογκώσει την οποιαδήποτε επιτυχία της, τραγουδώντας «σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο» και η άλλη να υποβαθμίσει αυτή την επιτυχία τραγουδώντας στριγκλίζοντας «μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο». Και πού να φανταστώ τότε πως θα 'ρχονταν τα χρόνια που δυο μεγάλες ομάδες, σε μια άλλη ηλικία και σε μια άλλη γειτονιά, θα προσπαθούσαν να εξαπατήσουν η μια την άλλη, για να της πάρουν έναν από τους δικούς της, παρομοιάζοντάς τον με φλουρί κωνσταντινάτο, ενώ η άλλη που θα έχανε το δικό της θα προσπαθούσε να μειώσει τη νίκη του αντιπάλου παρομοιάζοντας τον δικό της με «βαρέλι δίχως πάτο», αυτόν δηλαδή που πριν από λίγο ήταν το κρυφό της καμάρι. Ηταν ένα κομμάτι πανί κομμένο από το δικό της το «τόπι». Ηταν ένα κομμάτι σάρκα από τη δικιά της σάρκα. Μια σκέψη βγαλμένη από το δικό της κεφάλι. Πού να το φανταστώ, ακόμα και πριν από λίγες νύχτες, πως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα έπαιζαν στις γειτονιές του δικού τους καιρού τα παιχνίδια του καιρού του δικού μας. Και ο ένας θα καμωνόταν πως πήρε από τον άλλο «φλουρί κωνσταντινάτο» και ο άλλος πως δεν του πήρανε τίποτε παρά ένα «βαρέλι δίχως πάτο».

Κι ακόμα πού να το φανταστώ πριν από λίγες νύχτες πως δε θα ίδρωνε το αυτί του πονεμένου λαού μας και θα συνέχιζαν οι μισοί να κουνάνε τα άσπρα και τα πράσινα σημαιάκια τους, παραληρώντας στο πέρασμα του νέου λαοπλάνου, που υπόσχεται παραδείσους και επαγγέλλεται επαναστάσεις, που παραβιάζει κερκόπορτες και κατακρημνίζει τείχη, που εξαργυρώνει τις διαμαρτυρημένες συναλλαγματικές ενός χρεοκοπημένου ονείρου, με ψεύτικες και όσο να πεις ακάλυπτες επιταγές μιας ξεπερασμένης νεοφιλελεύθερης ονείρωξης. Και οι άλλοι μισοί του πονεμένου λαού μας να κουνάνε τα δικά τους τα σημαιάκια βαμμένα στα χρώματα μιας χρεοκοπημένης πατρίδας και να παραληρούν στο πέρασμα του δικού τους φυλάρχου, που επαγγέλλεται κι αυτός ως άλλος Εγκέλαδος σεισμούς ανανέωσης και κατακρημνίσεις του πεπαλαιωμένου κράτους, ξεχνώντας πως οι δικοί του πρόγονοι το εγκατέστησαν.

Πού να το φανταστώ τότε που φορούσα δανεικά παπούτσια και το πουλόβερ του αδερφού μου με τους τριμμένους του αγκώνες πως θα 'ρθουν άλλοι καιροί που η απάτη θα περνάει ως νίκη, το χοντροκομμένο ψέμα ως ύφος του νέου λόγου και η πολιτική συναλλαγή ως αποδοχή νέων ιδεών. Πού να το φανταστώ, σύντροφοί μου, πως τις νέες ιδέες θα τις γεννούσαν αυτοί που πάλιωσαν μέσα στα θολά νερά της φιλοδοξίας τους. Αυτοί που δεν ήθελαν να δούνε στα μάτια τους καρέκλες και αξιώματα και μόλις τους τα 'δειξαν έσπευσαν να βάλουν τα καλά τους και να τα αγκαλιάσουν και τα δυο: και τις καρέκλες και τα αξιώματα.